(This text is for demonstration purposes) The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends. "Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy. "There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way." "How, then, are we to find her?" inquired the girl. "That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves." "Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her." "Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her." They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress. The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled. In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch. Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck. At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth. "Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces." "Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves. "No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces." "Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others. It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming. "This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come." He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman. Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend." They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey. Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice. Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky. And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces." The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid. But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed." So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey. When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle. Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her. "Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do. "Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely. The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal. Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more. The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them. The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.
(Deze tekst is ter demonstratie) De soldaat met de groene bakkebaarden leidde hen door de straten van de Smaragdgroene Stad totdat ze de kamer bereikten waar de Wachter van de Poort woonde. Deze officier ontgrendelde hun bril om ze terug in zijn grote kist te stoppen, en vervolgens opende hij beleefd de poort voor onze vrienden. 'Welke weg leidt naar de Boze Heks van het Westen?' vroeg Dorothy. "Er is geen weg", antwoordde de Wachter van de Poorten. "Niemand wil ooit die kant op gaan." 'Hoe moeten we haar dan vinden?' vroeg het meisje. "Dat zal makkelijk zijn," antwoordde de man, "want als ze weet dat je in het land van de Winkies bent, zal ze je vinden en je allemaal tot haar slaven maken." 'Misschien niet,' zei de Vogelverschrikker, 'want we zijn van plan haar te vernietigen.' "Oh, dat is anders", zei de Wachter van de Poorten. ‘Niemand heeft haar ooit eerder vernietigd, dus ik dacht natuurlijk dat ze slaven van je zou maken, net als ze van de rest heeft gedaan. Maar wees voorzichtig, want ze is slecht en wreed, en het zou kunnen dat je niet toestaat dat je haar vernietigt. West, waar de zon ondergaat, en je kunt haar zeker vinden." Ze bedankten hem en namen afscheid van hem en draaiden zich om naar het westen, terwijl ze over velden met zacht gras liepen, hier en daar bezaaid met madeliefjes en boterbloemen. Dorothy droeg nog steeds de mooie zijden jurk die ze in het paleis had aangetrokken, maar nu ontdekte ze tot haar verbazing dat deze niet langer groen was, maar puur wit. Het lint om Toto's nek had ook zijn groene kleur verloren en was net zo wit als Dorothy's jurk. De Emerald City werd al snel ver achter zich gelaten. Naarmate ze verder kwamen, werd de grond ruwer en heuvelachtiger, want er waren geen boerderijen of huizen in dit land van het Westen, en de grond was onbewerkt. 's Middags scheen de zon heet in hun gezicht, want er waren geen bomen die hen schaduw boden; zodat Dorothy, Toto en de Leeuw vóór de nacht moe waren, op het gras gingen liggen en in slaap vielen, terwijl de Houtman en de Vogelverschrikker de wacht hielden. Nu had de Boze Heks van het Westen maar één oog, maar dat was zo krachtig als een telescoop en kon overal zien. Dus terwijl ze in de deur van haar kasteel zat, keek ze toevallig om zich heen en zag Dorothy in slaap liggen, met haar vrienden om haar heen. Ze waren ver weg, maar de Boze Heks was boos toen ze ze in haar land aantrof; dus blies ze op een zilveren fluitje dat om haar nek hing. Onmiddellijk kwam er van alle kanten een troep grote wolven op haar af rennen. Ze hadden lange benen, woeste ogen en scherpe tanden. 'Ga naar die mensen,' zei de heks, 'en scheur ze aan stukken.' 'Ga je ze niet tot je slaven maken?' vroeg de leider van de wolven. "Nee," antwoordde ze, "de ene is van tin en de andere van stro; de ene is een meisje en de andere een leeuw. Geen van hen is geschikt om te werken, dus je kunt ze in kleine stukjes scheuren." 'Heel goed,' zei de wolf en hij rende op volle snelheid weg, gevolgd door de anderen. Gelukkig waren de Vogelverschrikker en de Bosman klaarwakker en hoorden ze de wolven aankomen. 'Dit is mijn gevecht,' zei de Woodman, 'dus ga achter me staan, dan zal ik ze ontmoeten als ze komen.' Hij pakte zijn bijl, die hij heel scherp had gemaakt, en toen de leider van de wolven aankwam, zwaaide de Tinnen Bosman met zijn arm en hakte de kop van de wolf van zijn lichaam, zodat deze onmiddellijk stierf. Zodra hij zijn bijl kon heffen, kwam er een andere wolf naar boven, en ook hij viel onder de scherpe rand van het wapen van de Tin Woodman. Er waren veertig wolven, en veertig keer werd er een wolf gedood, zodat ze uiteindelijk allemaal dood op een hoop voor de Bosman lagen. Toen legde hij zijn bijl neer en ging naast de Vogelverschrikker zitten, die zei: 'Het was een goed gevecht, vriend.' Ze wachtten tot Dorothy de volgende ochtend wakker werd. Het kleine meisje schrok behoorlijk toen ze de grote stapel ruige wolven zag, maar de Blikken Houtman vertelde haar alles. Ze bedankte hem voor het redden van hen en ging aan het ontbijt zitten, waarna ze weer aan hun reis begonnen. Nu kwam diezelfde ochtend de Boze Heks naar de deur van haar kasteel en keek naar buiten met haar ene oog dat ver weg kon kijken. Ze zag al haar wolven dood liggen en de vreemdelingen die nog steeds door haar land reisden. Dit maakte haar bozer dan voorheen, en ze blies twee keer op haar zilveren fluitje. Onmiddellijk kwam er een grote zwerm wilde kraaien op haar af vliegen, genoeg om de lucht donkerder te maken. En de boze heks zei tegen koning Kraai: 'Vlieg onmiddellijk naar de vreemdelingen, pik hun ogen uit en scheur ze aan stukken.' De wilde kraaien vlogen in één grote kudde richting Dorothy en haar metgezellen. Toen het kleine meisje hen zag aankomen, werd ze bang. Maar de Vogelverschrikker zei: 'Dit is mijn strijd, dus ga naast me liggen, dan zal er niets aan je gebeuren.' Dus lagen ze allemaal op de grond, behalve de Vogelverschrikker, en hij stond op en strekte zijn armen uit. En toen de kraaien hem zagen, werden ze bang, zoals deze vogels altijd door vogelverschrikkers zijn, en durfden ze niet dichterbij te komen. Maar de Koning Kraai zei: 'Het is maar een opgezette man. Ik pik zijn ogen uit.' De Koning Kraai vloog op de Vogelverschrikker af, die hem bij zijn hoofd greep en zijn nek verdraaide totdat hij stierf. En toen vloog een andere kraai op hem af, en de Vogelverschrikker draaide ook zijn nek. Er waren veertig kraaien, en veertig keer draaide de Vogelverschrikker zijn nek, totdat ze uiteindelijk allemaal dood naast hem lagen. Toen riep hij zijn metgezellen op om op te staan, en zij gingen weer op reis. Toen de Boze Heks weer naar buiten keek en al haar kraaien op een hoop zag liggen, werd ze vreselijk woedend en blies drie keer op haar zilveren fluitje. Onmiddellijk klonk er een luid gezoem in de lucht, en een zwerm zwarte bijen kwam op haar af vliegen. 'Ga naar de vreemdelingen en steek ze dood!' beval de heks, en de bijen draaiden zich om en vlogen snel totdat ze bij de plek kwamen waar Dorothy en haar vrienden liepen. Maar de Houtman had ze zien aankomen en de Vogelverschrikker had besloten wat hij moest doen. 'Neem mijn strootje tevoorschijn en strooi het over het kleine meisje, de hond en de leeuw,' zei hij tegen de Houtman, 'en de bijen kunnen ze niet steken.' Dit deed de Woodman, en terwijl Dorothy vlak naast de Leeuw lag en Toto in haar armen hield, bedekte het stro hen volledig. De bijen kwamen en vonden niemand anders dan de Bosman om te steken, dus vlogen ze op hem af en braken al hun steken af tegen het blik, zonder de Bosman ook maar enig pijn te doen. En omdat bijen niet kunnen leven als hun angel gebroken is, was dat het einde van de zwarte bijen, en ze lagen verspreid rond de Woodman, als kleine hoopjes fijne steenkool. Toen stonden Dorothy en de Leeuw op, en het meisje hielp de Blikken Houtman het rietje weer in de Vogelverschrikker te stoppen, totdat hij weer zo goed was als altijd. Dus begonnen ze opnieuw aan hun reis. De boze heks was zo boos toen ze haar zwarte bijen in kleine hoopjes als fijne kolen zag, dat ze met haar voet stampte, haar haar scheurde en met haar tanden knarste. En toen riep ze een tiental van haar slaven, die de Winkies waren, en gaf ze scherpe speren, met de opdracht naar de vreemdelingen te gaan en ze te vernietigen. De Winkies waren geen moedig volk, maar ze moesten doen wat hun werd opgedragen. Dus marcheerden ze weg totdat ze in de buurt van Dorothy kwamen. Toen brulde de Leeuw luid en sprong naar hen toe, en de arme Winkies waren zo bang dat ze zo snel mogelijk terug renden.
user
None
❌ Navigation
❌ Online altitude baseline
⭐ No ads
⭐ All free features and maps
❌ Navigatie
❌ Online hoogtebasislijn
✔️⭐ Geen advertenties✔️⭐ Alle gratis functies en kaarten