(This text is for demonstration purposes) The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends. "Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy. "There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way." "How, then, are we to find her?" inquired the girl. "That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves." "Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her." "Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her." They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress. The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled. In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch. Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck. At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth. "Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces." "Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves. "No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces." "Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others. It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming. "This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come." He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman. Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend." They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey. Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice. Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky. And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces." The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid. But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed." So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey. When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle. Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her. "Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do. "Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely. The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal. Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more. The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them. The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.
(ఈ వచనం ప్రదర్శన ప్రయోజనాల కోసం) ఆకుపచ్చ మీసాలతో ఉన్న సైనికుడు వారిని ఎమరాల్డ్ సిటీ వీధుల గుండా నడిపించాడు, వారు గార్డియన్ ఆఫ్ ది గేట్స్ నివసించే గదికి చేరుకున్నారు. ఈ అధికారి వారి కళ్లద్దాలను తిరిగి తన గొప్ప పెట్టెలో పెట్టడానికి అన్లాక్ చేసాడు, ఆపై అతను మర్యాదగా మా స్నేహితుల కోసం గేటు తెరిచాడు. "వికెడ్ విచ్ ఆఫ్ ది వెస్ట్కి ఏ రహదారి దారి తీస్తుంది?" అడిగాడు డోరతీ. "రోడ్డు లేదు," గార్డియన్ ఆఫ్ ది గేట్స్ సమాధానం ఇచ్చాడు. "ఎవరూ అలా వెళ్ళాలని అనుకోరు." "అయితే, మనం ఆమెను ఎలా కనుగొనగలం?" అని అమ్మాయిని అడిగాడు. "అది చాలా సులభం," అని ఆ వ్యక్తి బదులిచ్చారు, "మీరు వింకీల దేశంలో ఉన్నారని ఆమెకు తెలిసినప్పుడు ఆమె మిమ్మల్ని కనుగొంటుంది మరియు మీ అందరినీ తన బానిసలుగా చేస్తుంది." "బహుశా కాదు," స్కేర్క్రో చెప్పింది, "మేము ఆమెను నాశనం చేయాలనుకుంటున్నాము." "ఓహ్, అది భిన్నంగా ఉంది," అని గార్డియన్ ఆఫ్ ది గేట్స్ చెప్పాడు. "ఇంతకు మునుపు ఎవరూ ఆమెను నాశనం చేయలేదు, కాబట్టి ఆమె మిగతావాటిలాగా ఆమె మిమ్మల్ని బానిసలుగా చేస్తుందని నేను సహజంగానే అనుకున్నాను. అయితే జాగ్రత్తగా ఉండండి, ఎందుకంటే ఆమె చెడ్డది మరియు క్రూరమైనది మరియు ఆమెను నాశనం చేయడానికి మిమ్మల్ని అనుమతించకపోవచ్చు. వెస్ట్, ఇక్కడ సూర్యుడు అస్తమిస్తాడు మరియు మీరు ఆమెను కనుగొనడంలో విఫలం కాలేరు." వారు అతనికి కృతజ్ఞతలు తెలిపారు మరియు వీడ్కోలు పలికారు మరియు పశ్చిమం వైపు తిరిగారు, డైసీలు మరియు బటర్కప్లతో అక్కడక్కడ చుక్కలున్న మెత్తటి గడ్డి పొలాల మీదుగా నడిచారు. డోరతీ ఇప్పటికీ ప్యాలెస్లో తాను ధరించే అందమైన పట్టు దుస్తులను ధరించింది, కానీ ఇప్పుడు, ఆమె ఆశ్చర్యానికి, అది ఇకపై ఆకుపచ్చగా లేదు, కానీ స్వచ్ఛమైన తెల్లగా ఉందని ఆమె గుర్తించింది. టోటో మెడ చుట్టూ ఉన్న రిబ్బన్ కూడా దాని ఆకుపచ్చ రంగును కోల్పోయింది మరియు డోరతీ దుస్తుల వలె తెల్లగా ఉంది. ఎమరాల్డ్ సిటీ త్వరలో చాలా వెనుకబడి ఉంది. వారు ముందుకు సాగుతుండగా, ఈ పాశ్చాత్య దేశంలో పొలాలు లేదా ఇళ్ళు లేవు మరియు భూమి గడ్డితో నిండిపోయింది కాబట్టి భూమి కఠినంగా మరియు కొండలుగా మారింది. మధ్యాహ్న సమయంలో సూర్యుడు వారి ముఖాల్లో వేడిగా ప్రకాశించాడు, ఎందుకంటే వారికి నీడనిచ్చే చెట్లు లేవు; రాత్రికి ముందు డోరతీ మరియు టోటో మరియు లయన్ అలసిపోయారు మరియు గడ్డి మీద పడుకుని నిద్రపోయారు, వుడ్మ్యాన్ మరియు స్కేర్క్రో కాపలాగా ఉన్నారు. ఇప్పుడు వికెడ్ విచ్ ఆఫ్ ది వెస్ట్ ఒక కన్ను మాత్రమే కలిగి ఉంది, అయినప్పటికీ అది టెలిస్కోప్ వలె శక్తివంతమైనది మరియు ప్రతిచోటా చూడగలిగేది. కాబట్టి, ఆమె తన కోట తలుపులో కూర్చున్నప్పుడు, ఆమె చుట్టూ చూసింది మరియు డోరతీ నిద్రపోతున్నట్లు చూసింది, ఆమె స్నేహితులు ఆమె గురించి అంతా. వారు చాలా దూరంలో ఉన్నారు, కానీ వికెడ్ మంత్రగత్తె తన దేశంలో వారిని కనుగొనడానికి కోపంగా ఉంది; కాబట్టి ఆమె మెడ చుట్టూ వేలాడదీసిన వెండి విజిల్ మీద ఊదింది. ఒక్కసారిగా పెద్ద తోడేళ్ల గుంపు ఆమె వద్దకు నలుదిక్కుల నుండి పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చింది. వారికి పొడవాటి కాళ్ళు మరియు భయంకరమైన కళ్ళు మరియు పదునైన దంతాలు ఉన్నాయి. "ఆ వ్యక్తుల వద్దకు వెళ్ళు," మంత్రగత్తె చెప్పింది, "వాటిని ముక్కలుగా ముక్కలు చేయండి." "మీరు వారిని మీ బానిసలుగా చేసుకోలేదా?" అని తోడేళ్ల నాయకుడు అడిగాడు. "కాదు," ఆమె సమాధానం చెప్పింది, "ఒకటి టిన్, ఒకటి గడ్డి; ఒకటి అమ్మాయి మరియు మరొకటి సింహం. వాటిలో ఏవీ పనికి సరిపోవు, కాబట్టి మీరు వాటిని చిన్న ముక్కలుగా ముక్కలు చేయవచ్చు." "చాలా బాగుంది," అని తోడేలు చెప్పింది మరియు అతను పూర్తి వేగంతో పారిపోయాడు, ఇతరులు అనుసరించారు. అదృష్టవశాత్తూ స్కేర్క్రో మరియు వుడ్మ్యాన్ మెలకువగా ఉన్నారు మరియు తోడేళ్ళు వస్తున్నట్లు విన్నారు. "ఇది నా పోరాటం," అని వుడ్మాన్ అన్నాడు, "కాబట్టి నా వెనుకకు రండి మరియు వారు వచ్చినప్పుడు నేను వారిని కలుస్తాను." అతను చాలా పదునైన తన గొడ్డలిని స్వాధీనం చేసుకున్నాడు, మరియు తోడేళ్ళ నాయకుడు టిన్ వుడ్మాన్ పైకి రావడంతో తన చేతిని ఊపుతూ, దాని శరీరం నుండి తోడేలు తలను కత్తిరించాడు, తద్వారా అది వెంటనే చనిపోయింది. అతను తన గొడ్డలిని పైకి లేపిన వెంటనే మరొక తోడేలు పైకి వచ్చింది మరియు అతను కూడా టిన్ వుడ్మాన్ ఆయుధం యొక్క పదునైన అంచు కింద పడిపోయాడు. అక్కడ నలభై తోడేళ్ళు ఉన్నాయి, మరియు నలభై సార్లు ఒక తోడేలు చంపబడింది, తద్వారా చివరికి అవన్నీ వుడ్మాన్ ముందు కుప్పలో చనిపోయాయి. అప్పుడు అతను తన గొడ్డలిని కిందకి దింపి, దిష్టిబొమ్మ పక్కన కూర్చున్నాడు, "ఇది మంచి పోరాటం, మిత్రమా." మరుసటి రోజు ఉదయం డోరతీ మేల్కొనే వరకు వారు వేచి ఉన్నారు. షాగీ తోడేళ్ళ గొప్ప కుప్పను చూసినప్పుడు చిన్న అమ్మాయి చాలా భయపడింది, కానీ టిన్ వుడ్మాన్ ఆమెకు అన్నీ చెప్పాడు. వారిని రక్షించినందుకు ఆమె అతనికి కృతజ్ఞతలు తెలియజేసి, అల్పాహారానికి కూర్చుంది, ఆ తర్వాత వారు మళ్లీ ప్రయాణం ప్రారంభించారు. ఇప్పుడు అదే ఉదయం వికెడ్ మంత్రగత్తె తన కోట తలుపు వద్దకు వచ్చి, దూరంగా కనిపించే తన ఒక కన్నుతో చూసింది. ఆమె తన తోడేళ్ళన్నీ చచ్చి పడి ఉండడం, అపరిచితులు ఇప్పటికీ తన దేశం గుండా ప్రయాణించడం చూసింది. ఇది ఆమెకు మునుపటి కంటే కోపం తెప్పించింది మరియు ఆమె తన వెండి విజిల్ని రెండుసార్లు ఊదింది. వెంటనే ఒక పెద్ద అడవి కాకుల గుంపు ఆమె వైపు ఎగురుతూ వచ్చింది, అది ఆకాశాన్ని చీకటిగా మారుస్తుంది. మరియు చెడ్డ మంత్రగత్తె రాజు కాకితో, "అపరిచితుల వద్దకు వెంటనే ఎగిరిపో; వారి కళ్ళు పెకిలించి, వాటిని ముక్కలు చేయండి" అని చెప్పింది. అడవి కాకులు ఒక పెద్ద మందలో డోరతీ మరియు ఆమె సహచరుల వైపు ఎగిరిపోయాయి. వాళ్ళు రావడం చూసి ఆ చిన్నారి భయపడింది. కానీ దిష్టిబొమ్మ, "ఇది నా యుద్ధం, కాబట్టి నా పక్కన పడుకో, మీకు హాని జరగదు." కాబట్టి స్కేర్క్రో తప్ప అందరూ నేలమీద పడుకున్నారు, మరియు అతను లేచి నిలబడి చేతులు చాచాడు. మరియు కాకులు అతనిని చూసినప్పుడు అవి భయపడ్డాయి, ఎందుకంటే ఈ పక్షులు ఎల్లప్పుడూ దిష్టిబొమ్మలచే ఉంటాయి మరియు మరింత దగ్గరకు రావడానికి ధైర్యం చేయలేదు. కానీ రాజు కాకి ఇలా చెప్పింది: "ఇది ఒక నిండైన మనిషి మాత్రమే. నేను అతని కళ్ళు బయటకు తీస్తాను." కింగ్ క్రో స్కేర్క్రో వద్దకు వెళ్లింది, అతను దానిని తల పట్టుకుని చనిపోయే వరకు మెడను తిప్పాడు. ఆపై మరొక కాకి అతనిపైకి ఎగిరింది, మరియు దిష్టిబొమ్మ దాని మెడను కూడా తిప్పింది. అక్కడ నలభై కాకులు ఉన్నాయి, మరియు నలభై సార్లు స్కేర్క్రో మెడను వక్రీకరించింది, చివరికి అందరూ అతని పక్కన చనిపోయి ఉన్నారు. అప్పుడు అతను తన సహచరులను లేవమని పిలిచాడు, మరియు వారు మళ్లీ తమ ప్రయాణానికి వెళ్లారు. వికెడ్ మంత్రగత్తె మళ్ళీ బయటకు చూసింది మరియు ఆమె కాకులన్ని కుప్పగా పడి ఉండటాన్ని చూసినప్పుడు, ఆమె భయంకరమైన ఆవేశానికి లోనైంది మరియు ఆమె వెండి ఈల మీద మూడు సార్లు ఊదింది. వెంటనే గాలిలో పెద్ద సందడి వినిపించింది మరియు నల్ల తేనెటీగల గుంపు ఆమె వైపుకు వచ్చింది. "అపరిచితుల వద్దకు వెళ్లి వారిని చంపండి!" మంత్రగత్తెని ఆదేశించింది, మరియు తేనెటీగలు డోరతీ మరియు ఆమె స్నేహితులు నడుస్తున్న చోటికి వచ్చే వరకు వేగంగా ఎగిరిపోయాయి. కానీ వుడ్మ్యాన్ వారు రావడం చూశాడు మరియు స్కేర్క్రో ఏమి చేయాలో నిర్ణయించుకుంది. "నా గడ్డిని తీసి చిన్న అమ్మాయి మరియు కుక్క మరియు సింహం మీద చెదరగొట్టండి," అతను వుడ్మాన్తో చెప్పాడు, "తేనెటీగలు వాటిని కుట్టలేవు." వుడ్మ్యాన్ ఇలా చేసాడు మరియు డోరతీ సింహం పక్కన పడుకుని టోటోను తన చేతుల్లో పట్టుకున్నప్పుడు, గడ్డి వాటిని పూర్తిగా కప్పేసింది. తేనెటీగలు వచ్చి కుట్టడానికి వుడ్మ్యాన్ తప్ప మరెవరూ కనిపించలేదు, కాబట్టి అవి అతనిపైకి ఎగిరి, వుడ్మ్యాన్ను అస్సలు బాధించకుండా, టిన్కు వ్యతిరేకంగా వారి కుట్టలన్నింటినీ విరిచాయి. మరియు తేనెటీగలు వాటి కుట్టినప్పుడు బ్రతకలేవు, అది నల్ల తేనెటీగల ముగింపు, మరియు అవి చిన్న బొగ్గు కుప్పల వలె వుడ్మ్యాన్ చుట్టూ మందంగా చెల్లాచెదురుగా ఉన్నాయి. అప్పుడు డోరతీ మరియు లయన్ లేచారు, మరియు ఆ అమ్మాయి టిన్ వుడ్మ్యాన్కి స్ట్రాను మళ్లీ స్కేర్క్రోలో ఉంచడానికి సహాయం చేసింది, అతను ఎప్పటిలాగే మంచివాడు. కాబట్టి వారు మరోసారి తమ ప్రయాణాన్ని ప్రారంభించారు. చెడ్డ మంత్రగత్తె తన నల్లని తేనెటీగలను చక్కటి బొగ్గు వంటి చిన్న కుప్పలుగా చూసినప్పుడు చాలా కోపంగా ఉంది, ఆమె తన పాదాలను కొట్టి, జుట్టును చింపి, పళ్ళు కొరుకుకుంది. ఆపై ఆమె వింకీస్ అయిన తన బానిసలలో డజను మందిని పిలిచి, వారికి పదునైన ఈటెలను ఇచ్చి, అపరిచితుల వద్దకు వెళ్లి వారిని నాశనం చేయమని చెప్పింది. వింకీలు ధైర్యవంతులు కాదు, కానీ వారు చెప్పినట్లు చేయవలసి ఉంటుంది. కాబట్టి వారు డోరతీ దగ్గరికి వచ్చేంత వరకు బయలుదేరారు. అప్పుడు సింహం పెద్ద గర్జన చేసి వారి వైపు దూసుకుపోయింది, మరియు పేద వింకీలు చాలా భయపడి, వారు వీలైనంత వేగంగా వెనక్కి పరుగెత్తారు.
⛵ This service allows compatible applications to easily counteract small device movements within their user interface. 🏝️ This can improve screen readability and possibly alleviate motion sickness while on the go, e.g. while reading in a moving vehicle. 🛡️ The app needs your permission to know which window is visible on the screen. It does not read window contents. ℹ️ Find more info, implementation details and examples on: github.com/Sublimis/SteadyScreen
⛵ ఈ సేవ అనుకూలమైన అనువర్తనాలను వారి వినియోగదారు ఇంటర్ఫేస్లోని చిన్న పరికర కదలికలను సులభంగా ఎదుర్కోవడానికి అనుమతిస్తుంది. 🏝️ ఇది స్క్రీన్ రీడబిలిటీని మెరుగుపరుస్తుంది మరియు ప్రయాణంలో ఉన్నప్పుడు మోషన్ సిక్నెస్ను తగ్గించవచ్చు, ఉదా. కదులుతున్న వాహనంలో చదువుతున్నప్పుడు. 🛡️ స్క్రీన్పై ఏ విండో కనిపిస్తుందో తెలుసుకోవడానికి యాప్కి మీ అనుమతి అవసరం. ఇది విండో కంటెంట్లను చదవదు. ℹ️ ఇందులో మరింత సమాచారం, అమలు వివరాలు మరియు ఉదాహరణలను కనుగొనండి: github.com/Sublimis/SteadyScreen
This sets the desired sensor rate. Higher values may consume more battery. This may differ from the measured sensor rate as the system ultimately decides which rate to provide.
ఇది కావలసిన సెన్సార్ రేటును సెట్ చేస్తుంది. అధిక విలువలు ఎక్కువ బ్యాటరీని వినియోగించవచ్చు. సిస్టమ్ చివరికి ఏ రేటును అందించాలో నిర్ణయిస్తుంది కాబట్టి ఇది కొలిచిన సెన్సార్ రేట్ నుండి భిన్నంగా ఉండవచ్చు.
None
user
The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends.
"Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy.
"There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way."
"How, then, are we to find her?" inquired the girl.
"That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves."
"Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her."
"Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her."
They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress.
The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled.
In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch.
Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck.
At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth.
"Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces."
"Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves.
"No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces."
"Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others.
It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming.
"This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come."
He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman.
Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend."
They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey.
Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice.
Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky.
And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces."
The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid.
But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed."
So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said:
"It is only a stuffed man. I will peck his eyes out."
The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey.
When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle.
Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her.
"Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do.
"Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely.
The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal.
Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more.
The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them.
The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.
ఆకుపచ్చ మీసాలతో ఉన్న సైనికుడు వారిని ఎమరాల్డ్ సిటీ వీధుల గుండా నడిపించాడు, వారు గార్డియన్ ఆఫ్ ది గేట్స్ నివసించే గదికి చేరుకున్నారు. ఈ అధికారి వారి కళ్లద్దాలను తిరిగి తన గొప్ప పెట్టెలో పెట్టడానికి అన్లాక్ చేసాడు, ఆపై అతను మర్యాదగా మా స్నేహితుల కోసం గేటు తెరిచాడు.
"వికెడ్ విచ్ ఆఫ్ ది వెస్ట్కి ఏ రహదారి దారి తీస్తుంది?" అడిగాడు డోరతీ.
"రోడ్డు లేదు," గార్డియన్ ఆఫ్ ది గేట్స్ సమాధానం ఇచ్చాడు. "ఎవరూ అలా వెళ్ళాలని అనుకోరు."
"అయితే, మనం ఆమెను ఎలా కనుగొనగలం?" అని అమ్మాయిని అడిగాడు.
"అది చాలా సులభం," అని ఆ వ్యక్తి బదులిచ్చారు, "మీరు వింకీల దేశంలో ఉన్నారని ఆమెకు తెలిసినప్పుడు ఆమె మిమ్మల్ని కనుగొంటుంది మరియు మీ అందరినీ తన బానిసలుగా చేస్తుంది."
"బహుశా కాదు," స్కేర్క్రో చెప్పింది, "మేము ఆమెను నాశనం చేయాలనుకుంటున్నాము."
"ఓహ్, అది భిన్నంగా ఉంది," అని గార్డియన్ ఆఫ్ ది గేట్స్ చెప్పాడు. "ఇంతకు మునుపు ఎవరూ ఆమెను నాశనం చేయలేదు, కాబట్టి ఆమె మిగతావాటిలాగా ఆమె మిమ్మల్ని బానిసలుగా చేస్తుందని నేను సహజంగానే అనుకున్నాను. అయితే జాగ్రత్తగా ఉండండి, ఎందుకంటే ఆమె చెడ్డది మరియు క్రూరమైనది మరియు ఆమెను నాశనం చేయడానికి మిమ్మల్ని అనుమతించకపోవచ్చు. వెస్ట్, ఇక్కడ సూర్యుడు అస్తమిస్తాడు మరియు మీరు ఆమెను కనుగొనడంలో విఫలం కాలేరు."
వారు అతనికి కృతజ్ఞతలు తెలిపారు మరియు వీడ్కోలు పలికారు మరియు పశ్చిమం వైపు తిరిగారు, డైసీలు మరియు బటర్కప్లతో అక్కడక్కడ చుక్కలున్న మెత్తటి గడ్డి పొలాల మీదుగా నడిచారు. డోరతీ ఇప్పటికీ ప్యాలెస్లో తాను ధరించే అందమైన పట్టు దుస్తులను ధరించింది, కానీ ఇప్పుడు, ఆమె ఆశ్చర్యానికి, అది ఇకపై ఆకుపచ్చగా లేదు, కానీ స్వచ్ఛమైన తెల్లగా ఉందని ఆమె గుర్తించింది. టోటో మెడ చుట్టూ ఉన్న రిబ్బన్ కూడా దాని ఆకుపచ్చ రంగును కోల్పోయింది మరియు డోరతీ దుస్తుల వలె తెల్లగా ఉంది.
ఎమరాల్డ్ సిటీ త్వరలో చాలా వెనుకబడి ఉంది. వారు ముందుకు సాగుతుండగా, ఈ పాశ్చాత్య దేశంలో పొలాలు లేదా ఇళ్ళు లేవు మరియు భూమి గడ్డితో నిండిపోయింది కాబట్టి భూమి కఠినంగా మరియు కొండలుగా మారింది.
మధ్యాహ్న సమయంలో సూర్యుడు వారి ముఖాల్లో వేడిగా ప్రకాశించాడు, ఎందుకంటే వారికి నీడనిచ్చే చెట్లు లేవు; రాత్రికి ముందు డోరతీ మరియు టోటో మరియు లయన్ అలసిపోయారు మరియు గడ్డి మీద పడుకుని నిద్రపోయారు, వుడ్మ్యాన్ మరియు స్కేర్క్రో కాపలాగా ఉన్నారు.
ఇప్పుడు వికెడ్ విచ్ ఆఫ్ ది వెస్ట్ ఒక కన్ను మాత్రమే కలిగి ఉంది, అయినప్పటికీ అది టెలిస్కోప్ వలె శక్తివంతమైనది మరియు ప్రతిచోటా చూడగలిగేది. కాబట్టి, ఆమె తన కోట తలుపులో కూర్చున్నప్పుడు, ఆమె చుట్టూ చూసింది మరియు డోరతీ నిద్రపోతున్నట్లు చూసింది, ఆమె స్నేహితులు ఆమె గురించి అంతా. వారు చాలా దూరంలో ఉన్నారు, కానీ వికెడ్ మంత్రగత్తె తన దేశంలో వారిని కనుగొనడానికి కోపంగా ఉంది; కాబట్టి ఆమె మెడ చుట్టూ వేలాడదీసిన వెండి విజిల్ మీద ఊదింది.
ఒక్కసారిగా పెద్ద తోడేళ్ల గుంపు ఆమె వద్దకు నలుదిక్కుల నుండి పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చింది. వారికి పొడవాటి కాళ్ళు మరియు భయంకరమైన కళ్ళు మరియు పదునైన దంతాలు ఉన్నాయి.
"ఆ వ్యక్తుల వద్దకు వెళ్ళు," మంత్రగత్తె చెప్పింది, "వాటిని ముక్కలుగా ముక్కలు చేయండి."
"మీరు వారిని మీ బానిసలుగా చేసుకోలేదా?" అని తోడేళ్ల నాయకుడు అడిగాడు.
"కాదు," ఆమె సమాధానం చెప్పింది, "ఒకటి టిన్, ఒకటి గడ్డి; ఒకటి అమ్మాయి మరియు మరొకటి సింహం. వాటిలో ఏవీ పనికి సరిపోవు, కాబట్టి మీరు వాటిని చిన్న ముక్కలుగా ముక్కలు చేయవచ్చు."
"చాలా బాగుంది," అని తోడేలు చెప్పింది మరియు అతను పూర్తి వేగంతో పారిపోయాడు, ఇతరులు అనుసరించారు.
అదృష్టవశాత్తూ స్కేర్క్రో మరియు వుడ్మ్యాన్ మెలకువగా ఉన్నారు మరియు తోడేళ్ళు వస్తున్నట్లు విన్నారు.
"ఇది నా పోరాటం," అని వుడ్మాన్ అన్నాడు, "కాబట్టి నా వెనుకకు రండి మరియు వారు వచ్చినప్పుడు నేను వారిని కలుస్తాను."
అతను చాలా పదునైన తన గొడ్డలిని స్వాధీనం చేసుకున్నాడు, మరియు తోడేళ్ళ నాయకుడు టిన్ వుడ్మాన్ పైకి రావడంతో తన చేతిని ఊపుతూ, దాని శరీరం నుండి తోడేలు తలను కత్తిరించాడు, తద్వారా అది వెంటనే చనిపోయింది. అతను తన గొడ్డలిని పైకి లేపిన వెంటనే మరొక తోడేలు పైకి వచ్చింది మరియు అతను కూడా టిన్ వుడ్మాన్ ఆయుధం యొక్క పదునైన అంచు కింద పడిపోయాడు. అక్కడ నలభై తోడేళ్ళు ఉన్నాయి, మరియు నలభై సార్లు ఒక తోడేలు చంపబడింది, తద్వారా చివరికి అవన్నీ వుడ్మాన్ ముందు కుప్పలో చనిపోయాయి.
అప్పుడు అతను తన గొడ్డలిని కిందకి దింపి, దిష్టిబొమ్మ పక్కన కూర్చున్నాడు, "ఇది మంచి పోరాటం, మిత్రమా."
మరుసటి రోజు ఉదయం డోరతీ మేల్కొనే వరకు వారు వేచి ఉన్నారు. షాగీ తోడేళ్ళ గొప్ప కుప్పను చూసినప్పుడు చిన్న అమ్మాయి చాలా భయపడింది, కానీ టిన్ వుడ్మాన్ ఆమెకు అన్నీ చెప్పాడు. వారిని రక్షించినందుకు ఆమె అతనికి కృతజ్ఞతలు తెలియజేసి, అల్పాహారానికి కూర్చుంది, ఆ తర్వాత వారు మళ్లీ ప్రయాణం ప్రారంభించారు.
ఇప్పుడు అదే ఉదయం వికెడ్ మంత్రగత్తె తన కోట తలుపు వద్దకు వచ్చి, దూరంగా కనిపించే తన ఒక కన్నుతో చూసింది. ఆమె తన తోడేళ్ళన్నీ చచ్చి పడి ఉండడం, అపరిచితులు ఇప్పటికీ తన దేశం గుండా ప్రయాణించడం చూసింది. ఇది ఆమెకు మునుపటి కంటే కోపం తెప్పించింది మరియు ఆమె తన వెండి విజిల్ని రెండుసార్లు ఊదింది.
వెంటనే ఒక పెద్ద అడవి కాకుల గుంపు ఆమె వైపు ఎగురుతూ వచ్చింది, అది ఆకాశాన్ని చీకటిగా మారుస్తుంది.
మరియు చెడ్డ మంత్రగత్తె రాజు కాకితో, "అపరిచితుల వద్దకు వెంటనే ఎగిరిపో; వారి కళ్ళు పెకిలించి, వాటిని ముక్కలు చేయండి" అని చెప్పింది.
అడవి కాకులు ఒక పెద్ద మందలో డోరతీ మరియు ఆమె సహచరుల వైపు ఎగిరిపోయాయి. వాళ్ళు రావడం చూసి ఆ చిన్నారి భయపడింది.
కానీ దిష్టిబొమ్మ, "ఇది నా యుద్ధం, కాబట్టి నా పక్కన పడుకో, మీకు హాని జరగదు."
కాబట్టి స్కేర్క్రో తప్ప అందరూ నేలమీద పడుకున్నారు, మరియు అతను లేచి నిలబడి చేతులు చాచాడు. మరియు కాకులు అతనిని చూసినప్పుడు అవి భయపడ్డాయి, ఎందుకంటే ఈ పక్షులు ఎల్లప్పుడూ దిష్టిబొమ్మలచే ఉంటాయి మరియు మరింత దగ్గరకు రావడానికి ధైర్యం చేయలేదు. కానీ రాజు కాకి ఇలా చెప్పింది:
"ఇది ఒక నిండైన మనిషి మాత్రమే. నేను అతని కళ్ళు బయటకు తీస్తాను."
కింగ్ క్రో స్కేర్క్రో వద్దకు వెళ్లింది, అతను దానిని తల పట్టుకుని చనిపోయే వరకు మెడను తిప్పాడు. ఆపై మరొక కాకి అతనిపైకి ఎగిరింది, మరియు దిష్టిబొమ్మ దాని మెడను కూడా తిప్పింది. అక్కడ నలభై కాకులు ఉన్నాయి, మరియు నలభై సార్లు స్కేర్క్రో మెడను వక్రీకరించింది, చివరికి అందరూ అతని పక్కన చనిపోయి ఉన్నారు. అప్పుడు అతను తన సహచరులను లేవమని పిలిచాడు, మరియు వారు మళ్లీ తమ ప్రయాణానికి వెళ్లారు.
వికెడ్ మంత్రగత్తె మళ్ళీ బయటకు చూసింది మరియు ఆమె కాకులన్ని కుప్పగా పడి ఉండటాన్ని చూసినప్పుడు, ఆమె భయంకరమైన ఆవేశానికి లోనైంది మరియు ఆమె వెండి ఈల మీద మూడు సార్లు ఊదింది.
వెంటనే గాలిలో పెద్ద సందడి వినిపించింది మరియు నల్ల తేనెటీగల గుంపు ఆమె వైపుకు వచ్చింది.
"అపరిచితుల వద్దకు వెళ్లి వారిని చంపండి!" మంత్రగత్తెని ఆదేశించింది, మరియు తేనెటీగలు డోరతీ మరియు ఆమె స్నేహితులు నడుస్తున్న చోటికి వచ్చే వరకు వేగంగా ఎగిరిపోయాయి. కానీ వుడ్మ్యాన్ వారు రావడం చూశాడు మరియు స్కేర్క్రో ఏమి చేయాలో నిర్ణయించుకుంది.
"నా గడ్డిని తీసి చిన్న అమ్మాయి మరియు కుక్క మరియు సింహం మీద చెదరగొట్టండి," అతను వుడ్మాన్తో చెప్పాడు, "తేనెటీగలు వాటిని కుట్టలేవు." వుడ్మ్యాన్ ఇలా చేసాడు మరియు డోరతీ సింహం పక్కన పడుకుని టోటోను తన చేతుల్లో పట్టుకున్నప్పుడు, గడ్డి వాటిని పూర్తిగా కప్పేసింది.
తేనెటీగలు వచ్చి కుట్టడానికి వుడ్మ్యాన్ తప్ప మరెవరూ కనిపించలేదు, కాబట్టి అవి అతనిపైకి ఎగిరి, వుడ్మ్యాన్ను అస్సలు బాధించకుండా, టిన్కు వ్యతిరేకంగా వారి కుట్టలన్నింటినీ విరిచాయి. మరియు తేనెటీగలు వాటి కుట్టినప్పుడు బ్రతకలేవు, అది నల్ల తేనెటీగల ముగింపు, మరియు అవి చిన్న బొగ్గు కుప్పల వలె వుడ్మ్యాన్ చుట్టూ మందంగా చెల్లాచెదురుగా ఉన్నాయి.
అప్పుడు డోరతీ మరియు లయన్ లేచారు, మరియు ఆ అమ్మాయి టిన్ వుడ్మ్యాన్కి స్ట్రాను మళ్లీ స్కేర్క్రోలో ఉంచడానికి సహాయం చేసింది, అతను ఎప్పటిలాగే మంచివాడు. కాబట్టి వారు మరోసారి తమ ప్రయాణాన్ని ప్రారంభించారు.
చెడ్డ మంత్రగత్తె తన నల్లని తేనెటీగలను చక్కటి బొగ్గు వంటి చిన్న కుప్పలుగా చూసినప్పుడు చాలా కోపంగా ఉంది, ఆమె తన పాదాలను కొట్టి, జుట్టును చింపి, పళ్ళు కొరుకుకుంది. ఆపై ఆమె వింకీస్ అయిన తన బానిసలలో డజను మందిని పిలిచి, వారికి పదునైన ఈటెలను ఇచ్చి, అపరిచితుల వద్దకు వెళ్లి వారిని నాశనం చేయమని చెప్పింది.
వింకీలు ధైర్యవంతులు కాదు, కానీ వారు చెప్పినట్లు చేయవలసి ఉంటుంది. కాబట్టి వారు డోరతీ దగ్గరికి వచ్చేంత వరకు బయలుదేరారు. అప్పుడు సింహం పెద్ద గర్జన చేసి వారి వైపు దూసుకుపోయింది, మరియు పేద వింకీలు చాలా భయపడి, వారు వీలైనంత వేగంగా వెనక్కి పరుగెత్తారు.