(This text is for demonstration purposes) The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends. "Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy. "There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way." "How, then, are we to find her?" inquired the girl. "That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves." "Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her." "Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her." They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress. The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled. In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch. Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck. At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth. "Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces." "Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves. "No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces." "Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others. It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming. "This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come." He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman. Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend." They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey. Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice. Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky. And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces." The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid. But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed." So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey. When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle. Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her. "Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do. "Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely. The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal. Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more. The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them. The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.
(Αυτό το κείμενο είναι για λόγους επίδειξης) Ο στρατιώτης με τα πράσινα μουστάκια τους οδήγησε στους δρόμους της Σμαραγδένιας Πόλης μέχρι να φτάσουν στο δωμάτιο όπου έμενε ο Φύλακας των Πυλών. Αυτός ο αξιωματικός ξεκλείδωσε τα γυαλιά τους για να τα ξαναβάλει στο μεγάλο του κουτί και μετά άνοιξε ευγενικά την πύλη για τους φίλους μας. «Ποιος δρόμος οδηγεί στην Κακιά Μάγισσα της Δύσης;» ρώτησε η Ντόροθι. «Δεν υπάρχει δρόμος», απάντησε ο Φύλακας των Πυλών. «Κανείς δεν επιθυμεί ποτέ να πάει με αυτόν τον τρόπο». «Πώς, λοιπόν, θα τη βρούμε;» ρώτησε το κορίτσι. «Θα είναι εύκολο», απάντησε ο άντρας, «γιατί όταν μάθει ότι βρίσκεσαι στη χώρα των Winkies θα σε βρει και θα σε κάνει όλους σκλάβους της». «Ίσως όχι», είπε το Σκιάχτρο, «γιατί θέλουμε να την καταστρέψουμε». «Ω, αυτό είναι διαφορετικό», είπε ο Guardian of the Gates. "Κανείς δεν την έχει καταστρέψει ποτέ πριν, οπότε φυσικά πίστευα ότι θα σε έκανε σκλάβους, όπως κάνει τους υπόλοιπους. Φρόντισε όμως, γιατί είναι κακή και άγρια και μπορεί να μην σου επιτρέψει να την καταστρέψεις. Δυτικά, εκεί που δύει ο ήλιος και δεν μπορείς να μην τη βρεις». Τον ευχαρίστησαν και τον αποχαιρέτησαν και στράφηκαν προς τη Δύση, περπατώντας πάνω σε χωράφια με μαλακό γρασίδι διάσπαρτα εδώ κι εκεί με μαργαρίτες και νεραγκούλες. Η Ντόροθι φορούσε ακόμα το όμορφο μεταξωτό φόρεμα που είχε φορέσει στο παλάτι, αλλά τώρα, προς έκπληξή της, διαπίστωσε ότι δεν ήταν πια πράσινο, αλλά καθαρό λευκό. Η κορδέλα γύρω από το λαιμό του Τοτό είχε επίσης χάσει το πράσινο χρώμα της και ήταν λευκή σαν το φόρεμα της Ντόροθι. Η Σμαραγδένια Πόλη έμεινε σύντομα πολύ πίσω. Καθώς προχωρούσαν, το έδαφος γινόταν πιο τραχύ και πιο λοφώδες, γιατί δεν υπήρχαν αγροκτήματα ούτε σπίτια σε αυτή τη χώρα της Δύσης, και το έδαφος ήταν ανορθωμένο. Το απόγευμα ο ήλιος έλαμπε καυτός στα πρόσωπά τους, γιατί δεν υπήρχαν δέντρα να τους προσφέρουν σκιά. έτσι ώστε πριν τη νύχτα η Ντόροθι και ο Τοτό και το Λιοντάρι ήταν κουρασμένοι, ξάπλωσαν στο γρασίδι και αποκοιμήθηκαν, με τον Ξυλουργό και το Σκιάχτρο να παρακολουθούν. Τώρα η Κακιά Μάγισσα της Δύσης είχε μόνο ένα μάτι, αλλά αυτό ήταν τόσο δυνατό όσο ένα τηλεσκόπιο και μπορούσε να δει παντού. Έτσι, καθώς καθόταν στην πόρτα του κάστρου της, έτυχε να κοιτάξει γύρω της και είδε την Ντόροθι να κοιμάται, με τις φίλες της γύρω της. Ήταν πολύ μακριά, αλλά η Κακιά Μάγισσα ήταν θυμωμένη να τους βρει στη χώρα της. έτσι φύσηξε πάνω σε μια ασημένια σφυρίχτρα που κρεμόταν στο λαιμό της. Αμέσως ήρθε τρέχοντας κοντά της από όλες τις κατευθύνσεις μια αγέλη από μεγάλους λύκους. Είχαν μακριά πόδια και άγρια μάτια και κοφτερά δόντια. «Πηγαίνετε σε αυτούς τους ανθρώπους», είπε η Μάγισσα, «και κομματιάστε τους». «Δεν θα τους κάνεις σκλάβους σου; ρώτησε ο αρχηγός των λύκων. "Όχι", απάντησε, "ένας είναι από τσίγκινο και ένας από άχυρο· ένα είναι κορίτσι και άλλο ένα λιοντάρι. Κανένα από αυτά δεν είναι ικανό να εργαστεί, οπότε μπορείς να τα σκίσεις σε μικρά κομμάτια". «Πολύ καλά», είπε ο λύκος και έφυγε ολοταχώς, ακολουθούμενος από τους άλλους. Ήταν τυχερό που το Σκιάχτρο και ο Ξυλουργός ήταν ξύπνιοι και άκουσαν τους λύκους να έρχονται. «Αυτός είναι ο αγώνας μου», είπε ο Ξυλουργός, «γι' αυτό πάρτε πίσω μου και θα τους συναντήσω καθώς έρθουν». Άρπαξε το τσεκούρι του, το οποίο είχε φτιάξει πολύ κοφτερό, και καθώς ο αρχηγός των λύκων ήρθε πάνω, ο Ξυλοκόπος κούνησε το χέρι του και έκοψε το κεφάλι του λύκου από το σώμα του, έτσι που πέθανε αμέσως. Μόλις μπόρεσε να σηκώσει το τσεκούρι του ήρθε ένας άλλος λύκος και έπεσε επίσης κάτω από την αιχμηρή άκρη του όπλου του Tin Woodman. Υπήρχαν σαράντα λύκοι, και σαράντα φορές σκοτώθηκε ένας λύκος, έτσι ώστε επιτέλους όλοι κείτονταν νεκροί σε ένα σωρό μπροστά στον Ξυλουργό. Έπειτα άφησε το τσεκούρι του και κάθισε δίπλα στο Σκιάχτρο, το οποίο είπε: «Ήταν ένας καλός αγώνας, φίλε». Περίμεναν μέχρι να ξύπνησε η Ντόροθι το επόμενο πρωί. Το κοριτσάκι τρόμαξε πολύ όταν είδε το μεγάλο σωρό από δασύτριχους λύκους, αλλά ο Ξυλοκόπος της Τα είπε όλα. Τον ευχαρίστησε που τους έσωσε και κάθισε για πρωινό και μετά ξεκίνησαν ξανά το ταξίδι τους. Τώρα το ίδιο πρωί η Κακιά Μάγισσα ήρθε στην πόρτα του κάστρου της και κοίταξε έξω με το ένα της μάτι που έβλεπε μακριά. Είδε όλους τους λύκους της νεκρούς και τους ξένους να ταξιδεύουν ακόμα στη χώρα της. Αυτό την εξόργισε περισσότερο από πριν, και σφύριξε δύο φορές το ασημί της. Αμέσως ένα μεγάλο κοπάδι από άγρια κοράκια πετούσε προς το μέρος της, αρκετά για να σκοτεινιάσει τον ουρανό. Και η Κακιά Μάγισσα είπε στον Βασιλιά Κοράκι: «Πέτα αμέσως στους ξένους· ράμφισε τα μάτια τους και κόψε τους». Τα άγρια κοράκια πέταξαν σε ένα μεγάλο κοπάδι προς την Ντόροθι και τους συντρόφους της. Όταν το κοριτσάκι τους είδε να έρχονται φοβήθηκε. Αλλά το Σκιάχτρο είπε: «Αυτή είναι η μάχη μου, ξαπλώστε λοιπόν δίπλα μου και δεν θα πάθετε κακό». Έτσι ξάπλωσαν όλοι στο έδαφος εκτός από το Σκιάχτρο, κι εκείνος σηκώθηκε και άπλωσε τα χέρια του. Και όταν τον είδαν τα κοράκια τρόμαξαν, καθώς αυτά τα πουλιά είναι πάντα από σκιάχτρα, και δεν τόλμησαν να πλησιάσουν. Αλλά ο βασιλιάς κοράκι είπε: "Είναι μόνο ένας ταριχευμένος άντρας. Θα του βγάλω τα μάτια." Το King Crow πέταξε στο Σκιάχτρο, το οποίο το έπιασε από το κεφάλι και του έστριψε το λαιμό μέχρι να πεθάνει. Και τότε ένα άλλο κοράκι πέταξε πάνω του, και το Σκιάχτρο έστριψε επίσης το λαιμό του. Υπήρχαν σαράντα κοράκια, και σαράντα φορές το Σκιάχτρο έστριψε έναν λαιμό, ώσπου επιτέλους όλοι κείτονταν νεκροί δίπλα του. Έπειτα κάλεσε τους συντρόφους του να σηκωθούν, και ξανάρχισαν το ταξίδι τους. Όταν η Κακιά Μάγισσα κοίταξε ξανά έξω και είδε όλα τα κοράκια της να είναι ξαπλωμένα σε ένα σωρό, έγινε τρομερή οργή και φύσηξε τρεις φορές στην ασημένια σφυρίχτρα της. Αμέσως ακούστηκε ένα μεγάλο βουητό στον αέρα και ένα σμήνος μαύρων μελισσών ήρθε να πετάξει προς το μέρος της. «Πήγαινε στους ξένους και τσιμπήστε τους μέχρι θανάτου!» διέταξε τη Μάγισσα και οι μέλισσες γύρισαν και πέταξαν γρήγορα μέχρι που έφτασαν εκεί που περπατούσαν η Ντόροθι και οι φίλες της. Αλλά ο Ξυλουργός τους είχε δει να έρχονται και το Σκιάχτρο είχε αποφασίσει τι να κάνει. «Βγάλε το άχυρο μου και σκόρπισέ το πάνω από το κοριτσάκι, το σκυλί και το λιοντάρι», είπε στον Ξυλουργό, «και οι μέλισσες δεν μπορούν να τα τσιμπήσουν». Αυτό έκανε ο Ξυλουργός, και καθώς η Ντόροθι ήταν ξαπλωμένη δίπλα στο Λιοντάρι και κρατούσε τον Τότο στην αγκαλιά της, το άχυρο τους κάλυψε εντελώς. Οι μέλισσες ήρθαν και δεν βρήκαν κανέναν άλλον παρά τον Ξυλουργό να τσιμπήσει, έτσι πέταξαν πάνω του και έκοψαν όλα τους τα τσιμπήματα στον τενεκέ, χωρίς να τον πληγώσουν καθόλου. Και καθώς οι μέλισσες δεν μπορούν να ζήσουν όταν σπάνε τα τσιμπήματα τους, αυτό ήταν το τέλος των μαύρων μελισσών, και κείτονταν διάσπαρτες γύρω από τον Ξυλουργό, σαν μικροί σωροί από λεπτό κάρβουνο. Τότε η Ντόροθι και το Λιοντάρι σηκώθηκαν και η κοπέλα βοήθησε τον Ξυλουργό να βάλει ξανά το άχυρο στο Σκιάχτρο, ώσπου να γίνει τόσο καλός όσο ποτέ. Έτσι ξεκίνησαν για άλλη μια φορά το ταξίδι τους. Η κακιά μάγισσα θύμωσε τόσο πολύ όταν είδε τις μαύρες μέλισσές της σε μικρούς σωρούς σαν ψιλό κάρβουνο που χτύπησε το πόδι της, έσκισε τα μαλλιά της και έτριξε τα δόντια της. Και τότε κάλεσε μια ντουζίνα από τους σκλάβους της, που ήταν οι Winkies, και τους έδωσε αιχμηρά δόρατα, λέγοντάς τους να πάνε στους ξένους και να τους καταστρέψουν. Οι Winkies δεν ήταν γενναίοι άνθρωποι, αλλά έπρεπε να κάνουν ό,τι τους έλεγαν. Έτσι απομακρύνθηκαν μέχρι που έφτασαν κοντά στην Ντόροθι. Τότε το Λιοντάρι έβγαλε ένα μεγάλο βρυχηθμό και ξεπήδησε προς το μέρος τους, και οι φτωχοί Γουίνκι ήταν τόσο φοβισμένοι που έτρεξαν πίσω όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.
This sets the desired sensor rate. Higher values may consume more battery. This may differ from the measured sensor rate as the system ultimately decides which rate to provide.
Αυτό ρυθμίζει τον επιθυμητό ρυθμό αισθητήρα. Οι υψηλότερες τιμές ενδέχεται να καταναλώνουν περισσότερη μπαταρία. Αυτό μπορεί να διαφέρει από τον μετρούμενο ρυθμό αισθητήρα, καθώς το σύστημα αποφασίζει τελικά ποιο ποσοστό θα παρέχει.
This application is free and works without limitations. However, the parameters will return to their default values after 1 hour without a license.
Αυτή η εφαρμογή είναι δωρεάν και λειτουργεί χωρίς περιορισμούς. Ωστόσο, οι παράμετροι θα επιστρέψουν στις προεπιλεγμένες τιμές τους μετά από 1 ώρα χωρίς άδεια.
None
user
The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends.
"Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy.
"There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way."
"How, then, are we to find her?" inquired the girl.
"That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves."
"Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her."
"Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her."
They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress.
The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled.
In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch.
Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck.
At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth.
"Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces."
"Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves.
"No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces."
"Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others.
It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming.
"This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come."
He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman.
Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend."
They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey.
Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice.
Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky.
And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces."
The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid.
But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed."
So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said:
"It is only a stuffed man. I will peck his eyes out."
The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey.
When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle.
Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her.
"Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do.
"Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely.
The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal.
Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more.
The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them.
The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.
Ο στρατιώτης με τα πράσινα μουστάκια τους οδήγησε στους δρόμους της Σμαραγδένιας Πόλης μέχρι να φτάσουν στο δωμάτιο όπου έμενε ο Φύλακας των Πυλών. Αυτός ο αξιωματικός ξεκλείδωσε τα γυαλιά τους για να τα ξαναβάλει στο μεγάλο του κουτί και μετά άνοιξε ευγενικά την πύλη για τους φίλους μας.
«Ποιος δρόμος οδηγεί στην Κακιά Μάγισσα της Δύσης;» ρώτησε η Ντόροθι.
«Δεν υπάρχει δρόμος», απάντησε ο Φύλακας των Πυλών. «Κανείς δεν επιθυμεί ποτέ να πάει με αυτόν τον τρόπο».
«Πώς, λοιπόν, θα τη βρούμε;» ρώτησε το κορίτσι.
«Θα είναι εύκολο», απάντησε ο άντρας, «γιατί όταν μάθει ότι βρίσκεσαι στη χώρα των Winkies θα σε βρει και θα σε κάνει όλους σκλάβους της».
«Ίσως όχι», είπε το Σκιάχτρο, «γιατί θέλουμε να την καταστρέψουμε».
«Ω, αυτό είναι διαφορετικό», είπε ο Guardian of the Gates. "Κανείς δεν την έχει καταστρέψει ποτέ πριν, οπότε φυσικά πίστευα ότι θα σε έκανε σκλάβους, όπως κάνει τους υπόλοιπους. Φρόντισε όμως, γιατί είναι κακή και άγρια και μπορεί να μην σου επιτρέψει να την καταστρέψεις. Δυτικά, εκεί που δύει ο ήλιος και δεν μπορείς να μην τη βρεις».
Τον ευχαρίστησαν και τον αποχαιρέτησαν και στράφηκαν προς τη Δύση, περπατώντας πάνω σε χωράφια με μαλακό γρασίδι διάσπαρτα εδώ κι εκεί με μαργαρίτες και νεραγκούλες. Η Ντόροθι φορούσε ακόμα το όμορφο μεταξωτό φόρεμα που είχε φορέσει στο παλάτι, αλλά τώρα, προς έκπληξή της, διαπίστωσε ότι δεν ήταν πια πράσινο, αλλά καθαρό λευκό. Η κορδέλα γύρω από το λαιμό του Τοτό είχε επίσης χάσει το πράσινο χρώμα της και ήταν λευκή σαν το φόρεμα της Ντόροθι.
Η Σμαραγδένια Πόλη έμεινε σύντομα πολύ πίσω. Καθώς προχωρούσαν, το έδαφος γινόταν πιο τραχύ και πιο λοφώδες, γιατί δεν υπήρχαν αγροκτήματα ούτε σπίτια σε αυτή τη χώρα της Δύσης, και το έδαφος ήταν ανορθωμένο.
Το απόγευμα ο ήλιος έλαμπε καυτός στα πρόσωπά τους, γιατί δεν υπήρχαν δέντρα να τους προσφέρουν σκιά. έτσι ώστε πριν τη νύχτα η Ντόροθι και ο Τοτό και το Λιοντάρι ήταν κουρασμένοι, ξάπλωσαν στο γρασίδι και αποκοιμήθηκαν, με τον Ξυλουργό και το Σκιάχτρο να παρακολουθούν.
Τώρα η Κακιά Μάγισσα της Δύσης είχε μόνο ένα μάτι, αλλά αυτό ήταν τόσο δυνατό όσο ένα τηλεσκόπιο και μπορούσε να δει παντού. Έτσι, καθώς καθόταν στην πόρτα του κάστρου της, έτυχε να κοιτάξει γύρω της και είδε την Ντόροθι να κοιμάται, με τις φίλες της γύρω της. Ήταν πολύ μακριά, αλλά η Κακιά Μάγισσα ήταν θυμωμένη να τους βρει στη χώρα της. έτσι φύσηξε πάνω σε μια ασημένια σφυρίχτρα που κρεμόταν στο λαιμό της.
Αμέσως ήρθε τρέχοντας κοντά της από όλες τις κατευθύνσεις μια αγέλη από μεγάλους λύκους. Είχαν μακριά πόδια και άγρια μάτια και κοφτερά δόντια.
«Πηγαίνετε σε αυτούς τους ανθρώπους», είπε η Μάγισσα, «και κομματιάστε τους».
«Δεν θα τους κάνεις σκλάβους σου; ρώτησε ο αρχηγός των λύκων.
"Όχι", απάντησε, "ένας είναι από τσίγκινο και ένας από άχυρο· ένα είναι κορίτσι και άλλο ένα λιοντάρι. Κανένα από αυτά δεν είναι ικανό να εργαστεί, οπότε μπορείς να τα σκίσεις σε μικρά κομμάτια".
«Πολύ καλά», είπε ο λύκος και έφυγε ολοταχώς, ακολουθούμενος από τους άλλους.
Ήταν τυχερό που το Σκιάχτρο και ο Ξυλουργός ήταν ξύπνιοι και άκουσαν τους λύκους να έρχονται.
«Αυτός είναι ο αγώνας μου», είπε ο Ξυλουργός, «γι' αυτό πάρτε πίσω μου και θα τους συναντήσω καθώς έρθουν».
Άρπαξε το τσεκούρι του, το οποίο είχε φτιάξει πολύ κοφτερό, και καθώς ο αρχηγός των λύκων ήρθε πάνω, ο Ξυλοκόπος κούνησε το χέρι του και έκοψε το κεφάλι του λύκου από το σώμα του, έτσι που πέθανε αμέσως. Μόλις μπόρεσε να σηκώσει το τσεκούρι του ήρθε ένας άλλος λύκος και έπεσε επίσης κάτω από την αιχμηρή άκρη του όπλου του Tin Woodman. Υπήρχαν σαράντα λύκοι, και σαράντα φορές σκοτώθηκε ένας λύκος, έτσι ώστε επιτέλους όλοι κείτονταν νεκροί σε ένα σωρό μπροστά στον Ξυλουργό.
Έπειτα άφησε το τσεκούρι του και κάθισε δίπλα στο Σκιάχτρο, το οποίο είπε: «Ήταν ένας καλός αγώνας, φίλε».
Περίμεναν μέχρι να ξύπνησε η Ντόροθι το επόμενο πρωί. Το κοριτσάκι τρόμαξε πολύ όταν είδε το μεγάλο σωρό από δασύτριχους λύκους, αλλά ο Ξυλοκόπος της Τα είπε όλα. Τον ευχαρίστησε που τους έσωσε και κάθισε για πρωινό και μετά ξεκίνησαν ξανά το ταξίδι τους.
Τώρα το ίδιο πρωί η Κακιά Μάγισσα ήρθε στην πόρτα του κάστρου της και κοίταξε έξω με το ένα της μάτι που έβλεπε μακριά. Είδε όλους τους λύκους της νεκρούς και τους ξένους να ταξιδεύουν ακόμα στη χώρα της. Αυτό την εξόργισε περισσότερο από πριν, και σφύριξε δύο φορές το ασημί της.
Αμέσως ένα μεγάλο κοπάδι από άγρια κοράκια πετούσε προς το μέρος της, αρκετά για να σκοτεινιάσει τον ουρανό.
Και η Κακιά Μάγισσα είπε στον Βασιλιά Κοράκι: «Πέτα αμέσως στους ξένους· ράμφισε τα μάτια τους και κόψε τους».
Τα άγρια κοράκια πέταξαν σε ένα μεγάλο κοπάδι προς την Ντόροθι και τους συντρόφους της. Όταν το κοριτσάκι τους είδε να έρχονται φοβήθηκε.
Αλλά το Σκιάχτρο είπε: «Αυτή είναι η μάχη μου, ξαπλώστε λοιπόν δίπλα μου και δεν θα πάθετε κακό».
Έτσι ξάπλωσαν όλοι στο έδαφος εκτός από το Σκιάχτρο, κι εκείνος σηκώθηκε και άπλωσε τα χέρια του. Και όταν τον είδαν τα κοράκια τρόμαξαν, καθώς αυτά τα πουλιά είναι πάντα από σκιάχτρα, και δεν τόλμησαν να πλησιάσουν. Αλλά ο βασιλιάς κοράκι είπε:
"Είναι μόνο ένας ταριχευμένος άντρας. Θα του βγάλω τα μάτια."
Το King Crow πέταξε στο Σκιάχτρο, το οποίο το έπιασε από το κεφάλι και του έστριψε το λαιμό μέχρι να πεθάνει. Και τότε ένα άλλο κοράκι πέταξε πάνω του, και το Σκιάχτρο έστριψε επίσης το λαιμό του. Υπήρχαν σαράντα κοράκια, και σαράντα φορές το Σκιάχτρο έστριψε έναν λαιμό, ώσπου επιτέλους όλοι κείτονταν νεκροί δίπλα του. Έπειτα κάλεσε τους συντρόφους του να σηκωθούν, και ξανάρχισαν το ταξίδι τους.
Όταν η Κακιά Μάγισσα κοίταξε ξανά έξω και είδε όλα τα κοράκια της να είναι ξαπλωμένα σε ένα σωρό, έγινε τρομερή οργή και φύσηξε τρεις φορές στην ασημένια σφυρίχτρα της.
Αμέσως ακούστηκε ένα μεγάλο βουητό στον αέρα και ένα σμήνος μαύρων μελισσών ήρθε να πετάξει προς το μέρος της.
«Πήγαινε στους ξένους και τσιμπήστε τους μέχρι θανάτου!» διέταξε τη Μάγισσα και οι μέλισσες γύρισαν και πέταξαν γρήγορα μέχρι που έφτασαν εκεί που περπατούσαν η Ντόροθι και οι φίλες της. Αλλά ο Ξυλουργός τους είχε δει να έρχονται και το Σκιάχτρο είχε αποφασίσει τι να κάνει.
«Βγάλε το άχυρο μου και σκόρπισέ το πάνω από το κοριτσάκι, το σκυλί και το λιοντάρι», είπε στον Ξυλουργό, «και οι μέλισσες δεν μπορούν να τα τσιμπήσουν». Αυτό έκανε ο Ξυλουργός, και καθώς η Ντόροθι ήταν ξαπλωμένη δίπλα στο Λιοντάρι και κρατούσε τον Τότο στην αγκαλιά της, το άχυρο τους κάλυψε εντελώς.
Οι μέλισσες ήρθαν και δεν βρήκαν κανέναν άλλον παρά τον Ξυλουργό να τσιμπήσει, έτσι πέταξαν πάνω του και έκοψαν όλα τους τα τσιμπήματα στον τενεκέ, χωρίς να τον πληγώσουν καθόλου. Και καθώς οι μέλισσες δεν μπορούν να ζήσουν όταν σπάνε τα τσιμπήματα τους, αυτό ήταν το τέλος των μαύρων μελισσών, και κείτονταν διάσπαρτες γύρω από τον Ξυλουργό, σαν μικροί σωροί από λεπτό κάρβουνο.
Τότε η Ντόροθι και το Λιοντάρι σηκώθηκαν και η κοπέλα βοήθησε τον Ξυλουργό να βάλει ξανά το άχυρο στο Σκιάχτρο, ώσπου να γίνει τόσο καλός όσο ποτέ. Έτσι ξεκίνησαν για άλλη μια φορά το ταξίδι τους.
Η κακιά μάγισσα θύμωσε τόσο πολύ όταν είδε τις μαύρες μέλισσές της σε μικρούς σωρούς σαν ψιλό κάρβουνο που χτύπησε το πόδι της, έσκισε τα μαλλιά της και έτριξε τα δόντια της. Και τότε κάλεσε μια ντουζίνα από τους σκλάβους της, που ήταν οι Winkies, και τους έδωσε αιχμηρά δόρατα, λέγοντάς τους να πάνε στους ξένους και να τους καταστρέψουν.
Οι Winkies δεν ήταν γενναίοι άνθρωποι, αλλά έπρεπε να κάνουν ό,τι τους έλεγαν. Έτσι απομακρύνθηκαν μέχρι που έφτασαν κοντά στην Ντόροθι. Τότε το Λιοντάρι έβγαλε ένα μεγάλο βρυχηθμό και ξεπήδησε προς το μέρος τους, και οι φτωχοί Γουίνκι ήταν τόσο φοβισμένοι που έτρεξαν πίσω όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.