(This text is for demonstration purposes) The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends. "Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy. "There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way." "How, then, are we to find her?" inquired the girl. "That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves." "Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her." "Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her." They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress. The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled. In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch. Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck. At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth. "Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces." "Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves. "No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces." "Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others. It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming. "This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come." He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman. Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend." They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey. Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice. Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky. And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces." The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid. But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed." So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey. When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle. Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her. "Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do. "Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely. The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal. Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more. The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them. The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.
(இந்த உரை ஆர்ப்பாட்ட நோக்கத்திற்காக) பச்சை விஸ்கர்களுடன் கூடிய சிப்பாய் அவர்களை எமரால்டு நகரத்தின் தெருக்களில் அழைத்துச் சென்றார், அவர்கள் கேட்ஸின் கார்டியன் வசித்த அறையை அடையும் வரை. இந்த அதிகாரி அவர்களின் கண்ணாடிகளை மீண்டும் தனது பெரிய பெட்டியில் வைப்பதற்காக அவற்றைத் திறந்து, பின்னர் அவர் எங்கள் நண்பர்களுக்காக பணிவுடன் கதவைத் திறந்தார். "மேற்கின் பொல்லாத சூனியக்காரிக்கு எந்த சாலை செல்கிறது?" என்று டோரதி கேட்டார். "சாலை இல்லை," என்று கேட்ஸின் கார்டியன் பதிலளித்தார். "யாரும் அந்த வழியில் செல்ல விரும்பவில்லை." "அப்படியானால், அவளை எப்படி கண்டுபிடிப்பது?" பெண்ணிடம் விசாரித்தார். "அது எளிதாக இருக்கும்," என்று அந்த மனிதன் பதிலளித்தான், "நீங்கள் விங்கிகளின் நாட்டில் இருப்பதை அவள் அறிந்தவுடன், அவள் உன்னைக் கண்டுபிடித்து, உன்னை எல்லா அடிமைகளாக ஆக்கிக் கொள்வாள்." "ஒருவேளை இல்லை," என்று ஸ்கேர்குரோ கூறினார், "நாங்கள் அவளை அழிக்க நினைக்கிறோம்." "ஓ, அது வித்தியாசமானது," என்று கேட்ஸின் கார்டியன் கூறினார். "இதற்கு முன்பு யாரும் அவளை அழித்ததில்லை, எனவே அவள் மற்றவர்களைப் போல உன்னை அடிமையாக்கிக் கொள்வாள் என்று நான் இயல்பாகவே நினைத்தேன். ஆனால் கவனித்துக்கொள்; அவள் பொல்லாதவள், கொடூரமானவள், அவளை அழிக்க உங்களை அனுமதிக்காது. மேற்கு, சூரியன் மறையும் இடத்தில், நீங்கள் அவளைக் கண்டுபிடிக்கத் தவற முடியாது." அவர்கள் அவருக்கு நன்றி கூறி விடைபெற்று மேற்கு நோக்கி திரும்பி, டெய்ஸி மலர்கள் மற்றும் பட்டர்கப்புகளுடன் அங்கும் இங்கும் புள்ளியிடப்பட்ட மென்மையான புல்வெளிகளின் மீது நடந்து சென்றனர். டோரதி இன்னும் அரண்மனையில் அணிந்திருந்த அழகான பட்டு ஆடையை அணிந்திருந்தாள், ஆனால் இப்போது, அவளுக்கு ஆச்சரியமாக, அது பச்சை நிறமாக இல்லாமல், சுத்தமான வெள்ளை நிறத்தில் இருப்பதைக் கண்டாள். டோட்டோவின் கழுத்தில் இருந்த ரிப்பனும் பச்சை நிறத்தை இழந்து டோரதியின் ஆடையைப் போல் வெண்மையாக இருந்தது. எமரால்டு நகரம் விரைவில் மிகவும் பின்தங்கியது. அவர்கள் முன்னேறும்போது நிலம் கரடுமுரடான மற்றும் மலைப்பாங்கானது, ஏனெனில் இந்த மேற்கு நாட்டில் பண்ணைகளோ வீடுகளோ இல்லை, நிலம் பயிரிடப்பட்டது. மதியம் சூரியன் அவர்களின் முகங்களில் வெப்பமாக பிரகாசித்தது, ஏனென்றால் அவர்களுக்கு நிழல் கொடுக்க மரங்கள் இல்லை; அதனால் இரவுக்கு முன் டோரதியும் டோட்டோவும் சிங்கமும் சோர்வடைந்து, புல்லின் மீது படுத்து உறங்கினர், வுட்மேனும் ஸ்கேர்குரோவும் கண்காணிப்பில் இருந்தனர். இப்போது மேற்கின் பொல்லாத சூனியக்காரிக்கு ஒரு கண் மட்டுமே இருந்தது, ஆனால் அது ஒரு தொலைநோக்கியைப் போல சக்தி வாய்ந்தது, மேலும் எல்லா இடங்களிலும் பார்க்கக்கூடியதாக இருந்தது. எனவே, அவள் கோட்டையின் வாசலில் அமர்ந்து, அவள் சுற்றிப் பார்க்கத் தற்செயலாக, டோரதி தூங்கிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டாள், அவளுடைய நண்பர்கள் அவளைப் பற்றி எல்லாம். அவர்கள் வெகு தொலைவில் இருந்தனர், ஆனால் பொல்லாத சூனியக்காரி தன் நாட்டில் அவர்களைக் கண்டு கோபமடைந்தாள்; அதனால் அவள் கழுத்தில் தொங்கிய வெள்ளி விசில் ஊதினாள். உடனே எல்லாத் திசைகளிலிருந்தும் பெரிய ஓநாய்களின் கூட்டம் அவளிடம் ஓடி வந்தது. அவர்கள் நீண்ட கால்கள் மற்றும் கடுமையான கண்கள் மற்றும் கூர்மையான பற்கள். "அந்த மக்களிடம் சென்று, அவர்களை துண்டு துண்டாக கிழித்து விடுங்கள்" என்று சூனியக்காரி கூறினார். "நீங்கள் அவர்களை உங்கள் அடிமைகளாக்கப் போவதில்லையா?" என்று ஓநாய்களின் தலைவன் கேட்டான். "இல்லை," அவள் பதிலளித்தாள், "ஒன்று தகரத்தால் ஆனது, ஒன்று வைக்கோல், ஒன்று பெண், மற்றொன்று சிங்கம். அவற்றில் ஒன்றும் வேலை செய்யத் தகுதியற்றது, எனவே நீங்கள் அவற்றைச் சிறிய துண்டுகளாகப் பிரிக்கலாம்." "நன்று," என்று ஓநாய் சொன்னது, அவர் முழு வேகத்தில் ஓடினார், மற்றவர்களும் பின்தொடர்ந்தனர். அதிர்ஷ்டவசமாக ஸ்கேர்குரோவும் வூட்மேனும் விழித்திருந்து ஓநாய்கள் வருவதைக் கேட்டது. "இது எனது சண்டை, எனவே என் பின்னால் செல்லுங்கள், அவர்கள் வரும்போது நான் அவர்களை சந்திப்பேன்" என்று வுட்மேன் கூறினார். அவர் மிகவும் கூர்மையாக உருவாக்கிய தனது கோடரியைப் பிடித்தார், மேலும் ஓநாய்களின் தலைவர் டின் வுட்மேன் மீது வந்தபோது, தன் கையை அசைத்து, ஓநாய் தலையை அதன் உடலில் இருந்து வெட்டினார், அதனால் அது உடனடியாக இறந்தது. அவர் தனது கோடரியை உயர்த்தியவுடன் மற்றொரு ஓநாய் மேலே வந்தது, மேலும் அவரும் டின் வுட்மேனின் ஆயுதத்தின் கூர்மையான விளிம்பில் விழுந்தார். நாற்பது ஓநாய்கள் இருந்தன, நாற்பது முறை ஒரு ஓநாய் கொல்லப்பட்டது, அதனால் அவர்கள் அனைவரும் வுட்மேன் முன் ஒரு குவியலில் இறந்து கிடந்தனர். பின்னர் அவர் தனது கோடரியை கீழே வைத்துவிட்டு ஸ்கேர்குரோவின் அருகில் அமர்ந்தார், அவர் கூறினார், "நண்பரே, இது ஒரு நல்ல சண்டை." மறுநாள் காலை டோரதி எழும் வரை காத்திருந்தனர். ஷாகி ஓநாய்களின் பெரிய குவியலைக் கண்டு சிறுமி மிகவும் பயந்தாள், ஆனால் டின் வுட்மேன் அவளிடம் எல்லாவற்றையும் சொன்னாள். அவர்களைக் காப்பாற்றியதற்கு நன்றி கூறிவிட்டு, காலை உணவிற்கு அமர்ந்து, அதன் பிறகு அவர்கள் மீண்டும் பயணத்தைத் தொடங்கினார்கள். இப்போது அதே காலையில், பொல்லாத சூனியக்காரி தனது கோட்டையின் வாசலுக்கு வந்து, வெகு தொலைவில் தெரியும் ஒரு கண்ணால் வெளியே பார்த்தாள். அவள் ஓநாய்கள் அனைத்தும் இறந்து கிடப்பதையும், அந்நியர்கள் இன்னும் தன் நாட்டில் பயணம் செய்வதையும் கண்டாள். இது அவளுக்கு முன்பை விட கோபத்தை ஏற்படுத்தியது, மேலும் அவள் வெள்ளி விசில் இரண்டு முறை ஊதினாள். நேராக ஒரு பெரிய காட்டுக் காகக் கூட்டம் வானத்தை இருட்டடிக்கும் அளவுக்கு அவளை நோக்கிப் பறந்து வந்தது. பொல்லாத சூனியக்காரி அரசன் காகத்திடம், "அந்நியர்களிடம் உடனே பறந்து செல்லுங்கள்; அவர்களின் கண்களைப் பிடுங்கி எறிந்து விடுங்கள்" என்றாள். காட்டுக் காகங்கள் டோரதி மற்றும் அவளது தோழர்களை நோக்கி ஒரு பெரிய மந்தையாக பறந்தன. அவர்கள் வருவதைக் கண்டு சிறுமி பயந்தாள். ஆனால் ஸ்கேர்குரோ, "இது எனது போர், எனவே என் பக்கத்தில் படுத்துக்கொள், உங்களுக்கு எந்தத் தீங்கும் ஏற்படாது" என்று கூறியது. எனவே அவர்கள் அனைவரும் ஸ்கேர்குரோவைத் தவிர தரையில் கிடந்தனர், அவர் எழுந்து நின்று கைகளை நீட்டினார். காகங்கள் அவனைப் பார்த்ததும் பயந்து, இந்தப் பறவைகள் எப்பொழுதும் பயமுறுத்துகின்றன, மேலும் அருகில் வரத் துணியவில்லை. ஆனால் அரசன் காகம் சொன்னது: "இது ஒரு அடைத்த மனிதன் மட்டுமே. நான் அவனுடைய கண்களை வெளியே எடுக்கிறேன்." ராஜா காகம் ஸ்கேர்குரோவை நோக்கி பறந்தது, அது அதை தலையால் பிடித்து கழுத்தை முறுக்கியது. பின்னர் மற்றொரு காகம் அவரை நோக்கி பறந்தது, ஸ்கேர்குரோ அதன் கழுத்தையும் முறுக்கியது. நாற்பது காகங்கள் இருந்தன, நாற்பது முறை ஸ்கேர்குரோ ஒரு கழுத்தை முறுக்கியது, கடைசி வரை அனைத்தும் அவருக்கு அருகில் இறந்து கிடந்தன. பின்னர் அவர் தனது தோழர்களை எழுந்திருக்கும்படி அழைத்தார், அவர்கள் மீண்டும் தங்கள் பயணத்தைத் தொடர்ந்தனர். பொல்லாத சூனியக்காரி மீண்டும் வெளியே பார்த்தபோது, தன் காகங்கள் அனைத்தும் குவியல் குவியலாக கிடப்பதைக் கண்டு, அவள் பயங்கரமான கோபம் கொண்டு, தன் வெள்ளி விசில் மீது மூன்று முறை ஊதினாள். உடனே காற்றில் ஒரு பெரிய சலசலப்பு கேட்டது, கருப்பு தேனீக்களின் கூட்டம் அவளை நோக்கி பறந்தது. "அந்நியர்களிடம் சென்று அவர்களைக் குத்திக் கொல்லுங்கள்!" சூனியக்காரிக்குக் கட்டளையிட்டார், தேனீக்கள் திரும்பி டோரதியும் அவளுடைய நண்பர்களும் நடந்து கொண்டிருந்த இடத்திற்கு வரும் வரை வேகமாகப் பறந்தன. ஆனால் வூட்மேன் அவர்கள் வருவதைப் பார்த்தார், ஸ்கேர்குரோ என்ன செய்வது என்று முடிவு செய்திருந்தார். "எனது வைக்கோலை வெளியே எடுத்து சிறுமி மற்றும் நாய் மற்றும் சிங்கத்தின் மீது சிதறடி," என்று அவர் வுட்மேனிடம் கூறினார், "தேனீக்களால் அவற்றைக் குத்த முடியாது." வுட்மேன் இதைச் செய்தார், டோரதி சிங்கத்தின் அருகில் படுத்துக் கொண்டு டோட்டோவை தன் கைகளில் பிடித்தபோது, வைக்கோல் அவர்களை முழுவதுமாக மூடியது. தேனீக்கள் வந்து கொட்டுவதற்கு வுட்மேனைத் தவிர வேறு யாரையும் காணவில்லை, அதனால் அவர்கள் அவரை நோக்கிப் பறந்து, வூட்மேனை காயப்படுத்தாமல், தகரத்திற்கு எதிராக தங்கள் அனைத்து குச்சிகளையும் உடைத்தனர். தேனீக்கள் தங்கள் குச்சிகள் உடைந்தால் வாழ முடியாது, அது கருப்பு தேனீக்களின் முடிவாகும், மேலும் அவை சிறிய நிலக்கரி குவியல்கள் போல வுட்மேன் முழுவதும் அடர்த்தியாக சிதறி கிடந்தன. பின்னர் டோரதியும் சிங்கமும் எழுந்தனர், அந்த பெண் டின் வுட்மேன் மீண்டும் ஸ்கேர்குரோவில் வைக்கோலை வைக்க உதவினார், அவர் எப்போதும் போல் நன்றாக இருந்தார். எனவே அவர்கள் மீண்டும் தங்கள் பயணத்தைத் தொடங்கினர். துன்மார்க்க சூனியக்காரி, மெல்லிய நிலக்கரி போன்ற சிறிய குவியல்களில் தனது கருப்பு தேனீக்களைக் கண்டதும் மிகவும் கோபமடைந்து, அவள் காலில் முத்திரையிட்டு, தலைமுடியைக் கிழித்து, பற்களை நசுக்கினாள். பின்னர் அவள் விங்கிகளாக இருந்த ஒரு டஜன் அடிமைகளை அழைத்து, அவர்களுக்கு கூர்மையான ஈட்டிகளைக் கொடுத்து, அந்நியர்களிடம் சென்று அவர்களை அழிக்கச் சொன்னாள். விங்கிகள் ஒரு துணிச்சலான மக்கள் இல்லை, ஆனால் அவர்கள் சொன்னபடி செய்ய வேண்டியிருந்தது. எனவே அவர்கள் டோரதிக்கு அருகில் வரும் வரை அணிவகுத்துச் சென்றனர். பின்னர் சிங்கம் ஒரு பெரிய கர்ஜனையைக் கொடுத்து அவர்களை நோக்கி பாய்ந்தது, ஏழை விங்கிகள் மிகவும் பயந்து, அவர்கள் முடிந்தவரை வேகமாக ஓடினார்கள்.
⛵ This service allows compatible applications to easily counteract small device movements within their user interface. 🏝️ This can improve screen readability and possibly alleviate motion sickness while on the go, e.g. while reading in a moving vehicle. 🛡️ The app needs your permission to know which window is visible on the screen. It does not read window contents. ℹ️ Find more info, implementation details and examples on: github.com/Sublimis/SteadyScreen
⛵ இந்தச் சேவையானது இணக்கமான பயன்பாடுகளை அவற்றின் பயனர் இடைமுகத்தில் உள்ள சிறிய சாதன இயக்கங்களை எளிதில் எதிர்கொள்ள அனுமதிக்கிறது. 🏝️ இது திரையின் வாசிப்புத்திறனை மேம்படுத்தலாம் மற்றும் பயணத்தின் போது இயக்க நோயைக் குறைக்கலாம், எ.கா. ஓடும் வாகனத்தில் படிக்கும் போது. 🛡️ திரையில் எந்த சாளரம் தெரியும் என்பதை அறிய, பயன்பாட்டிற்கு உங்கள் அனுமதி தேவை. இது சாளர உள்ளடக்கங்களைப் படிக்காது. ℹ️ மேலும் தகவல், செயல்படுத்தல் விவரங்கள் மற்றும் எடுத்துக்காட்டுகளில் காணலாம்: github.com/Sublimis/SteadyScreen
This sets the desired sensor rate. Higher values may consume more battery. This may differ from the measured sensor rate as the system ultimately decides which rate to provide.
இது தேவையான சென்சார் வீதத்தை அமைக்கிறது. அதிக மதிப்புகள் அதிக பேட்டரியை பயன்படுத்தக்கூடும். எந்த விகிதத்தை வழங்குவது என்பதை சிஸ்டம் முடிவு செய்யும் என்பதால் இது அளவிடப்பட்ட சென்சார் வீதத்திலிருந்து வேறுபடலாம்.
None
user
The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends.
"Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy.
"There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way."
"How, then, are we to find her?" inquired the girl.
"That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves."
"Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her."
"Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her."
They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress.
The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled.
In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch.
Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck.
At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth.
"Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces."
"Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves.
"No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces."
"Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others.
It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming.
"This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come."
He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman.
Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend."
They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey.
Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice.
Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky.
And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces."
The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid.
But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed."
So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said:
"It is only a stuffed man. I will peck his eyes out."
The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey.
When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle.
Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her.
"Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do.
"Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely.
The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal.
Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more.
The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them.
The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.
பச்சை விஸ்கர்களுடன் கூடிய சிப்பாய் அவர்களை எமரால்டு நகரத்தின் தெருக்களில் அழைத்துச் சென்றார், அவர்கள் கேட்ஸின் கார்டியன் வசித்த அறையை அடையும் வரை. இந்த அதிகாரி அவர்களின் கண்ணாடிகளை மீண்டும் தனது பெரிய பெட்டியில் வைப்பதற்காக அவற்றைத் திறந்து, பின்னர் அவர் எங்கள் நண்பர்களுக்காக பணிவுடன் கதவைத் திறந்தார்.
"மேற்கின் பொல்லாத சூனியக்காரிக்கு எந்த சாலை செல்கிறது?" என்று டோரதி கேட்டார்.
"சாலை இல்லை," என்று கேட்ஸின் கார்டியன் பதிலளித்தார். "யாரும் அந்த வழியில் செல்ல விரும்பவில்லை."
"அப்படியானால், அவளை எப்படி கண்டுபிடிப்பது?" பெண்ணிடம் விசாரித்தார்.
"அது எளிதாக இருக்கும்," என்று அந்த மனிதன் பதிலளித்தான், "நீங்கள் விங்கிகளின் நாட்டில் இருப்பதை அவள் அறிந்தவுடன், அவள் உன்னைக் கண்டுபிடித்து, உன்னை எல்லா அடிமைகளாக ஆக்கிக் கொள்வாள்."
"ஒருவேளை இல்லை," என்று ஸ்கேர்குரோ கூறினார், "நாங்கள் அவளை அழிக்க நினைக்கிறோம்."
"ஓ, அது வித்தியாசமானது," என்று கேட்ஸின் கார்டியன் கூறினார். "இதற்கு முன்பு யாரும் அவளை அழித்ததில்லை, எனவே அவள் மற்றவர்களைப் போல உன்னை அடிமையாக்கிக் கொள்வாள் என்று நான் இயல்பாகவே நினைத்தேன். ஆனால் கவனித்துக்கொள்; அவள் பொல்லாதவள், கொடூரமானவள், அவளை அழிக்க உங்களை அனுமதிக்காது. மேற்கு, சூரியன் மறையும் இடத்தில், நீங்கள் அவளைக் கண்டுபிடிக்கத் தவற முடியாது."
அவர்கள் அவருக்கு நன்றி கூறி விடைபெற்று மேற்கு நோக்கி திரும்பி, டெய்ஸி மலர்கள் மற்றும் பட்டர்கப்புகளுடன் அங்கும் இங்கும் புள்ளியிடப்பட்ட மென்மையான புல்வெளிகளின் மீது நடந்து சென்றனர். டோரதி இன்னும் அரண்மனையில் அணிந்திருந்த அழகான பட்டு ஆடையை அணிந்திருந்தாள், ஆனால் இப்போது, அவளுக்கு ஆச்சரியமாக, அது பச்சை நிறமாக இல்லாமல், சுத்தமான வெள்ளை நிறத்தில் இருப்பதைக் கண்டாள். டோட்டோவின் கழுத்தில் இருந்த ரிப்பனும் பச்சை நிறத்தை இழந்து டோரதியின் ஆடையைப் போல் வெண்மையாக இருந்தது.
எமரால்டு நகரம் விரைவில் மிகவும் பின்தங்கியது. அவர்கள் முன்னேறும்போது நிலம் கரடுமுரடான மற்றும் மலைப்பாங்கானது, ஏனெனில் இந்த மேற்கு நாட்டில் பண்ணைகளோ வீடுகளோ இல்லை, நிலம் பயிரிடப்பட்டது.
மதியம் சூரியன் அவர்களின் முகங்களில் வெப்பமாக பிரகாசித்தது, ஏனென்றால் அவர்களுக்கு நிழல் கொடுக்க மரங்கள் இல்லை; அதனால் இரவுக்கு முன் டோரதியும் டோட்டோவும் சிங்கமும் சோர்வடைந்து, புல்லின் மீது படுத்து உறங்கினர், வுட்மேனும் ஸ்கேர்குரோவும் கண்காணிப்பில் இருந்தனர்.
இப்போது மேற்கின் பொல்லாத சூனியக்காரிக்கு ஒரு கண் மட்டுமே இருந்தது, ஆனால் அது ஒரு தொலைநோக்கியைப் போல சக்தி வாய்ந்தது, மேலும் எல்லா இடங்களிலும் பார்க்கக்கூடியதாக இருந்தது. எனவே, அவள் கோட்டையின் வாசலில் அமர்ந்து, அவள் சுற்றிப் பார்க்கத் தற்செயலாக, டோரதி தூங்கிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டாள், அவளுடைய நண்பர்கள் அவளைப் பற்றி எல்லாம். அவர்கள் வெகு தொலைவில் இருந்தனர், ஆனால் பொல்லாத சூனியக்காரி தன் நாட்டில் அவர்களைக் கண்டு கோபமடைந்தாள்; அதனால் அவள் கழுத்தில் தொங்கிய வெள்ளி விசில் ஊதினாள்.
உடனே எல்லாத் திசைகளிலிருந்தும் பெரிய ஓநாய்களின் கூட்டம் அவளிடம் ஓடி வந்தது. அவர்கள் நீண்ட கால்கள் மற்றும் கடுமையான கண்கள் மற்றும் கூர்மையான பற்கள்.
"அந்த மக்களிடம் சென்று, அவர்களை துண்டு துண்டாக கிழித்து விடுங்கள்" என்று சூனியக்காரி கூறினார்.
"நீங்கள் அவர்களை உங்கள் அடிமைகளாக்கப் போவதில்லையா?" என்று ஓநாய்களின் தலைவன் கேட்டான்.
"இல்லை," அவள் பதிலளித்தாள், "ஒன்று தகரத்தால் ஆனது, ஒன்று வைக்கோல், ஒன்று பெண், மற்றொன்று சிங்கம். அவற்றில் ஒன்றும் வேலை செய்யத் தகுதியற்றது, எனவே நீங்கள் அவற்றைச் சிறிய துண்டுகளாகப் பிரிக்கலாம்."
"நன்று," என்று ஓநாய் சொன்னது, அவர் முழு வேகத்தில் ஓடினார், மற்றவர்களும் பின்தொடர்ந்தனர்.
அதிர்ஷ்டவசமாக ஸ்கேர்குரோவும் வூட்மேனும் விழித்திருந்து ஓநாய்கள் வருவதைக் கேட்டது.
"இது எனது சண்டை, எனவே என் பின்னால் செல்லுங்கள், அவர்கள் வரும்போது நான் அவர்களை சந்திப்பேன்" என்று வுட்மேன் கூறினார்.
அவர் மிகவும் கூர்மையாக உருவாக்கிய தனது கோடரியைப் பிடித்தார், மேலும் ஓநாய்களின் தலைவர் டின் வுட்மேன் மீது வந்தபோது, தன் கையை அசைத்து, ஓநாய் தலையை அதன் உடலில் இருந்து வெட்டினார், அதனால் அது உடனடியாக இறந்தது. அவர் தனது கோடரியை உயர்த்தியவுடன் மற்றொரு ஓநாய் மேலே வந்தது, மேலும் அவரும் டின் வுட்மேனின் ஆயுதத்தின் கூர்மையான விளிம்பில் விழுந்தார். நாற்பது ஓநாய்கள் இருந்தன, நாற்பது முறை ஒரு ஓநாய் கொல்லப்பட்டது, அதனால் அவர்கள் அனைவரும் வுட்மேன் முன் ஒரு குவியலில் இறந்து கிடந்தனர்.
பின்னர் அவர் தனது கோடரியை கீழே வைத்துவிட்டு ஸ்கேர்குரோவின் அருகில் அமர்ந்தார், அவர் கூறினார், "நண்பரே, இது ஒரு நல்ல சண்டை."
மறுநாள் காலை டோரதி எழும் வரை காத்திருந்தனர். ஷாகி ஓநாய்களின் பெரிய குவியலைக் கண்டு சிறுமி மிகவும் பயந்தாள், ஆனால் டின் வுட்மேன் அவளிடம் எல்லாவற்றையும் சொன்னாள். அவர்களைக் காப்பாற்றியதற்கு நன்றி கூறிவிட்டு, காலை உணவிற்கு அமர்ந்து, அதன் பிறகு அவர்கள் மீண்டும் பயணத்தைத் தொடங்கினார்கள்.
இப்போது அதே காலையில், பொல்லாத சூனியக்காரி தனது கோட்டையின் வாசலுக்கு வந்து, வெகு தொலைவில் தெரியும் ஒரு கண்ணால் வெளியே பார்த்தாள். அவள் ஓநாய்கள் அனைத்தும் இறந்து கிடப்பதையும், அந்நியர்கள் இன்னும் தன் நாட்டில் பயணம் செய்வதையும் கண்டாள். இது அவளுக்கு முன்பை விட கோபத்தை ஏற்படுத்தியது, மேலும் அவள் வெள்ளி விசில் இரண்டு முறை ஊதினாள்.
நேராக ஒரு பெரிய காட்டுக் காகக் கூட்டம் வானத்தை இருட்டடிக்கும் அளவுக்கு அவளை நோக்கிப் பறந்து வந்தது.
பொல்லாத சூனியக்காரி அரசன் காகத்திடம், "அந்நியர்களிடம் உடனே பறந்து செல்லுங்கள்; அவர்களின் கண்களைப் பிடுங்கி எறிந்து விடுங்கள்" என்றாள்.
காட்டுக் காகங்கள் டோரதி மற்றும் அவளது தோழர்களை நோக்கி ஒரு பெரிய மந்தையாக பறந்தன. அவர்கள் வருவதைக் கண்டு சிறுமி பயந்தாள்.
ஆனால் ஸ்கேர்குரோ, "இது எனது போர், எனவே என் பக்கத்தில் படுத்துக்கொள், உங்களுக்கு எந்தத் தீங்கும் ஏற்படாது" என்று கூறியது.
எனவே அவர்கள் அனைவரும் ஸ்கேர்குரோவைத் தவிர தரையில் கிடந்தனர், அவர் எழுந்து நின்று கைகளை நீட்டினார். காகங்கள் அவனைப் பார்த்ததும் பயந்து, இந்தப் பறவைகள் எப்பொழுதும் பயமுறுத்துகின்றன, மேலும் அருகில் வரத் துணியவில்லை. ஆனால் அரசன் காகம் சொன்னது:
"இது ஒரு அடைத்த மனிதன் மட்டுமே. நான் அவனுடைய கண்களை வெளியே எடுக்கிறேன்."
ராஜா காகம் ஸ்கேர்குரோவை நோக்கி பறந்தது, அது அதை தலையால் பிடித்து கழுத்தை முறுக்கியது. பின்னர் மற்றொரு காகம் அவரை நோக்கி பறந்தது, ஸ்கேர்குரோ அதன் கழுத்தையும் முறுக்கியது. நாற்பது காகங்கள் இருந்தன, நாற்பது முறை ஸ்கேர்குரோ ஒரு கழுத்தை முறுக்கியது, கடைசி வரை அனைத்தும் அவருக்கு அருகில் இறந்து கிடந்தன. பின்னர் அவர் தனது தோழர்களை எழுந்திருக்கும்படி அழைத்தார், அவர்கள் மீண்டும் தங்கள் பயணத்தைத் தொடர்ந்தனர்.
பொல்லாத சூனியக்காரி மீண்டும் வெளியே பார்த்தபோது, தன் காகங்கள் அனைத்தும் குவியல் குவியலாக கிடப்பதைக் கண்டு, அவள் பயங்கரமான கோபம் கொண்டு, தன் வெள்ளி விசில் மீது மூன்று முறை ஊதினாள்.
உடனே காற்றில் ஒரு பெரிய சலசலப்பு கேட்டது, கருப்பு தேனீக்களின் கூட்டம் அவளை நோக்கி பறந்தது.
"அந்நியர்களிடம் சென்று அவர்களைக் குத்திக் கொல்லுங்கள்!" சூனியக்காரிக்குக் கட்டளையிட்டார், தேனீக்கள் திரும்பி டோரதியும் அவளுடைய நண்பர்களும் நடந்து கொண்டிருந்த இடத்திற்கு வரும் வரை வேகமாகப் பறந்தன. ஆனால் வூட்மேன் அவர்கள் வருவதைப் பார்த்தார், ஸ்கேர்குரோ என்ன செய்வது என்று முடிவு செய்திருந்தார்.
"எனது வைக்கோலை வெளியே எடுத்து சிறுமி மற்றும் நாய் மற்றும் சிங்கத்தின் மீது சிதறடி," என்று அவர் வுட்மேனிடம் கூறினார், "தேனீக்களால் அவற்றைக் குத்த முடியாது." வுட்மேன் இதைச் செய்தார், டோரதி சிங்கத்தின் அருகில் படுத்துக் கொண்டு டோட்டோவை தன் கைகளில் பிடித்தபோது, வைக்கோல் அவர்களை முழுவதுமாக மூடியது.
தேனீக்கள் வந்து கொட்டுவதற்கு வுட்மேனைத் தவிர வேறு யாரையும் காணவில்லை, அதனால் அவர்கள் அவரை நோக்கிப் பறந்து, வூட்மேனை காயப்படுத்தாமல், தகரத்திற்கு எதிராக தங்கள் அனைத்து குச்சிகளையும் உடைத்தனர். தேனீக்கள் தங்கள் குச்சிகள் உடைந்தால் வாழ முடியாது, அது கருப்பு தேனீக்களின் முடிவாகும், மேலும் அவை சிறிய நிலக்கரி குவியல்கள் போல வுட்மேன் முழுவதும் அடர்த்தியாக சிதறி கிடந்தன.
பின்னர் டோரதியும் சிங்கமும் எழுந்தனர், அந்த பெண் டின் வுட்மேன் மீண்டும் ஸ்கேர்குரோவில் வைக்கோலை வைக்க உதவினார், அவர் எப்போதும் போல் நன்றாக இருந்தார். எனவே அவர்கள் மீண்டும் தங்கள் பயணத்தைத் தொடங்கினர்.
துன்மார்க்க சூனியக்காரி, மெல்லிய நிலக்கரி போன்ற சிறிய குவியல்களில் தனது கருப்பு தேனீக்களைக் கண்டதும் மிகவும் கோபமடைந்து, அவள் காலில் முத்திரையிட்டு, தலைமுடியைக் கிழித்து, பற்களை நசுக்கினாள். பின்னர் அவள் விங்கிகளாக இருந்த ஒரு டஜன் அடிமைகளை அழைத்து, அவர்களுக்கு கூர்மையான ஈட்டிகளைக் கொடுத்து, அந்நியர்களிடம் சென்று அவர்களை அழிக்கச் சொன்னாள்.
விங்கிகள் ஒரு துணிச்சலான மக்கள் இல்லை, ஆனால் அவர்கள் சொன்னபடி செய்ய வேண்டியிருந்தது. எனவே அவர்கள் டோரதிக்கு அருகில் வரும் வரை அணிவகுத்துச் சென்றனர். பின்னர் சிங்கம் ஒரு பெரிய கர்ஜனையைக் கொடுத்து அவர்களை நோக்கி பாய்ந்தது, ஏழை விங்கிகள் மிகவும் பயந்து, அவர்கள் முடிந்தவரை வேகமாக ஓடினார்கள்.