Project Translated Untranslated Untranslated words Untranslated characters Checks Suggestions Comments
Stilly 6% 47 1,712 9,391 47 0 0

Overview

Language code gu
Aliased language codes guj
Text direction Left to right
Plural: Default plural 1 translation
Number of plurals 2
Plural type One/other (classic plural)
Plurals Singular 0, 1
Plural 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11
Plural formula n > 1

String statistics

Strings percent Hosted strings Words percent Hosted words Characters percent Hosted characters
Total 50 1,715 9,450
Translated 6% 3 1% 3 1% 59
Needs editing 94% 47 99% 1,712 99% 9,391
Failing checks 94% 47 99% 1,712 99% 9,391
Strings with suggestions 0% 0 0% 0 0% 0
Not translated strings 0% 0 0% 0 0% 0
Last year Previous

Activity in last 12 months

0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 63 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes 0 changes
Dec Jan Feb Mar Apr May Jun Jul Aug Sep Oct Nov

Quick numbers

1,715
Hosted words
50
Hosted strings
6%
Translated
1
Contributors
and previous 30 days

Trends of last 30 days

-6%
Hosted words
—
-8%
Hosted strings
—
+1%
Translated
—
+100%
Contributors
—
User avatar user

New strings to translate

Stilly / Strings — Gujarati

New strings to translate 6 days ago
User avatar user

Resource update

Stilly / Strings — Gujarati

Resource update 6 days ago
User avatar None

Automatic translation

Stilly / Strings — Gujarati

(This text is for demonstration purposes)

The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends.

"Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy.

"There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way."

"How, then, are we to find her?" inquired the girl.

"That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves."

"Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her."

"Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her."

They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress.

The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled.

In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch.

Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck.

At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth.

"Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces."

"Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves.

"No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces."

"Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others.

It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming.

"This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come."

He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman.

Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend."

They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey.

Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice.

Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky.

And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces."

The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid.

But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed."

So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said:

"It is only a stuffed man. I will peck his eyes out."

The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey.

When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle.

Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her.

"Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do.

"Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely.

The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal.

Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more.

The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them.

The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.
(આ લખાણ પ્રદર્શન હેતુ માટે છે)

લીલી મૂછો સાથેનો સૈનિક તેમને એમેરાલ્ડ સિટીની શેરીઓમાં દોરી ગયો જ્યાં સુધી તેઓ રૂમમાં પહોંચ્યા જ્યાં ગેટ્સનો ગાર્ડિયન રહેતો હતો. આ અધિકારીએ તેમના મહાન બૉક્સમાં પાછા મૂકવા માટે તેમના ચશ્મા ખોલ્યા, અને પછી તેણે નમ્રતાપૂર્વક અમારા મિત્રો માટે ગેટ ખોલ્યો.

"કયો રસ્તો પશ્ચિમની દુષ્ટ ચૂડેલ તરફ દોરી જાય છે?" ડોરોથીને પૂછ્યું.

"ત્યાં કોઈ રસ્તો નથી," ગેટ્સના ગાર્ડિયને જવાબ આપ્યો. "કોઈ ક્યારેય આ રીતે જવાની ઇચ્છા રાખતું નથી."

"તો પછી, આપણે તેને કેવી રીતે શોધીશું?" છોકરીની પૂછપરછ કરી.

"તે સરળ હશે," માણસે જવાબ આપ્યો, "કારણ કે જ્યારે તેણી જાણશે કે તમે વિન્કીઝના દેશમાં છો ત્યારે તે તમને શોધી કાઢશે, અને તમને તેના ગુલામ બનાવશે."

"કદાચ નહીં," સ્કેરક્રોએ કહ્યું, "કેમ કે અમારો મતલબ તેનો નાશ કરવાનો છે."

"ઓહ, તે અલગ છે," ગેટ્સના ગાર્ડિયને કહ્યું. "તેનો પહેલાં ક્યારેય કોઈએ નાશ કર્યો નથી, તેથી મેં સ્વાભાવિક રીતે વિચાર્યું કે તે બાકીના લોકોની જેમ તમને ગુલામ બનાવશે. પરંતુ ધ્યાન રાખજો; કારણ કે તે દુષ્ટ અને ઉગ્ર છે, અને કદાચ તમને તેનો નાશ કરવાની મંજૂરી ન આપે. પશ્ચિમ, જ્યાં સૂર્ય અસ્ત થાય છે, અને તમે તેને શોધવામાં નિષ્ફળ ન જઈ શકો."

તેઓએ તેમનો આભાર માન્યો અને તેમને વિદાય આપી, અને પશ્ચિમ તરફ વળ્યા, અહીં અને ત્યાં ડેઝીઝ અને બટરકપ્સ સાથે ટપકેલા નરમ ઘાસના ખેતરો પર ચાલ્યા. ડોરોથીએ હજુ પણ પેલેસમાં પહેરેલ સુંદર રેશમી ડ્રેસ પહેર્યો હતો, પરંતુ હવે, તેણીના આશ્ચર્ય વચ્ચે, તેણીએ જોયું કે તે હવે લીલો નથી, પરંતુ શુદ્ધ સફેદ હતો. ટોટોના ગળાની આસપાસની રિબન પણ તેનો લીલો રંગ ગુમાવી ચૂકી હતી અને તે ડોરોથીના ડ્રેસ જેવો સફેદ હતો.

નીલમ શહેર ટૂંક સમયમાં ખૂબ પાછળ રહી ગયું હતું. જેમ જેમ તેઓ આગળ વધતા ગયા તેમ તેમ જમીન ખરબચડી અને પહાડી બની ગઈ, કારણ કે પશ્ચિમના આ દેશમાં કોઈ ખેતરો કે ઘરો નહોતા, અને જમીન ખરબચડી હતી.

બપોરના સમયે તેઓના ચહેરા પર સૂર્ય તપતો હતો, કેમ કે તેમને છાંયો આપવા માટે કોઈ વૃક્ષો નહોતા; જેથી રાત પહેલા ડોરોથી અને ટોટો અને સિંહ થાકી ગયા હતા, અને ઘાસ પર સૂઈ ગયા હતા અને સૂઈ ગયા હતા, વુડમેન અને સ્કેરક્રો નજર રાખતા હતા.

હવે પશ્ચિમની દુષ્ટ ચૂડેલ પાસે માત્ર એક આંખ હતી, છતાં તે ટેલિસ્કોપ જેટલી શક્તિશાળી હતી, અને દરેક જગ્યાએ જોઈ શકતી હતી. તેથી, જ્યારે તેણી તેના કિલ્લાના દરવાજામાં બેઠી હતી, તેણીએ આજુબાજુ જોયું અને જોયું કે ડોરોથી તેના મિત્રો સાથે સૂતી હતી. તેઓ ખૂબ દૂર હતા, પરંતુ દુષ્ટ ચૂડેલ તેમના દેશમાં તેમને શોધવા માટે ગુસ્સે હતી; તેથી તેણીએ તેના ગળામાં લટકતી ચાંદીની સીટી પર ફૂંક મારી.

તરત જ ચારે દિશામાંથી મહાન વરુઓનું ટોળું તેની પાસે દોડી આવ્યું. તેમના લાંબા પગ અને ઉગ્ર આંખો અને તીક્ષ્ણ દાંત હતા.

"તે લોકો પાસે જાઓ," વિચે કહ્યું, "અને તેમના ટુકડા કરી નાખો."

"શું તમે તેમને તમારા ગુલામ બનાવવા નથી જઈ રહ્યા?" વરુના નેતાને પૂછ્યું.

"ના," તેણીએ જવાબ આપ્યો, "એક ટીનનું છે, અને એક સ્ટ્રોનું છે; એક છોકરી છે અને બીજું સિંહ છે. તેમાંથી કોઈ કામ કરવા યોગ્ય નથી, તેથી તમે તેને નાના ટુકડા કરી શકો છો."

"ખૂબ જ સારું," વરુએ કહ્યું, અને તે પૂર ઝડપે ભાગી ગયો, તેની પાછળ બીજાઓ આવ્યા.

તે ભાગ્યશાળી હતું કે સ્કેરક્રો અને વુડમેન જાગતા હતા અને વરુના આવતા સાંભળ્યા.

"આ મારી લડાઈ છે," વૂડમેને કહ્યું, "તો મારી પાછળ આવો અને તેઓ આવશે ત્યારે હું તેમને મળીશ."

તેણે તેની કુહાડી પકડી લીધી, જે તેણે ખૂબ જ તીક્ષ્ણ બનાવી હતી, અને વરુના નેતા ટીન પર આવ્યા ત્યારે વુડમેને તેનો હાથ ફેરવ્યો અને વરુનું માથું તેના શરીરમાંથી કાપી નાખ્યું, જેથી તે તરત જ મરી ગયો. જલદી તે તેની કુહાડી ઉભી કરી શક્યો કે બીજો વરુ આવ્યો, અને તે પણ ટીન વૂડમેનના શસ્ત્રની તીક્ષ્ણ ધાર હેઠળ આવી ગયો. ત્યાં ચાલીસ વરુઓ હતા, અને ચાલીસ વખત વરુ માર્યા ગયા હતા, જેથી છેવટે તેઓ બધા વુડમેનની આગળ ઢગલામાં મૃત પડ્યા.

પછી તેણે તેની કુહાડી નીચે મૂકી અને સ્કેરક્રોની બાજુમાં બેઠો, જેણે કહ્યું, "તે એક સારી લડાઈ હતી, મિત્ર."

બીજા દિવસે સવારે ડોરોથી જાગી ત્યાં સુધી તેઓ રાહ જોતા હતા. નાની છોકરી જ્યારે શેગી વરુના વિશાળ ઢગલાને જોઈને ખૂબ ગભરાઈ ગઈ હતી, પરંતુ ટીન વૂડમેને તેને બધું કહ્યું. તેણીએ તેમને બચાવવા બદલ તેમનો આભાર માન્યો અને નાસ્તો કરવા બેઠી, ત્યારબાદ તેઓ ફરી તેમની મુસાફરી શરૂ કરી.

હવે તે જ સવારે દુષ્ટ ચૂડેલ તેના કિલ્લાના દરવાજા પર આવી અને તેની એક આંખથી બહાર જોયું જે દૂરથી જોઈ શકતી હતી. તેણીએ તેના તમામ વરુઓને મૃત હાલતમાં પડેલા જોયા, અને અજાણ્યાઓ હજુ પણ તેના દેશમાંથી મુસાફરી કરી રહ્યા હતા. આનાથી તેણી પહેલા કરતાં વધુ ગુસ્સે થઈ ગઈ, અને તેણીએ તેની ચાંદીની સીટી બે વાર વગાડી.

તરત જ જંગલી કાગડાઓનું એક મોટું ટોળું તેની તરફ ઉડતું આવ્યું, જે આકાશને અંધારું કરવા માટે પૂરતું હતું.

અને દુષ્ટ ચૂડેલ રાજા કાગડાને કહ્યું, "અજાણ્યાઓ પાસે તરત જ ઉડી જાઓ; તેમની આંખો બહાર કાઢો અને તેમના ટુકડા કરો."

જંગલી કાગડાઓ એક મહાન ટોળામાં ડોરોથી અને તેના સાથીઓ તરફ ઉડ્યા. જ્યારે નાની છોકરીએ તેમને આવતા જોયા ત્યારે તે ડરી ગઈ.

પરંતુ સ્કેરક્રોએ કહ્યું, "આ મારી લડાઈ છે, તેથી મારી બાજુમાં સૂઈ જાઓ અને તમને નુકસાન થશે નહીં."

તેથી તેઓ બધા સ્કેરક્રો સિવાય જમીન પર સૂઈ ગયા, અને તે ઊભો થયો અને તેના હાથ લંબાવ્યા. અને જ્યારે કાગડાઓએ તેને જોયો ત્યારે તેઓ ગભરાઈ ગયા, કારણ કે આ પક્ષીઓ હંમેશા સ્કેરક્રો સાથે હોય છે, અને કોઈ નજીક આવવાની હિંમત કરતા ન હતા. પરંતુ રાજા કાગડાએ કહ્યું:

"તે માત્ર સ્ટફ્ડ માણસ છે. હું તેની આંખો બહાર કાઢીશ."

કિંગ ક્રો સ્કેરક્રો પર ઉડ્યો, જેણે તેને માથાથી પકડી લીધો અને તે મૃત્યુ પામે ત્યાં સુધી તેની ગરદનને વળાંક આપ્યો. અને પછી બીજો કાગડો તેની તરફ ઉડ્યો, અને સ્કેરક્રોએ તેની ગરદન પણ વળી ગઈ. ત્યાં ચાલીસ કાગડા હતા, અને ચાળીસ વખત સ્કેરક્રોએ ગરદન ફેરવી, છેવટે બધા તેની બાજુમાં મૃત પડ્યા હતા. પછી તેણે તેના સાથીઓને ઉભા થવા માટે બોલાવ્યા, અને તેઓ ફરીથી તેમની મુસાફરી પર ગયા.

જ્યારે દુષ્ટ ચૂડેલ ફરીથી બહાર જોયું અને તેના બધા કાગડાઓને ઢગલામાં પડેલા જોયા, ત્યારે તે ભયંકર ક્રોધમાં આવી ગઈ, અને તેણે તેની ચાંદીની સીટી પર ત્રણ વખત ફૂંક મારી.

તરત જ હવામાં જોરદાર ગુંજારવ સંભળાયો, અને કાળી મધમાખીઓનું ટોળું તેની તરફ ઊડતું આવ્યું.

"અજાણ્યાઓ પાસે જાઓ અને તેમને મોતને ઘાટ ઉતારો!" ચૂડેલને આદેશ આપ્યો, અને મધમાખીઓ વળ્યા અને ઝડપથી ઉડ્યા ત્યાં સુધી તેઓ જ્યાં સુધી ડોરોથી અને તેના મિત્રો ચાલતા હતા ત્યાં પહોંચ્યા. પરંતુ વુડમેને તેઓને આવતા જોયા, અને સ્કેરક્રોએ નક્કી કર્યું કે શું કરવું.

"મારો સ્ટ્રો કાઢો અને તેને નાની છોકરી અને કૂતરા અને સિંહ પર વેરવિખેર કરો," તેણે વૂડમેનને કહ્યું, "અને મધમાખીઓ તેમને ડંખશે નહીં." આ વુડમેને કર્યું, અને ડોરોથી સિંહની નજીક સૂઈ રહી હતી અને ટોટોને તેના હાથમાં પકડ્યો હતો, સ્ટ્રોએ તેમને સંપૂર્ણ રીતે ઢાંકી દીધા હતા.

મધમાખીઓ આવી અને વુડમેન સિવાય કોઈને ડંખ મારતું મળ્યું નહીં, તેથી તેઓ તેની તરફ ઉડી ગયા અને વુડમેનને જરા પણ નુકસાન કર્યા વિના, ટીન પરના તેમના બધા ડંખ તોડી નાખ્યા. અને જેમ મધમાખીઓ જીવી શકતી નથી જ્યારે તેમના ડંખ તૂટી જાય છે જે કાળી મધમાખીઓનો અંત હતો, અને તેઓ વુડમેનની આસપાસ વેરવિખેર પડે છે, જેમ કે નાના કોલસાના ઢગલા.

પછી ડોરોથી અને સિંહ ઉભા થયા, અને છોકરીએ ટીન વૂડમેનને ફરીથી સ્કેરક્રોમાં સ્ટ્રો નાખવામાં મદદ કરી, જ્યાં સુધી તે હંમેશની જેમ સારો ન થાય. તેથી તેઓએ ફરી એકવાર તેમની મુસાફરી શરૂ કરી.

દુષ્ટ ચૂડેલ તેણીએ તેની કાળી મધમાખીઓને ઝીણા કોલસા જેવા નાના ઢગલામાં જોઈને એટલી ગુસ્સે થઈ કે તેણીએ તેના પગ પર મુદ્રા મારી અને તેના વાળ ફાડી નાખ્યા અને દાંત પીસ્યા. અને પછી તેણીએ તેના એક ડઝન ગુલામોને બોલાવ્યા, જેઓ વિન્કીઝ હતા, અને તેમને તીક્ષ્ણ ભાલા આપ્યા, તેમને અજાણ્યાઓ પાસે જવા અને તેમનો નાશ કરવા કહ્યું.

વિન્કીઝ બહાદુર લોકો નહોતા, પરંતુ તેઓએ જેમ કહ્યું તેમ કરવાનું હતું. તેથી તેઓ ડોરોથીની નજીક આવ્યા ત્યાં સુધી તેઓ ચાલ્યા ગયા. પછી સિંહે જોરદાર ગર્જના કરી અને તેમની તરફ ફંટાયા, અને ગરીબ વિંકીઝ એટલા ગભરાઈ ગયા કે તેઓ શક્ય તેટલી ઝડપથી પાછળ દોડ્યા.
9 months ago
User avatar user

New string to translate

Stilly / Strings — Gujarati

New string to translate 9 months ago
User avatar user

Resource update

Stilly / Strings — Gujarati

Resource update 9 months ago
User avatar user

New string to translate

Stilly / Strings — Gujarati

New string to translate 9 months ago
User avatar user

Resource update

Stilly / Strings — Gujarati

Resource update 9 months ago
User avatar user

New string to translate

Stilly / Strings — Gujarati

New string to translate 9 months ago
User avatar user

Resource update

Stilly / Strings — Gujarati

Resource update 9 months ago
User avatar user

New string to translate

Stilly / Strings — Gujarati

New string to translate 9 months ago
Browse all language changes