Steady Screen/Strings — Polish @ Translate Urban Biker: Disable

Key	English	Polish
aboutScreenAppListText	List of app packages installed on this device that use the Steady Screen feature:	Lista pakietów aplikacji zainstalowanych na tym urządzeniu, które korzystają z funkcji Steady Screen:
aboutScreenLicenseTitle	🔑 License	🔑 Licencja
aboutScreenLicenseText	This application is free and works without limitations. However, the parameters will return to their default values after 1 hour without a license.	Ta aplikacja jest darmowa i działa bez ograniczeń. Jednak parametry powrócą do wartości domyślnych po 1 godzinie bez licencji.
aboutScreenGithubLink	Steady Screen on GitHub	Steady Screen na GitHub
openSourceLicensesTitle	Open source licenses	Licencje Open Source
dialogConsentButton	Accept	Przyjąć
dialogInfoTitle	@string/menuInfo
dialogInfoMessage	Shake the device a little. Notice how the background content softens these movements, making on-screen reading easier. This functionality can be easily implemented in any application. Please follow the instructions on GitHub.	Lekko potrząśnij urządzeniem. Zauważ, jak zawartość tła łagodzi te ruchy, ułatwiając czytanie na ekranie. Tę funkcjonalność można łatwo zaimplementować w dowolnej aplikacji. Postępuj zgodnie z instrukcjami na GitHub.
dialogInfoButton	Go to GitHub	Przejdź do GitHub
dialogRestoreDefaultsTitle	@string/menuRestoreDefaults
dialogRestoreDefaultsMessage	Restore parameters to default values?	Przywrócić parametry do wartości domyślnych?
dialogServiceDisableTitle	@string/menuDisable
dialogServiceDisableMessage	Consumer applications will stop receiving events. Disable service?	Aplikacje konsumenckie przestaną odbierać zdarzenia. Wyłączyć usługę?
serviceInactiveText	Service is disabled, click to enable.	Usługa jest wyłączona, kliknij aby włączyć.
menuEnable	Enable	Włączać
menuDisable	Disable	Wyłączyć
menuTheme	Theme	Temat
menuIncreaseTextSize	Increase text size	Zwiększ rozmiar tekstu
menuDecreaseTextSize	Decrease text size	Zmniejsz rozmiar tekstu
menuInfo	Info	Informacje
menuRestoreDefaults	Restore defaults	Przywróć ustawienia domyślne
menuAbout	About	O
menuLicense	Upgrade your license	Zaktualizuj swoją licencję
menuRateAndComment	Rate us	Oceń nas
menuSendDebugFeedback	Report an issue	Zgłoś problem
paramSensorRate	Sensor rate	Prędkość czujnika
paramDamping	Damping	Tłumienie
paramRecoil	Recoil	Odrzut
paramLinearScaling	Linear scaling	Skalowanie liniowe
paramForceScaling	Force scaling	Skalowanie siły
paramSensorRateInfo	This sets the desired sensor rate. Higher values may consume more battery. This may differ from the measured sensor rate as the system ultimately decides which rate to provide.	Ustawia żądaną częstotliwość czujnika. Wyższe wartości mogą zużywać więcej baterii. Może się różnić od zmierzonej częstotliwości czujnika, ponieważ system ostatecznie decyduje, jaką częstotliwość dostarczyć.

Key	English	Polish
dialogRestoreDefaultsMessage	Restore parameters to default values?	Przywrócić parametry do wartości domyślnych?
dialogRestoreDefaultsTitle	@string/menuRestoreDefaults
dialogReviewNudgeMessage	Are you enjoying this app?	Czy podoba Ci się ta aplikacja?
dialogReviewNudgeMessage2	Thanks! Please write a nice review or rate us 5 stars on the Play Store.	Dzięki! Napisz miłą recenzję lub oceń nas 5 gwiazdkami w Play Store.
dialogServiceDisableMessage	Consumer applications will stop receiving events. Disable service?	Aplikacje konsumenckie przestaną odbierać zdarzenia. Wyłączyć usługę?
dialogServiceDisableTitle	@string/menuDisable
generalError	Some error occurred. Please try again.	Wystąpił jakiś błąd. Spróbuj ponownie.
licenseItemAlreadyOwned	License item already owned	Przedmiot licencji już posiadany
licenseSuccessDialogMessage	The app was licensed successfully. Thank you for your support!	Aplikacja została pomyślnie licencjonowana. Dziękujemy za wsparcie!
licenseSuccessDialogTitle	@string/app_name
loremIpsum	(This text is for demonstration purposes) The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends. "Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy. "There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way." "How, then, are we to find her?" inquired the girl. "That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves." "Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her." "Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her." They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress. The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled. In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch. Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck. At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth. "Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces." "Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves. "No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces." "Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others. It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming. "This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come." He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman. Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend." They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey. Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice. Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky. And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces." The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid. But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed." So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey. When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle. Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her. "Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do. "Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely. The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal. Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more. The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them. The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.	(Ten tekst jest tylko do celów demonstracyjnych) Żołnierz z zielonymi wąsami poprowadził ich przez ulice Szmaragdowego Miasta, aż dotarli do pokoju, w którym mieszkał Strażnik Bram. Oficer ten otworzył ich okulary, aby odłożyć je do wielkiego pudełka, a następnie uprzejmie otworzył bramę dla naszych przyjaciół. „Która droga prowadzi do Złej Czarownicy z Zachodu?” zapytała Dorothy. „Nie ma drogi”, odpowiedział Strażnik Bram. „Nikt nigdy nie chce tamtędy iść”. „Jak więc mamy ją znaleźć?” zapytała dziewczyna. „To będzie łatwe”, odpowiedział mężczyzna, „gdy dowie się, że jesteście w kraju Winkies, znajdzie was i uczyni swoimi niewolnikami”. „Może nie”, powiedział Strach na Wróble, „bo zamierzamy ją zniszczyć”. „Och, to co innego”, powiedział Strażnik Bram. „Nikt jej wcześniej nie zniszczył, więc naturalnie pomyślałem, że zrobi z ciebie niewolnika, tak jak zrobiła z pozostałych. Ale uważaj; bo jest zła i dzika, i może nie pozwolić ci jej zniszczyć. Trzymaj się Zachodu, gdzie zachodzi słońce, a na pewno ją znajdziesz”. Podziękowali mu i pożegnali się, po czym skierowali się na Zachód, idąc przez pola miękkiej trawy, gdzieniegdzie usiane stokrotkami i jaskrami. Dorota wciąż miała na sobie ładną jedwabną suknię, którą założyła w pałacu, ale teraz, ku swojemu zaskoczeniu, odkryła, że nie jest już zielona, ale czysto biała. Wstążka na szyi Toto również straciła swój zielony kolor i była tak biała jak suknia Doroty. Wkrótce Szmaragdowe Miasto zostało daleko w tyle. W miarę jak posuwali się naprzód, teren stawał się coraz bardziej nierówny i pagórkowaty, ponieważ w tym kraju Zachodu nie było żadnych gospodarstw ani domów, a ziemia była nieużytkiem. Po południu słońce świeciło im mocno w twarze, ponieważ nie było drzew, które mogłyby dać im cień; tak że przed zapadnięciem zmroku Dorotka, Toto i Lew zmęczyli się, położyli się na trawie i zasnęli, a Drwal i Strach na Wróble czuwali. Zła Czarownica z Zachodu miała tylko jedno oko, ale było ono tak silne jak teleskop i mogła widzieć wszędzie. Więc, siedząc w drzwiach swojego zamku, przypadkiem rozejrzała się i zobaczyła Dorotkę śpiącą, a wokół niej jej przyjaciół. Byli daleko, ale Zła Czarownica była zła, że znalazła ich w swoim kraju; więc dmuchnęła w srebrny gwizdek, który wisiał jej na szyi. Nagle ze wszystkich stron przybiegła do niej sfora wielkich wilków. Miały długie nogi, dzikie oczy i ostre zęby. "Idź do tych ludzi", powiedziała Czarownica, "i rozszarp ich na kawałki". "Czy nie zamierzasz uczynić ich swoimi niewolnikami?" zapytał przywódca wilków. „Nie” odpowiedziała, „jeden jest z blachy, a drugi ze słomy; jeden jest dziewczyną, a drugi Lwem. Żaden z nich nie nadaje się do pracy, więc możesz ich rozerwać na małe kawałki”. „Bardzo dobrze” powiedział wilk i pobiegł z pełną prędkością, za nim podążyli inni. Na szczęście Strach na Wróble i Drwal byli całkowicie obudzeni i usłyszeli nadchodzące wilki. „To moja walka” powiedział Drwal, „więc stań za mną, a spotkam ich, gdy nadjdą”. Chwycił swój topór, który bardzo naostrzył, a gdy przywódca wilków nadszedł, Blaszany Drwal zamachnął się ramieniem i odciął wilkowi głowę od ciała, tak że natychmiast umarł. Gdy tylko mógł podnieść topór, nadbiegł inny wilk i również padł pod ostrym ostrzem broni Blaszanego Drwala. Było czterdzieści wilków i czterdzieści razy wilk został zabity, tak że w końcu wszyscy leżeli martwi na stosie przed Drwalem. Potem odłożył siekierę i usiadł obok Stracha na Wróble, który powiedział: „To była dobra walka, przyjacielu”. Czekali, aż Dorotka obudzi się następnego ranka. Dziewczynka była bardzo przestraszona, gdy zobaczyła wielką stertę kudłatych wilków, ale Blaszany Drwal opowiedział jej wszystko. Podziękowała mu za uratowanie ich i usiadła do śniadania, po czym wyruszyli w dalszą podróż. Tego samego ranka Zła Czarownica podeszła do drzwi swojego zamku i spojrzała jednym okiem, którym mogła widzieć daleko. Zobaczyła wszystkie swoje martwe wilki i nieznajomych, którzy wciąż podróżowali przez jej kraj. To rozgniewało ją jeszcze bardziej niż wcześniej i dwa razy zadęła w swój srebrny gwizdek. W tej samej chwili nadleciało ku niej wielkie stado dzikich wron, wystarczająco dużo, by zaciemnić niebo. A Zła Czarownica powiedziała do Króla Wrony: „Leć natychmiast do nieznajomych; wydziob im oczy i rozszarp ich na kawałki”. Dzikie wrony poleciały w jednym wielkim stadzie w stronę Dorotki i jej towarzyszy. Kiedy dziewczynka je zobaczyła, przestraszyła się. Ale Strach na Wróble powiedział: „To moja walka, więc połóż się obok mnie, a nic ci się nie stanie”. Więc wszyscy położyli się na ziemi, oprócz Stracha na Wróble, a on wstał i wyciągnął ramiona. A kiedy wrony go zobaczyły, przestraszyły się, jak te ptaki zawsze się boją strachów na wróble, i nie odważyły się podejść bliżej. Ale Król Wron powiedział: „To tylko wypchany człowiek. Wydziobię mu oczy”. Król Wron poleciał na Stracha na Wróble, który złapał go za głowę i skręcił mu szyję, aż umarł. A potem poleciała na niego inna wrona, a Strach na Wróble również skręcił mu szyję. Było czterdzieści wron i czterdzieści razy Strach na Wróble skręcił szyję, aż w końcu wszystkie leżały martwe obok niego. Wtedy zawołał do swoich towarzyszy, żeby wstali, i znowu ruszyli w swoją podróż. Kiedy Zła Czarownica znów wyjrzała i zobaczyła wszystkie swoje wrony leżące w kupie, wpadła w straszliwą furię i dmuchnęła trzy razy w swój srebrny gwizdek. Natychmiast rozległo się wielkie brzęczenie w powietrzu, a rój czarnych pszczół poleciał w jej kierunku. "Idź do obcych i użądlij ich na śmierć!" rozkazała Czarownica, a pszczoły odwróciły się i poleciały szybko, aż dotarły do miejsca, w którym szli Dorotka i jej przyjaciele. Ale Drwal zobaczył ich nadchodzących, a Strach na Wróble zdecydował, co zrobić. "Weź moją słomę i rozrzuć ją po małej dziewczynce, psie i Lwie" powiedział Drwalowi, "a pszczoły nie będą mogły ich użądlić". Drwal tak zrobił, a gdy Dorotka położyła się blisko Lwa i trzymała Toto w ramionach, słoma pokryła ich całkowicie. Pszczoły nadleciały i nie znalazły nikogo oprócz Drwala, by go użądlić, więc poleciały na niego i połamały wszystkie swoje żądła o blachę, wcale nie raniąc Drwala. A ponieważ pszczoły nie mogą żyć, gdy ich żądła są połamane, to był koniec czarnych pszczół i leżały gęsto rozrzucone wokół Drwala, jak małe kupki drobnego węgla. Wtedy Dorotka i Lew wstali, a dziewczyna pomogła Blaszanemu Drwalowi ponownie włożyć słomę do Stracha na Wróble, aż był tak dobry jak zawsze. Więc wyruszyli w swoją podróż raz jeszcze. Zła Czarownica była tak zła, gdy zobaczyła swoje czarne pszczoły w małych kupkach jak drobny węgiel, że tupnęła nogą, wyrwała sobie włosy i zgrzytnęła zębami. A potem wezwała tuzin swoich niewolników, którzy byli Winkies, i dała im ostre włócznie, mówiąc im, aby poszli do obcych i ich zniszczyli. Winkies nie byli odważnym ludem, ale musieli zrobić to, co im kazano. Więc maszerowali dalej, aż zbliżyli się do Dorotki. Wtedy Lew ryknął głośno i skoczył ku nim, a biedne Winkiesy były tak przestraszone, że pobiegły z powrotem tak szybko, jak mogły.
measuredSensorRate	Measured sensor rate	Zmierzona szybkość czujnika
measuredSensorRateInfo	Current sensor rate as measured by the app. This may differ from the desired sensor rate as the system ultimately decides which rate to provide.	Aktualna szybkość czujnika mierzona przez aplikację. Może się różnić od pożądanej szybkości czujnika, ponieważ system ostatecznie decyduje, jaką szybkość dostarczyć.
menuAbout	About	O
menuDecreaseTextSize	Decrease text size	Zmniejsz rozmiar tekstu
menuDisable	Disable	Wyłączyć
menuEnable	Enable	Włączać
menuIncreaseTextSize	Increase text size	Zwiększ rozmiar tekstu
menuInfo	Info	Informacje
menuLicense	Upgrade your license	Zaktualizuj swoją licencję
menuRateAndComment	Rate us	Oceń nas
menuRestoreDefaults	Restore defaults	Przywróć ustawienia domyślne
menuSendDebugFeedback	Report an issue	Zgłoś problem
menuTheme	Theme	Temat
no	No	NIE
ok	OK	OK
openSourceLicensesTitle	Open source licenses	Licencje Open Source
paramDamping	Damping	Tłumienie
paramDampingInfo	Increasing this will slow down and attenuate movements, making them less sensitive to larger forces.	Zwiększenie tej wartości spowolni i osłabi ruchy, czyniąc je mniej wrażliwymi na większe siły.
paramForceScaling	Force scaling	Skalowanie siły