Steady Screen/Strings — Thai @ Translate Urban Biker: Ultimate

Key	English	Thai
measuredSensorRateInfo	The current motion sensor sampling rate as measured by the application. This may differ from the desired rate because the system ultimately decides what rate to provide based on various factors.	อัตราการสุ่มตัวอย่างเซ็นเซอร์ตรวจจับการเคลื่อนไหวปัจจุบันที่วัดโดยแอปพลิเคชัน ซึ่งอาจแตกต่างจากอัตราที่ต้องการ เนื่องจากระบบจะตัดสินใจในที่สุดว่าจะให้อัตราใดโดยพิจารณาจากปัจจัยต่างๆ
yes	Yes	ใช่
no	No	เลขที่
ok	OK	ตกลง
cancel	Cancel	ยกเลิก
measuredSensorRate	Measured sensor rate	อัตราการวัดเซนเซอร์
ratePerSecond	%1$s Hz	%1$s เฮิรตซ์
dialogReviewNudgeMessage	Are you enjoying this app?	คุณสนุกกับแอพนี้หรือเปล่า?
dialogReviewNudgeMessage2	Thanks! Please write a nice review or rate us 5 stars on the Play Store.	ขอบคุณ! โปรดเขียนรีวิวดีๆ หรือให้คะแนนเรา 5 ดาวบน Play Store
dialogButtonRateOnPlayStore	Rate on Play Store	ให้คะแนนบน Play Store
generalError	Some error occurred. Please try again.	เกิดข้อผิดพลาดบางประการ กรุณาลองอีกครั้ง
ultimateLicenseTitle	Ultimate License	ใบอนุญาตขั้นสูงสุด
licenseItemAlreadyOwned	License item already owned	รายการลิขสิทธิ์มีเจ้าของแล้ว
licenseSuccessDialogTitle	@string/app_name	@สตริง/ชื่อแอป
licenseSuccessDialogMessage	The app was licensed successfully. Thank you for your support!	แอปได้รับอนุญาตเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของคุณ!
ultimateLicenseLabel	Ultimate	ที่สุด
loremIpsum	(This text is for demonstration purposes) The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends. "Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy. "There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way." "How, then, are we to find her?" inquired the girl. "That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves." "Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her." "Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her." They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress. The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled. In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch. Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck. At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth. "Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces." "Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves. "No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces." "Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others. It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming. "This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come." He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman. Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend." They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey. Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice. Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky. And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces." The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid. But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed." So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey. When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle. Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her. "Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do. "Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely. The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal. Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more. The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them. The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.	(ข้อความนี้ใช้สำหรับการสาธิต) ทหารที่มีหนวดสีเขียวพาพวกเขาไปตามถนนในเมืองมรกตจนกระทั่งถึงห้องที่ผู้พิทักษ์ประตูเมืองอาศัยอยู่ นายทหารคนนี้ปลดล็อกแว่นตาของพวกเขาเพื่อใส่กลับเข้าไปในกล่องใหญ่ของเขา จากนั้นเขาก็เปิดประตูอย่างสุภาพให้เพื่อนๆ ของเรา “ถนนสายไหนที่นำไปสู่แม่มดตะวันตกผู้ชั่วร้าย” โดโรธีถาม “ไม่มีถนน” ผู้พิทักษ์ประตูเมืองตอบ “ไม่มีใครอยากไปทางนั้นเลย” “แล้วเราจะหาเธอเจอได้ยังไง” หญิงสาวถาม “มันจะง่ายมาก” ชายคนนั้นตอบ “เพราะเมื่อเธอรู้ว่าคุณอยู่ในดินแดนของวิงกี้ เธอจะตามหาคุณและทำให้คุณเป็นทาสของเธอ” “บางทีอาจจะไม่ใช่” หุ่นไล่กาพูด “เพราะเราตั้งใจจะทำลายเธอ” “โอ้ นั่นมันต่างกัน” ผู้พิทักษ์ประตูเมืองพูด “ไม่มีใครเคยทำลายเธอมาก่อน ดังนั้นข้าพเจ้าจึงคิดว่าเธอจะทำให้ท่านเป็นทาสเหมือนอย่างที่ทำกับคนอื่นๆ แต่จงระวังไว้ เพราะเธอชั่วร้ายและดุร้าย และอาจไม่อนุญาตให้ท่านทำลายเธอได้ จงอยู่ทางทิศตะวันตกซึ่งเป็นจุดที่พระอาทิตย์ตกดิน แล้วท่านจะต้องพบเธออย่างแน่นอน” พวกเขาขอบคุณเขาและบอกลาเขา จากนั้นจึงหันไปทางทิศตะวันตก เดินผ่านทุ่งหญ้าอ่อนๆ ที่มีดอกเดซี่และบัตเตอร์คัพประปรายอยู่ประปราย โดโรธียังคงสวมชุดผ้าไหมสวยงามที่เธอใส่ไว้ในวัง แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกประหลาดใจเมื่อพบว่ามันไม่ใช่สีเขียวอีกต่อไป แต่เป็นสีขาวบริสุทธิ์ ริบบิ้นที่คอของโทโต้ก็สูญเสียสีเขียวไปแล้วเช่นกัน และกลายเป็นสีขาวเหมือนชุดของโดโรธี ไม่นาน เมืองมรกตก็ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง เมื่อพวกเขาก้าวไปข้างหน้า พื้นดินก็ขรุขระและเป็นเนินมากขึ้น เนื่องจากไม่มีฟาร์มหรือบ้านในดินแดนตะวันตกนี้ และพื้นที่ก็ถูกไถพรวน ในตอนบ่าย พระอาทิตย์ส่องแสงจ้าบนใบหน้าของพวกเขา เพราะไม่มีต้นไม้ให้ร่มเงา ก่อนที่คืนนั้น โดโรธี โทโต้ และสิงโตก็เหนื่อยและนอนลงบนพื้นหญ้าและหลับไป โดยมีคนตัดไม้และหุ่นไล่กาเฝ้าอยู่ แม่มดตะวันตกผู้ชั่วร้ายมีตาข้างเดียว แต่มีพลังเท่ากับกล้องโทรทรรศน์และสามารถมองเห็นได้ทุกที่ ดังนั้น เมื่อเธอนั่งอยู่ที่ประตูปราสาท เธอจึงมองไปรอบๆ และเห็นโดโรธีกำลังนอนหลับอยู่ โดยมีเพื่อนๆ ของเธออยู่รอบๆ ตัว พวกเขาอยู่ไกลออกไป แต่แม่มดชั่วร้ายโกรธมากที่พบพวกเขาอยู่ในดินแดนของเธอ เธอจึงเป่านกหวีดสีเงินที่ห้อยอยู่รอบคอของเธอ ทันใดนั้น ฝูงหมาป่าตัวใหญ่ก็วิ่งมาหาเธอจากทุกทิศทุกทาง พวกมันมีขาที่ยาว ดวงตาที่ดุร้าย และฟันที่แหลมคม “ไปหาคนพวกนั้น” แม่มดกล่าว “แล้วฉีกพวกมันเป็นชิ้นๆ” “คุณจะไม่ทำให้พวกเขาเป็นทาสของคุณเหรอ” หัวหน้าหมาป่าถาม “ไม่” เธอตอบ “อันหนึ่งทำด้วยดีบุก อันหนึ่งทำด้วยฟาง อันหนึ่งเป็นเด็กผู้หญิง อีกอันเป็นสิงโต ไม่มีอันไหนเหมาะแก่การทำงาน ดังนั้นคุณฉีกมันเป็นชิ้นเล็กๆ ได้” “ได้เลย” หมาป่าพูดและวิ่งออกไปด้วยความเร็วสูงสุดตามด้วยอันอื่นๆ โชคดีที่หุ่นไล่กาและคนตัดไม้ตื่นแล้วและได้ยินเสียงหมาป่าเข้ามา “นี่คือการต่อสู้ของฉัน” คนตัดไม้พูด “ดังนั้นจงอยู่ข้างหลังฉัน แล้วฉันจะไปรับพวกมันเมื่อพวกมันเข้ามา” เขาคว้าขวานที่เขาทำให้คมมากไว้ และเมื่อจ่าฝูงหมาป่าเข้ามา คนตัดไม้ก็เหวี่ยงแขนและฟันหัวหมาป่าออกจากร่างของมัน ทำให้หมาป่าตายทันที ทันทีที่เขายกขวานขึ้นได้ หมาป่าอีกตัวก็เข้ามา และเขาก็ล้มลงใต้คมของอาวุธของคนตัดไม้ มีหมาป่าอยู่สี่สิบตัว และหมาป่าตัวหนึ่งถูกฆ่าตายสี่สิบครั้ง ดังนั้นในที่สุดพวกมันก็ล้มตายเป็นกองอยู่ต่อหน้าคนตัดไม้ จากนั้นเขาก็วางขวานลงและนั่งลงข้างๆ คนตัดไม้ที่พูดว่า "การต่อสู้ครั้งนี้เป็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม เพื่อน" พวกเขารอจนกระทั่งโดโรธีตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น เด็กหญิงตัวน้อยตกใจมากเมื่อเห็นหมาป่าขนดกจำนวนมาก แต่คนตัดไม้ดีบุกบอกเธอทุกอย่าง เธอขอบคุณเขาที่ช่วยพวกมันไว้และนั่งลงทานอาหารเช้า หลังจากนั้น พวกเขาก็ออกเดินทางอีกครั้ง เช้าวันนั้น แม่มดใจร้ายมาที่ประตูปราสาทของเธอและมองออกไปด้วยตาข้างเดียวที่สามารถมองเห็นได้ไกล เธอเห็นหมาป่าของเธอนอนตายอยู่ทั้งหมด และคนแปลกหน้าที่ยังคงเดินทางผ่านดินแดนของเธอ สิ่งนี้ทำให้เธอโกรธมากกว่าเดิม และเธอเป่านกหวีดสีเงินสองครั้ง ทันใดนั้น ฝูงกาป่าจำนวนมากก็บินเข้ามาหาเธอ เพียงพอที่จะทำให้ท้องฟ้ามืดลง แม่มดชั่วร้ายจึงพูดกับราชากาว่า “รีบบินไปหาคนแปลกหน้า จิกตาพวกมันและฉีกมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย” อีกาป่าบินเป็นฝูงใหญ่เข้าหาโดโรธีและเพื่อนของเธอ เมื่อเด็กหญิงเห็นพวกมันเข้ามา เธอก็กลัว แต่หุ่นไล่กาบอกว่า “นี่คือการต่อสู้ของฉัน ดังนั้นจงนอนลงข้างๆ ฉัน แล้วคุณจะไม่ได้รับอันตราย” ดังนั้นพวกมันทั้งหมดจึงนอนลงบนพื้น ยกเว้นหุ่นไล่กา และมันลุกขึ้นและเหยียดแขนออก และเมื่ออีกาเห็นมัน พวกมันก็ตกใจกลัว เหมือนกับนกพวกนี้ที่มักจะกลัวหุ่นไล่กา และไม่กล้าเข้ามาใกล้ แต่ราชากาพูดว่า “มันเป็นเพียงมนุษย์ที่ถูกยัดไว้ ฉันจะจิกตาของมันออก” ราชากาบินเข้าหาหุ่นไล่กา ซึ่งจับหัวหุ่นไล่กาและบิดคอจนมันตาย จากนั้นอีกาอีกตัวก็บินเข้าหามัน และหุ่นไล่กาก็บิดคอของมันเช่นกัน มีอีกาสี่สิบตัว และหุ่นไล่กาบิดคอสี่สิบครั้ง จนสุดท้ายก็ตายหมดทุกตัวข้างๆ เขา จากนั้นเขาก็เรียกเพื่อนฝูงให้ลุกขึ้น และพวกเขาก็ออกเดินทางอีกครั้ง เมื่อแม่มดใจร้ายมองออกไปอีกครั้งและเห็นอีกาของเธอนอนรวมกันเป็นกอง เธอก็โกรธจัดและเป่านกหวีดสีเงินสามครั้ง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหึ่งๆ ดังในอากาศ และฝูงผึ้งดำก็บินเข้ามาหาเธอ แม่มดออกคำสั่งว่า "ไปหาคนแปลกหน้าและต่อยพวกมันให้ตายซะ!" ผึ้งหันหลังและบินอย่างรวดเร็วจนกระทั่งมาถึงที่โดโรธีและเพื่อนๆ ของเธอกำลังเดินอยู่ แต่คนตัดไม้เห็นพวกมันมา และหุ่นไล่กาจึงตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร "หยิบฟางของฉันออกมาแล้วโปรยลงบนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก สุนัข และสิงโต" เขาพูดกับคนตัดไม้ "แล้วผึ้งก็ต่อยพวกมันไม่ได้" คนตัดไม้ก็ทำตาม และเมื่อโดโรธีนอนลงข้างๆ สิงโตและอุ้มโทโต้ไว้ในอ้อมแขน ฟางก็ปกคลุมพวกมันทั้งหมด ผึ้งเข้ามาและไม่พบใครนอกจากคนตัดไม้ที่จะต่อย พวกมันจึงบินเข้าหาเขาและหักเหล็กไนทั้งหมดไปที่กระป๋องโดยไม่ทำอันตรายคนตัดไม้เลย และเนื่องจากผึ้งไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เมื่อเหล็กไนของมันหัก นั่นคือจุดจบของผึ้งดำ พวกมันจึงนอนกระจัดกระจายอยู่รอบๆ คนตัดไม้เหมือนกองถ่านหินเล็กๆ จากนั้นโดโรธีและสิงโตก็ลุกขึ้น และเด็กสาวก็ช่วยคนตัดไม้ใส่ฟางกลับเข้าไปในหุ่นไล่กาอีกครั้ง จนกว่ามันจะดีเหมือนเดิม ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง แม่มดใจร้ายโกรธมากเมื่อเห็นผึ้งดำของเธออยู่ในกองถ่านหินเล็กๆ จนเธอเหยียบเท้า ฉีกผม และกัดฟัน จากนั้นนางก็เรียกทาสของนางสิบสองคนซึ่งเป็นพวกวิงกี้มา และมอบหอกคมๆ ให้แก่พวกเขา พร้อมบอกให้พวกเขาไปหาคนแปลกหน้าแล้วทำลายพวกมัน พวกวิงกี้ไม่ใช่คนกล้าหาญ แต่พวกเขาต้องทำตามที่สั่ง พวกเขาจึงเดินจากไปจนมาใกล้โดโรธี จากนั้นสิงโตก็คำรามคำรามและพุ่งเข้าหาพวกเขา และพวกวิงกี้ผู้เคราะห์ร้ายก็ตกใจกลัวมาก จึงวิ่งหนีอย่างเร็วที่สุด

Key	English	Thai
no	No	เลขที่
ok	OK	ตกลง
openSourceLicensesTitle	Open source licenses	ใบอนุญาตโอเพ่นซอร์ส
paramDamping	Damping	การลดแรงสั่นสะเทือน
paramDampingInfo	Increasing this will slow down and attenuate movements, making them less sensitive to larger forces.	การเพิ่มขึ้นนี้จะทำให้การเคลื่อนไหวช้าลงและลดความรุนแรงลง ทำให้มีความไวต่อแรงที่ใหญ่ขึ้นน้อยลง
paramForceScaling	Force scaling	การปรับขนาดแรง
paramForceScalingInfo	This scales the forces before calculations, which makes the movements larger or smaller in a nonlinear way.	วิธีนี้จะปรับขนาดแรงก่อนการคำนวณ ซึ่งจะทำให้การเคลื่อนไหวมีขนาดใหญ่ขึ้นหรือเล็กลงในลักษณะที่ไม่เป็นเชิงเส้น
paramLinearScaling	Linear scaling	การปรับขนาดเชิงเส้น
paramLinearScalingInfo	This scales the movements after calculations, making them linearly larger or smaller.	การดำเนินการนี้จะปรับขนาดการเคลื่อนไหวหลังการคำนวณ โดยทำให้มีขนาดใหญ่ขึ้นหรือเล็กลงแบบเป็นเส้นตรง
paramRecoil	Recoil	แรงถอย
paramRecoilInfo	Increasing this will reduce sensitivity to small oscillations and make movements less sensitive to larger forces.	การเพิ่มขึ้นนี้จะลดความไวต่อการสั่นสะเทือนเล็กน้อย และทำให้การเคลื่อนไหวมีความไวต่อแรงที่ใหญ่ขึ้นน้อยลง
paramSensorRate	Sensor rate	อัตราเซนเซอร์
paramSensorRateInfo	Set the desired motion sensor sampling rate. Higher values provide greater accuracy, but may consume more battery.	ตั้งค่าอัตราการสุ่มตัวอย่างเซ็นเซอร์ตรวจจับการเคลื่อนไหวที่ต้องการ ค่าที่สูงขึ้นจะให้ความแม่นยำที่มากขึ้น แต่การใช้แบตเตอรี่อาจเพิ่มขึ้น
ratePerSecond	%1$s Hz	%1$s เฮิรตซ์
serviceInactiveText	Service is disabled, click to enable.	บริการถูกปิดใช้งาน คลิกเพื่อเปิดใช้งาน
ultimateLicenseLabel	Ultimate	ที่สุด
ultimateLicenseTitle	Ultimate License	ใบอนุญาตขั้นสูงสุด
yes	Yes	ใช่