(This text is for demonstration purposes) The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends. "Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy. "There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way." "How, then, are we to find her?" inquired the girl. "That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves." "Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her." "Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her." They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress. The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled. In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch. Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck. At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth. "Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces." "Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves. "No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces." "Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others. It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming. "This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come." He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman. Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend." They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey. Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice. Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky. And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces." The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid. But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed." So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey. When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle. Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her. "Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do. "Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely. The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal. Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more. The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them. The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.
(Þessi texti er til sýnis) Hermaðurinn með grænu whisper leiddi þá um götur Emerald City þar til þeir komu að herberginu þar sem Guardian of the Gates bjó. Þessi liðsforingi opnaði gleraugun þeirra til að setja þau aftur í stóra kassann sinn, og svo opnaði hann hliðið kurteislega fyrir vini okkar. "Hvaða vegur liggur til vondu nornarinnar í vestrinu?" spurði Dorothy. „Það er enginn vegur,“ svaraði Guardian of the Gates. „Enginn vill fara þessa leið“. "Hvernig eigum við þá að finna hana?" spurði stúlkan. "Það verður auðvelt," svaraði maðurinn, "því að þegar hún veit að þú ert í landi Winkies mun hún finna þig og gera þig að þrælum sínum." "Kannski ekki," sagði fuglahræðan, "því við ætlum að eyða henni." „Ó, það er öðruvísi,“ sagði Guardian of the Gates. "Enginn hefur nokkru sinni eytt henni áður, svo ég hélt náttúrulega að hún myndi gera þig að þrælum eins og hún hefur gert af hinum. En farðu varlega, því að hún er vond og grimm og getur ekki leyft þér að tortíma henni. Haltu þig við Vestur, þar sem sólin sest, og þú getur ekki mistekist að finna hana." Þeir þökkuðu honum og kvöddu hann og sneru í átt til vesturs, gangandi yfir mjúku grasvelli, sem eru doppaðir hér og þar með tígulskrautum og smjörbollum. Dorothy klæddist enn fallega silkikjólnum sem hún hafði klætt sig í í höllinni, en nú, henni til undrunar, fann hún að hann var ekki lengur grænn, heldur hreinhvítur. Slaufan um háls Toto hafði líka misst græna litinn og var eins hvítur og kjóllinn hennar Dorothy. Emerald City var fljótlega skilinn eftir langt á eftir. Eftir því sem þeir komust áleiðis varð jörðin grófari og hærra, því að hvorki voru bæir né hús hér á Vesturlandi, og var jörð gróin. Síðdegis skein sólin heit í andlit þeirra, því engin tré voru til að veita þeim skugga; Svo að fyrir nóttina voru Dorothy og Toto og ljónið þreytt, og lögðust í grasið og sofnuðu, með skógarmanninum og fuglahræðanum sem stóðu vaktina. Nú hafði vonda nornin á Vesturlöndum aðeins eitt auga, en samt var það eins öflugt og sjónauki og sá alls staðar. Svo, þegar hún sat í hurðinni á kastalanum sínum, leit hún í kringum sig og sá Dorothy liggja sofandi, með vinum sínum allt í kringum sig. Þeir voru langt í burtu, en vonda nornin var reið að finna þá í landi sínu; svo hún blés í silfurflautu sem hékk um hálsinn á henni. Þegar í stað kom hlaupandi til hennar úr öllum áttum hópur mikilla úlfa. Þeir höfðu langa fætur og grimm augu og skarpar tennur. "Farðu til fólksins," sagði nornin, "og rífðu það í sundur." "Ætlarðu ekki að gera þá að þrælum þínum?" spurði leiðtogi úlfanna. "Nei," svaraði hún, "einn er úr tini og einn úr hálmi; ein er stúlka og önnur ljón. Enginn þeirra er hæfur til vinnu, svo þú mátt rífa þá í litla bita." "Mjög vel," sagði úlfurinn, og hann hljóp í burtu á fullri ferð, á eftir hinum. Það var heppni að fuglahræðan og skógarmaðurinn voru vakandi og heyrðu úlfana koma. "Þetta er barátta mín," sagði skógarmaðurinn, "svo farðu á bak við mig og ég mun hitta þá þegar þeir koma." Hann greip öxi sína, sem hann hafði gert mjög beitta, og þegar leiðtogi úlfanna kom á sveif Tin Woodman handleggnum og hjó höfuð úlfsins af líkama hans, svo að hann dó strax. Um leið og hann gat reist öxi sína kom annar úlfur upp og féll hann líka undir beittan brún vopns Tin Woodman. Þar voru fjörutíu úlfar og fjörutíu sinnum var úlfur drepinn, svo að loks lágu þeir allir dauðir í hrúgu fyrir skógarmanninum. Síðan lagði hann frá sér öxina og settist við hlið fuglahræðarinnar, sem sagði: "Þetta var góður bardagi, vinur." Þeir biðu þar til Dorothy vaknaði morguninn eftir. Litla stúlkan varð ansi hrædd þegar hún sá stóra hauginn af loðnum úlfum, en Tin Woodman sagði henni allt. Hún þakkaði honum fyrir að hafa bjargað þeim og settist að morgunverði, eftir það hófu þau ferð sína aftur. Nú þennan sama morgun kom vonda nornin að dyrum kastalans síns og horfði út með annað augað sitt sem sá langt í burtu. Hún sá alla úlfa sína liggja dauða og ókunnuga ferðast um land hennar. Þetta gerði hana reiðari en áður og blés í silfurflautunni tvisvar. Strax kom mikill hópur villtra kráka fljúgandi á móti henni, nóg til að myrkva himininn. Og vonda nornin sagði við Krákkónginn: "Fljúgðu strax til ókunnugra, tíndu úr þeim augun og rífðu þau í sundur." Villtu krákurnar flugu í einni stórri hjörð í áttina að Dóróthy og félögum hennar. Þegar litla stúlkan sá þá koma var hún hrædd. En fuglahræðan sagði: "Þetta er orrusta mín, svo leggstu niður hjá mér og þér mun ekki verða meint." Þeir lágu því allir á jörðinni nema fuglahræðan, og hann stóð upp og rétti út handleggina. Og þegar krákurnar sáu hann, urðu þær hræddar, eins og þessir fuglar eru alltaf við skræki, og þorðu ekki að koma nær. En Kráka konungur sagði: "Þetta er bara uppstoppaður maður. Ég skal kíkja úr honum augun." Konungakrákan flaug á fuglahræðuna sem greip hana í höfuðið og sneri hálsinum á henni þar til hún dó. Og svo flaug önnur kráka á hann, og fuglahræðan sneri líka hálsinum. Það voru fjörutíu krákar og fjörutíu sinnum sneri fuglahræðan hálsinn, þar til loksins allir lágu dauðir við hlið hans. Þá kallaði hann til félaga sinna að rísa upp, og þeir héldu aftur ferð sinni. Þegar vonda nornin leit út aftur og sá allar krákurnar sínar liggja í hrúgu, varð hún hræðileg reiði og blés þrisvar sinnum í silfurflautuna sína. Strax heyrðist mikill suð í loftinu og svartur býflugnasveit kom fljúgandi á móti henni. "Farðu til ókunnugra og stungið þá til bana!" skipaði norninni og býflugurnar sneru sér við og flugu hratt þar til þær komu þangað sem Dorothy og vinir hennar gengu. En skógarmaðurinn hafði séð þá koma og fuglahræðan hafði ákveðið hvað hann ætti að gera. "Taktu stráið mitt og dreifðu því yfir litlu stúlkuna og hundinn og ljónið," sagði hann við skógarmanninn, "og býflugurnar geta ekki stungið þær." Þetta gerði skógarmaðurinn, og þar sem Dorothy lá nálægt ljóninu og hélt á Toto í fanginu, huldi stráin þau alveg. Býflugurnar komu og fundu engan nema Skógarmanninn til að stinga, svo þær flugu á hann og brutu af sér allar stungurnar á móti tindinni, án þess að meiða skógarmanninn neitt. Og þar sem býflugur geta ekki lifað þegar stungur þeirra eru brotnar, var það endirinn á svörtu býflugunum, og þær lágu á víð og dreif um Woodman, eins og litlar hrúgur af fínum kolum. Þá stóðu Dorothy og ljónið upp og stúlkan hjálpaði Tin Woodman að setja stráið aftur í fuglahræðuna, þar til hann var jafn góður og alltaf. Þeir hófu því ferð sína enn og aftur. Illu nornin varð svo reið þegar hún sá svörtu býflugurnar sínar í litlum hrúgum eins og fínum kolum að hún stappaði í fótinn og reif hárið og gnístraði tönnum. Og svo kallaði hún á tugi þræla sinna, sem voru Winkies, og gaf þeim hvöss spjót og sagði þeim að fara til ókunnugra og eyða þeim. Winkies voru ekki hugrakkur fólk, en þeir urðu að gera eins og þeim var sagt. Gengu þeir því burt uns þeir komu nær Dóróteíu. Þá gaf ljónið mikið öskur og stökk í áttina að þeim, og greyið Winkies urðu svo hræddir að þeir hlupu til baka eins hratt og þeir gátu.
None