Stilly/Strings — Filipino @ Translate Urban Biker: Restore defaults

Key	English	Filipino
loremIpsum	(This text is for demonstration purposes) The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends. "Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy. "There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way." "How, then, are we to find her?" inquired the girl. "That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves." "Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her." "Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her." They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress. The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled. In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch. Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck. At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth. "Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces." "Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves. "No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces." "Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others. It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming. "This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come." He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman. Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend." They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey. Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice. Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky. And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces." The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid. But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed." So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey. When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle. Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her. "Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do. "Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely. The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal. Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more. The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them. The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.	(Ang tekstong ito ay para sa mga layunin ng pagpapakita) Inakay sila ng sundalong may berdeng balbas sa mga lansangan ng Emerald City hanggang sa makarating sila sa silid kung saan nakatira ang Guardian of the Gates. Binuksan ng opisyal na ito ang kanilang mga salamin upang ibalik ang mga ito sa kanyang malaking kahon, at pagkatapos ay magalang niyang binuksan ang gate para sa aming mga kaibigan. "Aling daan ang patungo sa Wicked Witch of the West?" tanong ni Dorothy. "Walang daan," sagot ng Guardian of the Gates. "Walang sinuman ang gustong pumunta sa ganoong paraan." "Kung gayon, paano natin siya mahahanap?" tanong ng dalaga. "Magiging madali lang iyan," sagot ng lalaki, "sapagka't kapag nalaman niyang ikaw ay nasa bansa ng mga Winkies ay mahahanap ka niya, at gagawin kang lahat ng kanyang mga alipin." "Marahil hindi," sabi ng panakot, "para ang ibig sabihin namin upang sirain siya." "Oh, iba iyon," sabi ng Guardian of the Gates. "Walang sinuman ang pumuksa sa kanya noon pa man, kaya natural na inisip ko na gagawin ka niyang mga alipin, tulad ng ginawa niya sa iba. Ngunit mag-ingat ka; sapagkat siya ay masama at mabagsik, at maaaring hindi mo siya pahintulutan na sirain siya. Manatili sa Kanluran, kung saan lumulubog ang araw, at hindi mo siya mahahanap." Sila ay nagpasalamat sa kanya at nagpaalam sa kanya, at lumingon sa Kanluran, naglalakad sa mga patlang ng malambot na damo na may tuldok dito at doon ng mga daisies at buttercup. Sinuot pa rin ni Dorothy ang magandang sutla na damit na isinuot niya sa palasyo, ngunit ngayon, sa kanyang pagtataka, nakita niyang hindi na ito berde, kundi purong puti. Nawala na rin ang kulay berdeng laso sa leeg ni Toto at kasing puti ng damit ni Dorothy. Ang Emerald City ay naiwan nang malayo. Habang sila ay umunlad, ang lupa ay naging mas magaspang at mas burol, sapagkat walang mga sakahan o mga bahay sa bansang ito ng Kanluran, at ang lupa ay hanggang sa lupa. Sa hapon ang araw ay sumikat nang mainit sa kanilang mga mukha, sapagkat walang mga punong nagsisilbing lilim sa kanila; kaya na bago ang gabi Dorothy at Toto at ang Lion ay pagod, at humiga sa damuhan at nakatulog, kasama ang Woodman at ang Scarecrow na nagbabantay. Ngayon ang Wicked Witch ng Kanluran ay mayroon lamang isang mata, ngunit iyon ay kasing lakas ng isang teleskopyo, at nakakakita sa lahat ng dako. Kaya, habang nakaupo siya sa pintuan ng kanyang kastilyo, nagkataon na luminga-linga siya sa paligid at nakita niya si Dorothy na natutulog, kasama ang kanyang mga kaibigan na nakapaligid sa kanya. Malayo ang layo nila, ngunit nagalit ang Wicked Witch nang matagpuan sila sa kanyang bansa; kaya't hinipan niya ang isang pilak na sipol na nakasabit sa kanyang leeg. Sabay-sabay na tumakbo sa kanya mula sa lahat ng direksyon ang isang grupo ng mga dakilang lobo. Sila ay may mahahabang binti at mabangis na mata at matatalas na ngipin. "Pumunta ka sa mga taong iyon," sabi ng Witch, "at punitin sila." "Hindi mo ba sila gagawing alipin mo?" tanong ng pinuno ng mga lobo. "Hindi," sagot niya, "ang isa ay gawa sa lata, at ang isa ay dayami; ang isa ay babae at ang isa ay isang Leon. Wala sa kanila ang karapat-dapat na magtrabaho, kaya't maaari mong punitin sila sa maliliit na piraso." "Mabuti," sabi ng lobo, at mabilis siyang tumakbo palayo, na sinundan ng iba. Maswerte ang Scarecrow at ang Woodman ay gising na gising at narinig ang mga lobo na paparating. "Ito ang aking laban," sabi ng Mangahoy, "kaya't humarap ka sa akin at sasalubungin ko sila sa kanilang pagdating." Kinuha niya ang kanyang palakol, na ginawa niyang napakatalim, at nang dumating ang pinuno ng mga lobo sa Tin Woodman ay iniwagayway ang kanyang braso at pinutol ang ulo ng lobo mula sa katawan nito, kaya't agad itong namatay. Sa sandaling maitaas niya ang kanyang palakol ay may dumating na isa pang lobo, at nahulog din siya sa ilalim ng matalim na gilid ng sandata ng Tin Woodman. Mayroong apatnapung lobo, at apatnapung beses na isang lobo ang napatay, kaya't sa wakas, lahat sila ay patay na nakahiga sa isang bunton sa harap ng Woodman. Pagkatapos ay ibinaba niya ang kanyang palakol at umupo sa tabi ng Scarecrow, na nagsabing, "Ito ay isang magandang laban, kaibigan." Naghintay sila hanggang sa magising si Dorothy kinaumagahan. Medyo natakot ang batang babae nang makita niya ang malaking tumpok ng makapal na lobo, ngunit sinabi sa kanya ng Tin Woodman ang lahat. Nagpasalamat siya sa pagligtas sa kanila at umupo sa almusal, pagkatapos ay nagsimula silang muli sa kanilang paglalakbay. Ngayon nitong umaga ding iyon ang Masasamang Mangkukulam ay dumating sa pintuan ng kanyang kastilyo at tumingin sa labas gamit ang kanyang isang mata na nakakakita sa malayo. Nakita niya ang lahat ng kanyang mga lobo na nakahiga, at ang mga estranghero ay naglalakbay pa rin sa kanyang bansa. Ito ay nagpagalit sa kanya kaysa dati, at hinipan niya ng dalawang beses ang kanyang pilak na sipol. Agad na lumipad patungo sa kanya ang isang malaking kawan ng ligaw na uwak, sapat na upang dumilim ang kalangitan. At sinabi ng Masasamang Mangkukulam sa Haring Uwak, Lumipad ka kaagad sa mga dayuhan; dukitin mo ang kanilang mga mata at dukitin sila. Ang mga ligaw na uwak ay lumipad sa isang malaking kawan patungo kay Dorothy at sa kanyang mga kasama. Nang makita sila ng batang babae na paparating ay natakot siya. Ngunit sinabi ng Panakot, "Ito ang aking labanan, kaya humiga ka sa tabi ko at hindi ka masasaktan." Kaya't lahat sila ay nahiga sa lupa maliban sa Scarecrow, at siya ay tumayo at iniunat ang kanyang mga braso. At nang makita siya ng mga uwak ay natakot sila, dahil ang mga ibong ito ay laging nasa tabi ng mga panakot, at hindi nangahas na lumapit. Ngunit sinabi ng Haring Uwak: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." Nilipad ng King Crow ang Scarecrow, na sinalo ito sa ulo at pinilipit ang leeg hanggang sa mamatay. At pagkatapos ay lumipad sa kanya ang isa pang uwak, at pinaikot din ng Scarecrow ang leeg nito. Mayroong apatnapung uwak, at apatnapung beses na pinaikot ng Scarecrow ang isang leeg, hanggang sa wakas lahat ay patay na nakahiga sa tabi niya. Pagkatapos ay tinawag niya ang kanyang mga kasama na bumangon, at muli silang nagpatuloy sa kanilang paglalakbay. Nang tumingin muli ang Masasamang Mangkukulam at nakita ang lahat ng kanyang mga uwak na nakahiga sa isang bunton, nagalit siya, at humihip ng tatlong beses sa kanyang pilak na sipol. Agad na narinig ang isang malakas na hugong sa hangin, at isang pulutong ng mga itim na bubuyog ang lumilipad patungo sa kanya. "Pumunta ka sa mga estranghero at sagatin mo sila hanggang sa mamatay!" utos ng Witch, at ang mga bubuyog ay tumalikod at mabilis na lumipad hanggang sa makarating sila sa kung saan naglalakad si Dorothy at ang kanyang mga kaibigan. Ngunit nakita na sila ng Woodman na paparating, at nagpasya ang Scarecrow kung ano ang gagawin. "Kunin mo ang aking dayami at ikalat ito sa maliit na batang babae at sa aso at sa Leon," sabi niya sa Mangahoy, "at hindi sila matusok ng mga bubuyog." Ginawa ito ng Woodman, at habang nakahiga si Dorothy malapit sa Lion at hinawakan si Toto sa kanyang mga bisig, ang dayami ay natakpan sila nang buo. Dumating ang mga bubuyog at walang nakitang sinuman kundi ang Mangahoy na makakagat, kaya't lumipad sila sa kanya at pinutol ang lahat ng kanilang mga kagat laban sa lata, nang hindi man lang nasaktan ang Mangahoy. At dahil ang mga bubuyog ay hindi mabubuhay kapag ang kanilang mga kagat ay naputol, iyon ang dulo ng mga itim na bubuyog, at sila ay nakakalat na nakakalat sa palibot ng Woodman, tulad ng maliliit na tambak ng pinong karbon. Pagkatapos ay bumangon si Dorothy at ang Lion, at tinulungan ng batang babae ang Tin Woodman na ibalik muli ang dayami sa Scarecrow, hanggang sa maging maayos na siya gaya ng dati. Kaya muli silang nagsimula sa kanilang paglalakbay. Galit na galit ang Wicked Witch nang makita niya ang kanyang mga itim na bubuyog sa maliliit na bunton tulad ng pinong karbon kaya't natapakan niya ang kanyang paa at pinunit ang kanyang buhok at nagngangalit ang kanyang mga ngipin. At pagkatapos ay tinawag niya ang isang dosena ng kanyang mga alipin, na mga Winkie, at binigyan sila ng matatalas na sibat, na sinasabi sa kanila na pumunta sa mga estranghero at lipulin sila. Ang Winkies ay hindi isang matapang na tao, ngunit kailangan nilang gawin ang sinabi sa kanila. Kaya't sila'y lumayo hanggang sa makalapit sila kay Dorothy. Pagkatapos ang Lion ay nagbigay ng isang malakas na dagundong at spran patungo sa kanila, at ang kaawa-awang Winkies ay kaya takot na sila tumakbo pabalik bilang mabilis hangga't maaari nilang.
dialogConsentTitle	Consent	Pagpayag
dialogConsentMessage	This application needs the AccessibilityService API to retrieve interactive windows on the screen, in order to find compatible ones. The service then sends multiple "move window" accessibility actions to such windows, as needed, to perform the intended function.	Ang application na ito ay nangangailangan ng AccessibilityService API upang mabawi ang mga interactive na window sa screen, upang makahanap ng mga katugma. Ang serbisyo ay nagpapadala ng maramihang "move window" na mga pagkilos sa pagiging naa-access sa mga naturang window, kung kinakailangan, upang maisagawa ang nilalayon na function.
dialogConsentButton	Accept	Tanggapin
dialogInfoTitle	@string/menuInfo
dialogInfoMessage	Shake the device a little. Notice how the background content softens these movements, making on-screen reading easier. (Stilly service must be enabled in the Accessibility settings for this to happen.) This functionality can be easily implemented in any application. Please follow the instructions on GitHub.	Iling ng kaunti ang device. Pansinin kung paano pinapalambot ng nilalaman ng background ang mga paggalaw na ito, na ginagawang mas madali ang pagbabasa sa screen. (Dapat na naka-enable ang serbisyo ng pananatili sa mga setting ng Accessibility para mangyari ito.) Ang pag-andar na ito ay madaling maipatupad sa anumang application. Mangyaring sundin ang mga tagubilin sa GitHub.
dialogInfoButton	Go to GitHub	Pumunta sa GitHub
dialogRestoreDefaultsTitle	@string/menuRestoreDefaults
dialogRestoreDefaultsMessage	Restore settings to default values?	Ibalik ang mga setting sa mga default na halaga?
serviceInactiveText	Service is disabled, click here to enable.	Ang serbisyo ay hindi pinagana, mag-click dito upang paganahin.
menuTheme	Theme	Tema
menuIncreaseTextSize	Increase text size	Palakihin ang laki ng teksto
menuDecreaseTextSize	Decrease text size	Bawasan ang laki ng teksto
menuInfo	Info	Impormasyon
menuSettings	Accessibility settings	Mga setting ng accessibility
menuRestoreDefaults	Restore defaults	Ibalik sa dating ayos
menuAbout	About	Tungkol sa
menuLicense	Upgrade your license	I-upgrade ang iyong lisensya
menuRateAndComment	Rate us	I-rate kami
menuSendDebugFeedback	Report an issue	Mag-ulat ng isyu
paramSensorRate	Sensor rate	Rate ng sensor
paramDamping	Damping	Pamamasa
paramRecoil	Recoil	Pag-urong
paramLinearScaling	Linear scaling	Linear scaling
paramForceScaling	Force scaling	Force scaling
paramSensorRateInfo	This sets the desired sensor rate. Higher values may consume more battery. This may differ from the measured sensor rate as the system ultimately decides which rate to provide.	Itinatakda nito ang nais na rate ng sensor. Maaaring kumonsumo ng mas maraming baterya ang mas mataas na halaga. Maaaring mag-iba ito sa sinusukat na rate ng sensor dahil sa huli ay nagpapasya ang system kung aling rate ang ibibigay.
paramDampingInfo	Increasing this will slow down and attenuate movements, making them less sensitive to larger forces.	Ang pagpapataas nito ay magpapabagal at magpapapahina sa mga paggalaw, na gagawing hindi gaanong sensitibo sa mas malalaking puwersa.
paramRecoilInfo	Increasing this will reduce sensitivity to small oscillations and make movements less sensitive to larger forces.	Ang pagpapataas nito ay magbabawas ng sensitivity sa maliliit na oscillations at gagawing hindi gaanong sensitibo ang mga paggalaw sa mas malalaking pwersa.
paramLinearScalingInfo	This scales the movements linearly, making them larger or smaller without affecting the calculations.	Sinusukat nito ang mga paggalaw nang linear, na ginagawang mas malaki o mas maliit ang mga ito nang hindi naaapektuhan ang mga kalkulasyon.
paramForceScalingInfo	This scales the forces before calculations, which in turn affects the overall magnitude of movements.	Sinusukat nito ang mga puwersa bago ang mga kalkulasyon, na nakakaapekto naman sa pangkalahatang magnitude ng mga paggalaw.
measuredSensorRateInfo	Current sensor rate as measured by the app. This may differ from the desired sensor rate as the system ultimately decides which rate to provide.	Kasalukuyang rate ng sensor gaya ng sinusukat ng app. Ito ay maaaring mag-iba sa gustong sensor rate dahil ang system sa huli ay nagpapasya kung aling rate ang ibibigay.

Key	English	Filipino
dialogReviewNudgeMessage	Are you enjoying this app?	Nasisiyahan ka ba sa app na ito?
dialogReviewNudgeMessage2	Thanks! Please write a nice review or rate us 5 stars on the Play Store.	Salamat! Mangyaring magsulat ng magandang review o i-rate kami ng 5 star sa Play Store.
generalError	Some error occurred. Please try again.	May naganap na error. Pakisubukang muli.
licenseItemAlreadyOwned	License item already owned	Ang item ng lisensya ay pag-aari na
licenseSuccessDialogMessage	The app was licensed successfully. Thank you for your support!	Matagumpay na nalisensyahan ang app. Salamat sa iyong suporta!
licenseSuccessDialogTitle	@string/app_name
loremIpsum	(This text is for demonstration purposes) The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends. "Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy. "There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way." "How, then, are we to find her?" inquired the girl. "That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves." "Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her." "Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her." They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress. The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled. In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch. Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck. At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth. "Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces." "Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves. "No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces." "Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others. It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming. "This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come." He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman. Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend." They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey. Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice. Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky. And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces." The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid. But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed." So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey. When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle. Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her. "Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do. "Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely. The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal. Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more. The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them. The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.	(Ang tekstong ito ay para sa mga layunin ng pagpapakita) Inakay sila ng sundalong may berdeng balbas sa mga lansangan ng Emerald City hanggang sa makarating sila sa silid kung saan nakatira ang Guardian of the Gates. Binuksan ng opisyal na ito ang kanilang mga salamin upang ibalik ang mga ito sa kanyang malaking kahon, at pagkatapos ay magalang niyang binuksan ang gate para sa aming mga kaibigan. "Aling daan ang patungo sa Wicked Witch of the West?" tanong ni Dorothy. "Walang daan," sagot ng Guardian of the Gates. "Walang sinuman ang gustong pumunta sa ganoong paraan." "Kung gayon, paano natin siya mahahanap?" tanong ng dalaga. "Magiging madali lang iyan," sagot ng lalaki, "sapagka't kapag nalaman niyang ikaw ay nasa bansa ng mga Winkies ay mahahanap ka niya, at gagawin kang lahat ng kanyang mga alipin." "Marahil hindi," sabi ng panakot, "para ang ibig sabihin namin upang sirain siya." "Oh, iba iyon," sabi ng Guardian of the Gates. "Walang sinuman ang pumuksa sa kanya noon pa man, kaya natural na inisip ko na gagawin ka niyang mga alipin, tulad ng ginawa niya sa iba. Ngunit mag-ingat ka; sapagkat siya ay masama at mabagsik, at maaaring hindi mo siya pahintulutan na sirain siya. Manatili sa Kanluran, kung saan lumulubog ang araw, at hindi mo siya mahahanap." Sila ay nagpasalamat sa kanya at nagpaalam sa kanya, at lumingon sa Kanluran, naglalakad sa mga patlang ng malambot na damo na may tuldok dito at doon ng mga daisies at buttercup. Sinuot pa rin ni Dorothy ang magandang sutla na damit na isinuot niya sa palasyo, ngunit ngayon, sa kanyang pagtataka, nakita niyang hindi na ito berde, kundi purong puti. Nawala na rin ang kulay berdeng laso sa leeg ni Toto at kasing puti ng damit ni Dorothy. Ang Emerald City ay naiwan nang malayo. Habang sila ay umunlad, ang lupa ay naging mas magaspang at mas burol, sapagkat walang mga sakahan o mga bahay sa bansang ito ng Kanluran, at ang lupa ay hanggang sa lupa. Sa hapon ang araw ay sumikat nang mainit sa kanilang mga mukha, sapagkat walang mga punong nagsisilbing lilim sa kanila; kaya na bago ang gabi Dorothy at Toto at ang Lion ay pagod, at humiga sa damuhan at nakatulog, kasama ang Woodman at ang Scarecrow na nagbabantay. Ngayon ang Wicked Witch ng Kanluran ay mayroon lamang isang mata, ngunit iyon ay kasing lakas ng isang teleskopyo, at nakakakita sa lahat ng dako. Kaya, habang nakaupo siya sa pintuan ng kanyang kastilyo, nagkataon na luminga-linga siya sa paligid at nakita niya si Dorothy na natutulog, kasama ang kanyang mga kaibigan na nakapaligid sa kanya. Malayo ang layo nila, ngunit nagalit ang Wicked Witch nang matagpuan sila sa kanyang bansa; kaya't hinipan niya ang isang pilak na sipol na nakasabit sa kanyang leeg. Sabay-sabay na tumakbo sa kanya mula sa lahat ng direksyon ang isang grupo ng mga dakilang lobo. Sila ay may mahahabang binti at mabangis na mata at matatalas na ngipin. "Pumunta ka sa mga taong iyon," sabi ng Witch, "at punitin sila." "Hindi mo ba sila gagawing alipin mo?" tanong ng pinuno ng mga lobo. "Hindi," sagot niya, "ang isa ay gawa sa lata, at ang isa ay dayami; ang isa ay babae at ang isa ay isang Leon. Wala sa kanila ang karapat-dapat na magtrabaho, kaya't maaari mong punitin sila sa maliliit na piraso." "Mabuti," sabi ng lobo, at mabilis siyang tumakbo palayo, na sinundan ng iba. Maswerte ang Scarecrow at ang Woodman ay gising na gising at narinig ang mga lobo na paparating. "Ito ang aking laban," sabi ng Mangahoy, "kaya't humarap ka sa akin at sasalubungin ko sila sa kanilang pagdating." Kinuha niya ang kanyang palakol, na ginawa niyang napakatalim, at nang dumating ang pinuno ng mga lobo sa Tin Woodman ay iniwagayway ang kanyang braso at pinutol ang ulo ng lobo mula sa katawan nito, kaya't agad itong namatay. Sa sandaling maitaas niya ang kanyang palakol ay may dumating na isa pang lobo, at nahulog din siya sa ilalim ng matalim na gilid ng sandata ng Tin Woodman. Mayroong apatnapung lobo, at apatnapung beses na isang lobo ang napatay, kaya't sa wakas, lahat sila ay patay na nakahiga sa isang bunton sa harap ng Woodman. Pagkatapos ay ibinaba niya ang kanyang palakol at umupo sa tabi ng Scarecrow, na nagsabing, "Ito ay isang magandang laban, kaibigan." Naghintay sila hanggang sa magising si Dorothy kinaumagahan. Medyo natakot ang batang babae nang makita niya ang malaking tumpok ng makapal na lobo, ngunit sinabi sa kanya ng Tin Woodman ang lahat. Nagpasalamat siya sa pagligtas sa kanila at umupo sa almusal, pagkatapos ay nagsimula silang muli sa kanilang paglalakbay. Ngayon nitong umaga ding iyon ang Masasamang Mangkukulam ay dumating sa pintuan ng kanyang kastilyo at tumingin sa labas gamit ang kanyang isang mata na nakakakita sa malayo. Nakita niya ang lahat ng kanyang mga lobo na nakahiga, at ang mga estranghero ay naglalakbay pa rin sa kanyang bansa. Ito ay nagpagalit sa kanya kaysa dati, at hinipan niya ng dalawang beses ang kanyang pilak na sipol. Agad na lumipad patungo sa kanya ang isang malaking kawan ng ligaw na uwak, sapat na upang dumilim ang kalangitan. At sinabi ng Masasamang Mangkukulam sa Haring Uwak, Lumipad ka kaagad sa mga dayuhan; dukitin mo ang kanilang mga mata at dukitin sila. Ang mga ligaw na uwak ay lumipad sa isang malaking kawan patungo kay Dorothy at sa kanyang mga kasama. Nang makita sila ng batang babae na paparating ay natakot siya. Ngunit sinabi ng Panakot, "Ito ang aking labanan, kaya humiga ka sa tabi ko at hindi ka masasaktan." Kaya't lahat sila ay nahiga sa lupa maliban sa Scarecrow, at siya ay tumayo at iniunat ang kanyang mga braso. At nang makita siya ng mga uwak ay natakot sila, dahil ang mga ibong ito ay laging nasa tabi ng mga panakot, at hindi nangahas na lumapit. Ngunit sinabi ng Haring Uwak: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." Nilipad ng King Crow ang Scarecrow, na sinalo ito sa ulo at pinilipit ang leeg hanggang sa mamatay. At pagkatapos ay lumipad sa kanya ang isa pang uwak, at pinaikot din ng Scarecrow ang leeg nito. Mayroong apatnapung uwak, at apatnapung beses na pinaikot ng Scarecrow ang isang leeg, hanggang sa wakas lahat ay patay na nakahiga sa tabi niya. Pagkatapos ay tinawag niya ang kanyang mga kasama na bumangon, at muli silang nagpatuloy sa kanilang paglalakbay. Nang tumingin muli ang Masasamang Mangkukulam at nakita ang lahat ng kanyang mga uwak na nakahiga sa isang bunton, nagalit siya, at humihip ng tatlong beses sa kanyang pilak na sipol. Agad na narinig ang isang malakas na hugong sa hangin, at isang pulutong ng mga itim na bubuyog ang lumilipad patungo sa kanya. "Pumunta ka sa mga estranghero at sagatin mo sila hanggang sa mamatay!" utos ng Witch, at ang mga bubuyog ay tumalikod at mabilis na lumipad hanggang sa makarating sila sa kung saan naglalakad si Dorothy at ang kanyang mga kaibigan. Ngunit nakita na sila ng Woodman na paparating, at nagpasya ang Scarecrow kung ano ang gagawin. "Kunin mo ang aking dayami at ikalat ito sa maliit na batang babae at sa aso at sa Leon," sabi niya sa Mangahoy, "at hindi sila matusok ng mga bubuyog." Ginawa ito ng Woodman, at habang nakahiga si Dorothy malapit sa Lion at hinawakan si Toto sa kanyang mga bisig, ang dayami ay natakpan sila nang buo. Dumating ang mga bubuyog at walang nakitang sinuman kundi ang Mangahoy na makakagat, kaya't lumipad sila sa kanya at pinutol ang lahat ng kanilang mga kagat laban sa lata, nang hindi man lang nasaktan ang Mangahoy. At dahil ang mga bubuyog ay hindi mabubuhay kapag ang kanilang mga kagat ay naputol, iyon ang dulo ng mga itim na bubuyog, at sila ay nakakalat na nakakalat sa palibot ng Woodman, tulad ng maliliit na tambak ng pinong karbon. Pagkatapos ay bumangon si Dorothy at ang Lion, at tinulungan ng batang babae ang Tin Woodman na ibalik muli ang dayami sa Scarecrow, hanggang sa maging maayos na siya gaya ng dati. Kaya muli silang nagsimula sa kanilang paglalakbay. Galit na galit ang Wicked Witch nang makita niya ang kanyang mga itim na bubuyog sa maliliit na bunton tulad ng pinong karbon kaya't natapakan niya ang kanyang paa at pinunit ang kanyang buhok at nagngangalit ang kanyang mga ngipin. At pagkatapos ay tinawag niya ang isang dosena ng kanyang mga alipin, na mga Winkie, at binigyan sila ng matatalas na sibat, na sinasabi sa kanila na pumunta sa mga estranghero at lipulin sila. Ang Winkies ay hindi isang matapang na tao, ngunit kailangan nilang gawin ang sinabi sa kanila. Kaya't sila'y lumayo hanggang sa makalapit sila kay Dorothy. Pagkatapos ang Lion ay nagbigay ng isang malakas na dagundong at spran patungo sa kanila, at ang kaawa-awang Winkies ay kaya takot na sila tumakbo pabalik bilang mabilis hangga't maaari nilang.
measuredSensorRate	Measured sensor rate	Sinusukat ang rate ng sensor
measuredSensorRateInfo	Current sensor rate as measured by the app. This may differ from the desired sensor rate as the system ultimately decides which rate to provide.	Kasalukuyang rate ng sensor gaya ng sinusukat ng app. Ito ay maaaring mag-iba sa gustong sensor rate dahil ang system sa huli ay nagpapasya kung aling rate ang ibibigay.
menuAbout	About	Tungkol sa
menuDecreaseTextSize	Decrease text size	Bawasan ang laki ng teksto
menuIncreaseTextSize	Increase text size	Palakihin ang laki ng teksto
menuInfo	Info	Impormasyon
menuLicense	Upgrade your license	I-upgrade ang iyong lisensya
menuRateAndComment	Rate us	I-rate kami
menuRestoreDefaults	Restore defaults	Ibalik sa dating ayos
menuSendDebugFeedback	Report an issue	Mag-ulat ng isyu
menuSettings	Accessibility settings	Mga setting ng accessibility
menuTheme	Theme	Tema
no	No	Hindi
ok	OK	OK
openSourceLicensesTitle	Open source licenses	Mga lisensyang open source
paramDamping	Damping	Pamamasa
paramDampingInfo	Increasing this will slow down and attenuate movements, making them less sensitive to larger forces.	Ang pagpapataas nito ay magpapabagal at magpapapahina sa mga paggalaw, na gagawing hindi gaanong sensitibo sa mas malalaking puwersa.
paramForceScaling	Force scaling	Force scaling
paramForceScalingInfo	This scales the forces before calculations, which in turn affects the overall magnitude of movements.	Sinusukat nito ang mga puwersa bago ang mga kalkulasyon, na nakakaapekto naman sa pangkalahatang magnitude ng mga paggalaw.
paramLinearScaling	Linear scaling	Linear scaling
paramLinearScalingInfo	This scales the movements linearly, making them larger or smaller without affecting the calculations.	Sinusukat nito ang mga paggalaw nang linear, na ginagawang mas malaki o mas maliit ang mga ito nang hindi naaapektuhan ang mga kalkulasyon.
paramRecoil	Recoil	Pag-urong
paramRecoilInfo	Increasing this will reduce sensitivity to small oscillations and make movements less sensitive to larger forces.	Ang pagpapataas nito ay magbabawas ng sensitivity sa maliliit na oscillations at gagawing hindi gaanong sensitibo ang mga paggalaw sa mas malalaking pwersa.