(This text is for demonstration purposes) The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends. "Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy. "There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way." "How, then, are we to find her?" inquired the girl. "That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves." "Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her." "Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her." They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress. The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled. In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch. Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck. At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth. "Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces." "Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves. "No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces." "Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others. It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming. "This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come." He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman. Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend." They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey. Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice. Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky. And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces." The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid. But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed." So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey. When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle. Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her. "Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do. "Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely. The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal. Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more. The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them. The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.
⛵ This service allows compatible applications to easily counteract small device movements within their user interface. 🏝️ This can improve screen readability and possibly alleviate motion sickness while on the go, e.g. while reading in a moving vehicle. 🛡️ The app needs your permission to know which window is visible on the screen. It does not read window contents. ℹ️ Find more info, implementation details and examples on: github.com/Sublimis/SteadyScreen
This sets the desired sensor rate. Higher values may consume more battery. This may differ from the measured sensor rate as the system ultimately decides which rate to provide.
None
user
The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends.
"Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy.
"There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way."
"How, then, are we to find her?" inquired the girl.
"That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves."
"Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her."
"Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her."
They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress.
The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled.
In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch.
Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck.
At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth.
"Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces."
"Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves.
"No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces."
"Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others.
It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming.
"This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come."
He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman.
Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend."
They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey.
Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice.
Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky.
And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces."
The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid.
But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed."
So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said:
"It is only a stuffed man. I will peck his eyes out."
The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey.
When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle.
Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her.
"Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do.
"Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely.
The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal.
Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more.
The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them.
The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.
ਹਰੇ ਮੁੱਛਾਂ ਵਾਲਾ ਸਿਪਾਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਐਮਰਲਡ ਸਿਟੀ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦਾ ਰਿਹਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਉਸ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਜਿੱਥੇ ਗੇਟਸ ਦਾ ਸਰਪ੍ਰਸਤ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਅਫਸਰ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਐਨਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਹਾਨ ਬਕਸੇ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਰੱਖਣ ਲਈ ਖੋਲ੍ਹਿਆ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਨਿਮਰਤਾ ਨਾਲ ਸਾਡੇ ਦੋਸਤਾਂ ਲਈ ਗੇਟ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤਾ।
"ਕਿਹੜੀ ਸੜਕ ਪੱਛਮ ਦੇ ਦੁਸ਼ਟ ਡੈਣ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ?" ਡੋਰਥੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
"ਕੋਈ ਸੜਕ ਨਹੀਂ ਹੈ," ਗੇਟਸ ਦੇ ਗਾਰਡੀਅਨ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ. "ਕੋਈ ਵੀ ਕਦੇ ਵੀ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ."
"ਫਿਰ, ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਲੱਭੀਏ?" ਕੁੜੀ ਤੋਂ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ਕੀਤੀ।
"ਇਹ ਆਸਾਨ ਹੋਵੇਗਾ," ਆਦਮੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਵਿੰਕੀਜ਼ ਦੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਹੋ ਤਾਂ ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲੱਭ ਲਵੇਗੀ, ਅਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾ ਦੇਵੇਗੀ।"
"ਸ਼ਾਇਦ ਨਹੀਂ," ਸਕਰੈਕਰੋ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡਾ ਮਤਲਬ ਉਸਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰਨਾ ਹੈ।"
"ਓਹ, ਇਹ ਵੱਖਰੀ ਹੈ," ਗੇਟਸ ਦੇ ਗਾਰਡੀਅਨ ਨੇ ਕਿਹਾ। "ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਤਬਾਹ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾ ਦੇਵੇਗੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸਨੇ ਬਾਕੀਆਂ ਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਧਿਆਨ ਰੱਖੋ; ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਦੁਸ਼ਟ ਅਤੇ ਭਿਆਨਕ ਹੈ, ਅਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਪੱਛਮ, ਜਿੱਥੇ ਸੂਰਜ ਡੁੱਬਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਲੱਭਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ।"
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਉਸਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਕਿਹਾ, ਅਤੇ ਪੱਛਮ ਵੱਲ ਮੁੜੇ, ਡੇਜ਼ੀ ਅਤੇ ਬਟਰਕੱਪਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇਧਰ-ਉਧਰ ਬਿੰਦੀਆਂ ਵਾਲੇ ਨਰਮ ਘਾਹ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਉੱਤੇ ਚੱਲਦੇ ਹੋਏ। ਡੋਰਥੀ ਨੇ ਅਜੇ ਵੀ ਉਹ ਸੁੰਦਰ ਰੇਸ਼ਮੀ ਪਹਿਰਾਵਾ ਪਹਿਨਿਆ ਸੀ ਜੋ ਉਸਨੇ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਹੁਣ, ਉਸਦੀ ਹੈਰਾਨੀ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਪਾਇਆ ਕਿ ਇਹ ਹੁਣ ਹਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਸ਼ੁੱਧ ਚਿੱਟਾ ਸੀ। ਟੋਟੋ ਦੇ ਗਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦਾ ਰਿਬਨ ਵੀ ਆਪਣਾ ਹਰਾ ਰੰਗ ਗੁਆ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਅਤੇ ਡੋਰਥੀ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਵਾਂਗ ਚਿੱਟਾ ਸੀ।
ਐਮਰਾਲਡ ਸਿਟੀ ਜਲਦੀ ਹੀ ਬਹੁਤ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਗਏ, ਜ਼ਮੀਨ ਮੋਟੀ ਅਤੇ ਪਹਾੜੀ ਹੁੰਦੀ ਗਈ, ਕਿਉਂਕਿ ਪੱਛਮ ਦੇ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਖੇਤ ਜਾਂ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਜ਼ਮੀਨ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ।
ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਸੂਰਜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ 'ਤੇ ਚਮਕਦਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਛਾਂ ਦੇਣ ਲਈ ਕੋਈ ਰੁੱਖ ਨਹੀਂ ਸਨ; ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਰਾਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਡੋਰਥੀ ਅਤੇ ਟੋਟੋ ਅਤੇ ਸ਼ੇਰ ਥੱਕ ਗਏ ਸਨ, ਅਤੇ ਘਾਹ 'ਤੇ ਲੇਟ ਗਏ ਅਤੇ ਸੌਂ ਗਏ, ਵੁੱਡਮੈਨ ਅਤੇ ਸਕਰੈਕ੍ਰੋ ਪਹਿਰਾ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ।
ਹੁਣ ਪੱਛਮ ਦੀ ਦੁਸ਼ਟ ਡੈਣ ਦੀ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਅੱਖ ਸੀ, ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਦੂਰਬੀਨ ਜਿੰਨੀ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਹਰ ਪਾਸੇ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ 'ਤੇ ਬੈਠੀ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਡੋਰਥੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਦੇਖਿਆ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਸਨ, ਪਰ ਦੁਸ਼ਟ ਡੈਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਲੱਭਣ ਲਈ ਗੁੱਸੇ ਸੀ; ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਚਾਂਦੀ ਦੀ ਸੀਟੀ ਉੱਤੇ ਵਜਾਈ ਜੋ ਉਸਦੇ ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਲਟਕਦੀ ਸੀ।
ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਚਾਰੇ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਬਘਿਆੜਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਦੌੜਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲੰਮੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਅਤੇ ਭਿਆਨਕ ਅੱਖਾਂ ਅਤੇ ਤਿੱਖੇ ਦੰਦ ਸਨ।
“ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਜਾਓ,” ਡੈਣ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਦਿਓ।”
"ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਗੁਲਾਮ ਨਹੀਂ ਬਣਾਉਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ?" ਬਘਿਆੜ ਦੇ ਆਗੂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ.
"ਨਹੀਂ," ਉਸਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਇੱਕ ਟੀਨ ਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਤੂੜੀ ਦਾ; ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸ਼ੇਰ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਛੋਟੇ ਟੁਕੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾੜ ਸਕਦੇ ਹੋ।"
"ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ," ਬਘਿਆੜ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਅਤੇ ਉਹ ਪੂਰੀ ਰਫਤਾਰ ਨਾਲ ਭੱਜ ਗਿਆ, ਉਸਦੇ ਮਗਰ ਦੂਸਰੇ।
ਇਹ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਸੀ ਕਿ ਸਕਰੈਕ੍ਰੋ ਅਤੇ ਵੁੱਡਮੈਨ ਕਾਫ਼ੀ ਜਾਗ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਬਘਿਆੜਾਂ ਨੂੰ ਆਉਂਦੇ ਸੁਣਿਆ।
"ਇਹ ਮੇਰੀ ਲੜਾਈ ਹੈ," ਵੁੱਡਮੈਨ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਆਓ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਾਂਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਆਉਣਗੇ।"
ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਕੁਹਾੜੀ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਤਿੱਖਾ ਬਣਾਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਬਘਿਆੜਾਂ ਦਾ ਨੇਤਾ ਟੀਨ 'ਤੇ ਆਇਆ ਵੁੱਡਮੈਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ ਨੂੰ ਝੁਕਾਇਆ ਅਤੇ ਬਘਿਆੜ ਦਾ ਸਿਰ ਇਸਦੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਇਹ ਤੁਰੰਤ ਮਰ ਗਿਆ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੀ ਕੁਹਾੜੀ ਚੁੱਕ ਸਕਿਆ ਤਾਂ ਇਕ ਹੋਰ ਬਘਿਆੜ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਟੀਨ ਵੁੱਡਮੈਨ ਦੇ ਹਥਿਆਰ ਦੀ ਤਿੱਖੀ ਧਾਰ ਹੇਠਾਂ ਆ ਗਿਆ। ਚਾਲੀ ਬਘਿਆੜ ਸਨ, ਅਤੇ ਚਾਲੀ ਵਾਰ ਇੱਕ ਬਘਿਆੜ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਜੋ ਆਖਰਕਾਰ ਉਹ ਸਾਰੇ ਵੁੱਡਮੈਨ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ ਢੇਰ ਵਿੱਚ ਮਰੇ ਹੋਏ ਸਨ.
ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਕੁਹਾੜੀ ਹੇਠਾਂ ਰੱਖੀ ਅਤੇ ਸਕਰੈਕ੍ਰੋ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਇਹ ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਲੜਾਈ ਸੀ, ਦੋਸਤ।"
ਉਹ ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਡੋਰਥੀ ਦੇ ਜਾਗਣ ਤੱਕ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਛੋਟੀ ਕੁੜੀ ਬਹੁਤ ਡਰ ਗਈ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਝੁਰੜੀਆਂ ਵਾਲੇ ਬਘਿਆੜਾਂ ਦੇ ਵੱਡੇ ਢੇਰ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ, ਪਰ ਟੀਨ ਵੁੱਡਮੈਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਉਸਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬੈਠ ਗਈ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ।
ਹੁਣ ਉਸੇ ਸਵੇਰੇ ਦੁਸ਼ਟ ਡੈਣ ਉਸਦੇ ਕਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ 'ਤੇ ਆਈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਇਕ ਅੱਖ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਤੱਕਿਆ ਜੋ ਦੂਰ ਤੱਕ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਸਾਰੇ ਬਘਿਆੜ ਮਰੇ ਪਏ ਸਨ, ਅਤੇ ਅਜਨਬੀ ਅਜੇ ਵੀ ਉਸਦੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਸ ਨਾਲ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਗਈ, ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਚਾਂਦੀ ਦੀ ਸੀਟੀ ਦੋ ਵਾਰ ਵਜਾਈ।
ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਜੰਗਲੀ ਕਾਵਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਝੁੰਡ ਉਸ ਵੱਲ ਉੱਡਦਾ ਹੋਇਆ ਆਇਆ, ਜੋ ਅਸਮਾਨ ਨੂੰ ਹਨੇਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸੀ।
ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਟ ਡੈਣ ਨੇ ਰਾਜੇ ਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਇੱਕ ਵਾਰ ਅਜਨਬੀਆਂ ਵੱਲ ਉੱਡ ਜਾਓ; ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕੱਢੋ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਦਿਓ।"
ਜੰਗਲੀ ਕਾਂ ਡੋਰਥੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਵੱਲ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਝੁੰਡ ਵਿੱਚ ਉੱਡ ਗਏ। ਜਦੋਂ ਬੱਚੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਉਂਦੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਡਰ ਗਈ।
ਪਰ ਸਕਰੈਕਰੋ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਇਹ ਮੇਰੀ ਲੜਾਈ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਲੇਟ ਜਾਓ ਅਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੋਈ ਨੁਕਸਾਨ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ."
ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਸਾਰੇ ਸਕਰੈਕ੍ਰੋ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਲੇਟ ਗਏ, ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਫੈਲਾਈਆਂ। ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਕਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਡਰ ਗਏ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਪੰਛੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਡਰਾਉਣੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਆਉਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਸਨ. ਪਰ ਰਾਜਾ ਕਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ:
"ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਆਦਮੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕੱਢ ਲਵਾਂਗਾ।"
ਕਿੰਗ ਕ੍ਰੋ ਸਕਰੈਕ੍ਰੋ 'ਤੇ ਉੱਡਿਆ, ਜਿਸ ਨੇ ਇਸਨੂੰ ਸਿਰ ਤੋਂ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਗਰਦਨ ਮਰੋੜਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਮਰ ਨਹੀਂ ਗਿਆ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਾਂ ਉਸ ਵੱਲ ਉੱਡਿਆ, ਅਤੇ ਸਕਰੈਕਰੋ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਗਰਦਨ ਮਰੋੜੀ। ਚਾਲੀ ਕਾਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਚਾਲੀ ਵਾਰ ਸਕਰੈਕਰੋ ਨੇ ਗਰਦਨ ਮਰੋੜੀ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਆਖ਼ਰਕਾਰ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਸਾਰੇ ਮਰੇ ਪਏ ਸਨ। ਤਦ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਉੱਠਣ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ, ਅਤੇ ਉਹ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਸਫ਼ਰ ਤੇ ਚਲੇ ਗਏ।
ਜਦੋਂ ਦੁਸ਼ਟ ਡੈਣ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਬਾਹਰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਢੇਰ ਵਿੱਚ ਪਏ ਦੇਖਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਭਿਆਨਕ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈ, ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਚਾਂਦੀ ਦੀ ਸੀਟੀ 'ਤੇ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਵਜਾਈ।
ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਗੂੰਜ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ, ਅਤੇ ਕਾਲੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ ਦਾ ਝੁੰਡ ਉਸ ਵੱਲ ਉੱਡਦਾ ਹੋਇਆ ਆਇਆ।
"ਅਜਨਬੀਆਂ ਕੋਲ ਜਾਓ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੇ ਘਾਟ ਉਤਾਰ ਦਿਓ!" ਨੇ ਡੈਣ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਮਧੂ-ਮੱਖੀਆਂ ਮੁੜੀਆਂ ਅਤੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਉੱਡ ਗਈਆਂ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਉੱਥੇ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚ ਗਈਆਂ ਜਿੱਥੇ ਡੋਰਥੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਦੋਸਤ ਸੈਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਪਰ ਵੁਡਮੈਨ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਉਂਦੇ ਦੇਖਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਸਕਰੈਕ੍ਰੋ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ।
"ਮੇਰੀ ਤੂੜੀ ਕੱਢੋ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਛੋਟੀ ਕੁੜੀ ਅਤੇ ਕੁੱਤੇ ਅਤੇ ਸ਼ੇਰ ਉੱਤੇ ਖਿਲਾਰ ਦਿਓ," ਉਸਨੇ ਵੁਡਮੈਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਅਤੇ ਮੱਖੀਆਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਡੰਗ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀਆਂ." ਇਹ ਵੁੱਡਮੈਨ ਨੇ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਡੋਰਥੀ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਕੋਲ ਪਈ ਸੀ ਅਤੇ ਟੋਟੋ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਫੜ ਲਿਆ ਸੀ, ਤੂੜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਢੱਕ ਲਿਆ ਸੀ।
ਮੱਖੀਆਂ ਨੇ ਆ ਕੇ ਵੁੱਡਮੈਨ ਨੂੰ ਡੰਗਣ ਲਈ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਉਸ ਵੱਲ ਉੱਡ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਵੁੱਡਮੈਨ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਏ ਬਿਨਾਂ, ਟੀਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਡੰਗ ਤੋੜ ਦਿੱਤੇ। ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਧੂ-ਮੱਖੀਆਂ ਜੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀਆਂ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਡੰਗ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਕਿ ਕਾਲੀ ਮਧੂ-ਮੱਖੀਆਂ ਦਾ ਅੰਤ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਹ ਵੁੱਡਮੈਨ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਸੰਘਣੇ ਕੋਇਲੇ ਦੇ ਢੇਰ ਵਾਂਗ ਖਿੰਡੇ ਹੋਏ ਹਨ।
ਫਿਰ ਡੋਰਥੀ ਅਤੇ ਸ਼ੇਰ ਉੱਠੇ, ਅਤੇ ਕੁੜੀ ਨੇ ਟੀਨ ਵੁੱਡਮੈਨ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਤੂੜੀ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਸਕਾਰਕ੍ਰੋ ਵਿੱਚ ਪਾਵੇ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਗਿਆ। ਇਸ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ।
ਦੁਸ਼ਟ ਡੈਣ ਨੇ ਜਦੋਂ ਆਪਣੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ ਨੂੰ ਕੋਲੇ ਵਰਗੇ ਛੋਟੇ ਢੇਰਾਂ ਵਿਚ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਨਾ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ 'ਤੇ ਮੋਹਰ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਾਲ ਪਾੜ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਦੰਦ ਪੀਸ ਲਏ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਦਰਜਨ ਨੌਕਰਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ, ਜੋ ਵਿੰਕੀ ਸਨ, ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਿੱਖੇ ਬਰਛੇ ਦਿੱਤੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਜਨਬੀਆਂ ਕੋਲ ਜਾਣ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ।
ਵਿੰਕੀਜ਼ ਇੱਕ ਬਹਾਦਰ ਲੋਕ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਹੀ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਦੂਰ ਚਲੇ ਗਏ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਡੋਰਥੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਨਾ ਪਹੁੰਚੇ। ਫਿਰ ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਗਰਜ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲ ਉਛਾਲਿਆ, ਅਤੇ ਗਰੀਬ ਵਿੰਕੀਜ਼ ਇੰਨੇ ਡਰ ਗਏ ਕਿ ਉਹ ਜਿੰਨੀ ਜਲਦੀ ਹੋ ਸਕੇ ਵਾਪਸ ਭੱਜ ਗਏ।