Stilly/Strings — Thai @ Translate Urban Biker: Restore settings to default values?

Translation

Key dialogRestoreDefaultsMessage

English

Thai

Needs editing

Key	English	Thai
appDesc	⛵ This service allows compatible applications to easily counteract small device movements within their user interface. 🏝️ This can improve screen readability and possibly alleviate motion sickness while on the go, e.g. while reading in a moving vehicle. ⚡ The application has been crafted very meticulously, in order to minimize resource usage and maximize performance. Hope you enjoy it 😊	⛵ บริการนี้ช่วยให้แอปพลิเคชันที่เข้ากันได้สามารถตอบโต้การเคลื่อนไหวของอุปกรณ์ขนาดเล็กภายในอินเทอร์เฟซผู้ใช้ได้อย่างง่ายดาย 🏝️ สิ่งนี้สามารถปรับปรุงความสามารถในการอ่านหน้าจอและอาจบรรเทาอาการเมารถขณะเดินทาง เช่น ขณะอ่านหนังสือบนยานพาหนะที่กำลังเคลื่อนที่ ⚡ แอปพลิเคชั่นนี้ถูกสร้างขึ้นมาอย่างพิถีพิถัน เพื่อลดการใช้ทรัพยากรและเพิ่มประสิทธิภาพสูงสุด หวังว่าคุณจะสนุกกับมัน😊
aboutScreenTranslationsTitle	Translations	การแปล
aboutScreenTranslationsText	Help translate this app and get a free license! More info:	ช่วยแปลแอพนี้และรับใบอนุญาตฟรี! ข้อมูลเพิ่มเติม:
aboutScreenLicenseTitle	App license	ใบอนุญาตแอป
aboutScreenLicenseText	This application is free and works without limitations. However, the parameters will return to their default values after 1 hour without a license.	แอปพลิเคชันนี้ฟรีและใช้งานได้โดยไม่มีข้อจำกัด อย่างไรก็ตาม พารามิเตอร์จะกลับสู่ค่าเริ่มต้นหลังจากผ่านไป 1 ชั่วโมงโดยไม่มีใบอนุญาต
aboutScreenGithubLink	Stilly on GitHub	สติลลี่บน GitHub
openSourceLicensesTitle	Open source licenses	ใบอนุญาตโอเพ่นซอร์ส
loremIpsum	(This text is for demonstration purposes) The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends. "Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy. "There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way." "How, then, are we to find her?" inquired the girl. "That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves." "Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her." "Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her." They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress. The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled. In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch. Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck. At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth. "Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces." "Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves. "No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces." "Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others. It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming. "This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come." He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman. Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend." They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey. Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice. Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky. And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces." The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid. But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed." So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey. When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle. Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her. "Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do. "Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely. The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal. Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more. The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them. The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.	(ข้อความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อการสาธิต) ทหารที่มีเคราสีเขียวพาพวกเขาไปตามถนนในเมืองมรกตจนกระทั่งมาถึงห้องที่ผู้พิทักษ์ประตูอาศัยอยู่ เจ้าหน้าที่คนนี้ปลดล็อคแว่นตาเพื่อใส่กลับเข้าไปในกล่องใหญ่ของเขา จากนั้นเขาก็เปิดประตูให้เพื่อนของเราอย่างสุภาพ “ถนนสายไหนที่นำไปสู่แม่มดชั่วร้ายแห่งทิศตะวันตก?” โดโรธีถาม “ไม่มีถนน” ผู้พิทักษ์แห่งประตูตอบ “ไม่มีใครปรารถนาจะไปแบบนั้น” “แล้วเราจะหาเธอเจอได้ยังไง?” ถามหญิงสาว “นั่นจะเป็นเรื่องง่าย” ชายคนนั้นตอบ “เพราะเมื่อเธอรู้ว่าคุณอยู่ในดินแดนของวิงกี้ส์ เธอจะตามหาคุณ และทำให้คุณเป็นทาสของเธอทั้งหมด” “อาจจะไม่” หุ่นไล่กาพูด “เพราะเราตั้งใจจะทำลายเธอ” “โอ้ นั่นแตกต่างออกไป” ผู้พิทักษ์แห่งประตูกล่าว “ไม่เคยมีใครทำลายเธอมาก่อน ดังนั้นฉันคิดว่าเธอคงจะตกเป็นทาสของคุณเหมือนกับที่เธอทำส่วนที่เหลือ แต่ระวังด้วย เพราะเธอชั่วร้ายและดุร้าย และอาจไม่อนุญาตให้คุณทำลายเธอ ระวังตัวด้วย” ทิศตะวันตก ที่ซึ่งพระอาทิตย์ตกดิน และคุณไม่สามารถหาเธอเจอได้” พวกเขาขอบคุณเขาและบอกลาเขา แล้วหันไปทางทิศตะวันตก เดินผ่านทุ่งหญ้านุ่มๆ ที่เรียงรายไปด้วยดอกเดซี่และดอกบัตเตอร์คัพ โดโรธียังคงสวมชุดผ้าไหมสวยที่เธอสวมในวัง แต่ตอนนี้เธอต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าชุดนั้นไม่ใช่สีเขียวอีกต่อไป แต่เป็นสีขาวบริสุทธิ์ ริบบิ้นรอบคอของโตโต้ก็สูญเสียสีเขียวและเป็นสีขาวพอๆ กับชุดของโดโรธี ไม่นานเมืองมรกตก็ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ขณะที่พวกเขารุกคืบ พื้นดินก็ขรุขระและเป็นเนินเขามากขึ้น เนื่องจากไม่มีฟาร์มหรือบ้านเรือนในประเทศตะวันตกนี้ และพื้นดินก็ถูกไถพรวน ในเวลาบ่าย พระอาทิตย์ก็ฉายแสงร้อนใส่หน้าพวกเขา เพราะไม่มีต้นไม้ให้ร่มเงา ก่อนที่คืนนั้น โดโรธี โตโต้ และสิงโตจะเหนื่อยล้า และล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้าและหลับไป โดยมีคนตัดไม้และหุ่นไล่กาคอยเฝ้าดู ตอนนี้แม่มดชั่วร้ายแห่งทิศตะวันตกมีตาเพียงข้างเดียว แต่ทรงพลังเท่ากับกล้องโทรทรรศน์ และสามารถมองเห็นได้ทุกที่ ขณะที่เธอนั่งอยู่ที่ประตูปราสาท เธอก็บังเอิญมองไปรอบ ๆ และเห็นโดโรธีนอนหลับอยู่ โดยมีเพื่อนๆ ของเธออยู่รอบตัวเธอ พวกมันอยู่ห่างไกล แต่แม่มดชั่วร้ายกลับโกรธเมื่อพบพวกมันในประเทศของเธอ นางจึงเป่านกหวีดสีเงินที่คล้องคอนาง ทันใดนั้นก็มีฝูงหมาป่าตัวใหญ่วิ่งมาหาเธอจากทุกทิศทุกทาง พวกเขามีขาที่ยาว ดวงตาที่ดุร้าย และฟันที่แหลมคม “ไปหาคนพวกนั้น” แม่มดพูด “แล้วฉีกพวกมันเป็นชิ้นๆ” “คุณจะไม่ทำให้พวกเขาเป็นทาสของคุณเหรอ?” ถามผู้นำหมาป่า “ไม่ใช่” เธอตอบ “ตัวหนึ่งเป็นดีบุก และตัวหนึ่งเป็นฟาง คนหนึ่งเป็นเด็กผู้หญิง และอีกคนหนึ่งเป็นสิงโต ไม่มีสักตัวที่เหมาะกับการทำงาน ดังนั้นคุณจึงฉีกมันเป็นชิ้นเล็ก ๆ ได้” “ดีมาก” หมาป่าพูด และเขาก็พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงสุด ตามมาด้วยคนอื่นๆ โชคดีที่หุ่นไล่กาและคนตัดไม้ตื่นตัวดีและได้ยินเสียงหมาป่าเข้ามา “นี่คือการต่อสู้ของฉัน” คนตัดไม้กล่าว “ดังนั้น ถอยไปข้างหลังฉัน แล้วฉันจะไปพบพวกเขาเมื่อพวกเขามา” เขาคว้าขวานของเขาซึ่งเขาได้ทำให้มันคมมาก และในขณะที่ผู้นำหมาป่าเข้ามาหา Tin Woodman ก็เหวี่ยงแขนของเขาและสับหัวหมาป่าออกจากร่างของมัน จนมันตายทันที ทันทีที่เขายกขวานขึ้น หมาป่าอีกตัวก็เข้ามา และเขาก็ตกอยู่ใต้คมอาวุธของ Tin Woodman ด้วย มีหมาป่าสี่สิบตัว และหมาป่าตัวหนึ่งถูกฆ่าถึงสี่สิบครั้ง ในที่สุดพวกมันทั้งหมดก็นอนตายเป็นกองต่อหน้าคนตัดไม้ จากนั้นเขาก็วางขวานลงแล้วนั่งลงข้างหุ่นไล่กาและพูดว่า "เป็นการต่อสู้ที่ดีเพื่อน" พวกเขารอจนกระทั่งโดโรธีตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ค่อนข้างตกใจเมื่อเห็นกองหมาป่าขนดกจำนวนมาก แต่ Tin Woodman ก็เล่าให้เธอฟังทั้งหมด เธอขอบคุณเขาที่ช่วยพวกเขาไว้และนั่งรับประทานอาหารเช้า หลังจากนั้นพวกเขาก็ออกเดินทางอีกครั้ง เช้าวันเดียวกันนั้น แม่มดชั่วร้ายมาที่ประตูปราสาทของเธอ และมองออกไปด้วยตาข้างเดียวที่มองเห็นได้ไกลออกไป เธอเห็นหมาป่าของเธอนอนตายหมด และคนแปลกหน้ายังคงเดินทางผ่านประเทศของเธอ สิ่งนี้ทำให้เธอโกรธกว่าเดิม และเธอก็เป่านกหวีดสีเงินสองครั้ง ฝูงกาป่าฝูงใหญ่บินเข้ามาหาเธอทันทีจนทำให้ท้องฟ้ามืดครึ้ม แม่มดชั่วร้ายพูดกับราชาอีกาว่า "จงบินไปหาคนแปลกหน้าทันที จิกตาพวกมันและฉีกมันเป็นชิ้น ๆ" อีกาป่าบินเป็นฝูงใหญ่ไปหาโดโรธีและเพื่อนๆ ของเธอ เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยเห็นพวกเขามาเธอก็กลัว แต่หุ่นไล่กากล่าวว่า "นี่คือการต่อสู้ของฉัน ดังนั้นนอนลงข้างฉันแล้วคุณจะไม่ได้รับอันตราย" ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงนอนอยู่บนพื้นยกเว้นหุ่นไล่กา และเขาก็ยืนขึ้นและเหยียดแขนออก และเมื่อกาเห็นเขาก็ตกใจกลัวเพราะนกพวกนี้มักจะอยู่เคียงข้างหุ่นไล่กาเสมอ และไม่กล้าเข้ามาใกล้อีกเลย แต่ราชาอีกากล่าวว่า: “มันก็แค่คนยัดเยียด ฉันจะขยิบตาให้” ราชาอีกาบินไปหาหุ่นไล่กาซึ่งจับมันด้วยหัวแล้วบิดคอจนตาย แล้วอีกาอีกาตัวหนึ่งก็บินมาหาเขา และหุ่นไล่กาก็บิดคอของมันด้วย มีกาสี่สิบตัว และหุ่นไล่กาบิดคอสี่สิบครั้ง จนกระทั่งในที่สุดทุกคนก็นอนตายอยู่ข้างๆ เขา แล้วทรงเรียกพวกพ้องให้ลุกขึ้น แล้วพวกเขาก็เดินทางต่อไปอีก เมื่อแม่มดชั่วร้ายมองออกไปอีกครั้งและเห็นอีกาของเธอนอนกองกันเป็นกอง เธอก็โกรธจัดและเป่านกหวีดสีเงินสามครั้ง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหึ่งใหญ่ในอากาศ และฝูงผึ้งสีดำก็บินเข้ามาหาเธอ “ไปหาคนแปลกหน้าแล้วต่อยพวกมันให้ตาย!” แม่มดสั่ง ผึ้งก็หันกลับมาบินอย่างรวดเร็วจนกระทั่งพวกมันมาถึงที่ที่โดโรธีและเพื่อนๆ ของเธอกำลังเดินอยู่ แต่คนตัดไม้เห็นพวกเขามา และหุ่นไล่กาก็ตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร “เอาฟางของฉันออกมาโปรยให้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สุนัข และสิงโต” เขาพูดกับคนตัดไม้ “และผึ้งก็ต่อยพวกมันไม่ได้” คนตัดไม้ทำสิ่งนี้ และขณะที่โดโรธีนอนอยู่ข้างๆ สิงโตและอุ้มโตโต้ไว้ในอ้อมแขนของเธอ หลอดฟางก็ปกคลุมพวกมันไว้จนหมด ผึ้งมาและไม่พบใครเลยนอกจากคนตัดไม้ที่จะต่อย ดังนั้นพวกมันจึงบินไปหาเขาและหักเหล็กในที่ติดกระป๋องออกทั้งหมด โดยไม่ทำร้ายคนตัดไม้เลย และผึ้งไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เมื่อเหล็กในของพวกมันถูกหัก นั่นคือจุดสิ้นสุดของผึ้งดำ และพวกมันก็นอนกระจัดกระจายอยู่รอบๆ คนตัดไม้ เหมือนกองถ่านหินชั้นดีจำนวนเล็กน้อย จากนั้นโดโรธีและสิงโตก็ลุกขึ้น และเด็กหญิงก็ช่วย Tin Woodman ใส่ฟางกลับเข้าไปในหุ่นไล่กาอีกครั้ง จนกระทั่งเขาหุ่นดีเหมือนเดิม ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มต้นการเดินทางอีกครั้ง แม่มดชั่วร้ายโกรธมากเมื่อเห็นผึ้งดำของเธอกองเป็นกองเล็กๆ เหมือนถ่านหินชั้นดี เธอกระทืบเท้า ฉีกผมและขบฟัน จากนั้นเธอก็เรียกทาสของเธอหลายสิบคนซึ่งเป็นพวกวิงกี้ และมอบหอกอันแหลมคมให้พวกเขา บอกให้พวกมันไปหาคนแปลกหน้าและทำลายพวกเขา ครอบครัววิงกี้ส์ไม่ใช่คนกล้าหาญ แต่พวกเขาต้องทำตามที่ได้รับการบอกกล่าว พวกเขาจึงเคลื่อนทัพออกไปจนเข้ามาใกล้โดโรธี จากนั้นสิงโตก็ส่งเสียงคำรามและพุ่งเข้าหาพวกเขา และเหล่า Winkies ที่น่าสงสารก็ตกใจกลัวมากจนพวกมันวิ่งกลับไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
dialogConsentTitle	Consent	ยินยอม
dialogConsentMessage	This application needs the AccessibilityService API to retrieve interactive windows on the screen, in order to find compatible ones. The service then sends multiple "move window" accessibility actions to such windows, as needed, to perform the intended function.	แอปพลิเคชันนี้ต้องการ AccessibilityService API เพื่อดึงหน้าต่างแบบโต้ตอบบนหน้าจอ เพื่อค้นหาหน้าต่างที่เข้ากันได้ จากนั้นบริการจะส่งการดำเนินการเข้าถึง "ย้ายหน้าต่าง" หลายรายการไปยังหน้าต่างดังกล่าว ตามความจำเป็น เพื่อดำเนินการฟังก์ชันที่ต้องการ
dialogConsentButton	Accept	ยอมรับ
dialogInfoTitle	@string/menuInfo
dialogInfoMessage	Shake the device a little. Notice how the background content softens these movements, making on-screen reading easier. (Stilly service must be enabled in the Accessibility settings for this to happen.) This functionality can be easily implemented in any application. Please follow the instructions on GitHub.	เขย่าเครื่องเล็กน้อย สังเกตว่าเนื้อหาพื้นหลังทำให้การเคลื่อนไหวเหล่านี้นุ่มนวลขึ้นอย่างไร ทำให้การอ่านบนหน้าจอง่ายขึ้น (ต้องเปิดใช้งานบริการภาพนิ่งในการตั้งค่าการเข้าถึงเพื่อให้สิ่งนี้เกิดขึ้น) ฟังก์ชั่นนี้สามารถนำไปใช้ได้อย่างง่ายดายในทุกแอปพลิเคชัน โปรดปฏิบัติตามคำแนะนำบน GitHub
dialogInfoButton	Go to GitHub	ไปที่ GitHub
dialogRestoreDefaultsTitle	@string/menuRestoreDefaults
dialogRestoreDefaultsMessage	Restore settings to default values?	คืนค่าการตั้งค่าเป็นค่าเริ่มต้นหรือไม่
serviceInactiveText	Service is disabled, click here to enable.	บริการถูกปิดใช้งาน คลิกที่นี่เพื่อเปิดใช้งาน
menuTheme	Theme	ธีม
menuIncreaseTextSize	Increase text size	เพิ่มขนาดข้อความ
menuDecreaseTextSize	Decrease text size	ลดขนาดข้อความ
menuInfo	Info	ข้อมูล
menuSettings	Accessibility settings	การตั้งค่าการเข้าถึง
menuRestoreDefaults	Restore defaults	คืนค่าเริ่มต้น
menuAbout	About	เกี่ยวกับ
menuLicense	Upgrade your license	อัปเกรดใบอนุญาตของคุณ
menuRateAndComment	Rate us	ให้คะแนนเรา
menuSendDebugFeedback	Report an issue	รายงานปัญหา
paramSensorRate	Sensor rate	อัตราเซ็นเซอร์
paramDamping	Damping	การทำให้หมาด ๆ
paramRecoil	Recoil	หดตัว
paramLinearScaling	Linear scaling	การปรับขนาดเชิงเส้น

Key	English	Thai
aboutScreenGithubLink	Stilly on GitHub	สติลลี่บน GitHub
aboutScreenLicenseText	This application is free and works without limitations. However, the parameters will return to their default values after 1 hour without a license.	แอปพลิเคชันนี้ฟรีและใช้งานได้โดยไม่มีข้อจำกัด อย่างไรก็ตาม พารามิเตอร์จะกลับสู่ค่าเริ่มต้นหลังจากผ่านไป 1 ชั่วโมงโดยไม่มีใบอนุญาต
aboutScreenLicenseTitle	App license	ใบอนุญาตแอป
aboutScreenTranslationsText	Help translate this app and get a free license! More info:	ช่วยแปลแอพนี้และรับใบอนุญาตฟรี! ข้อมูลเพิ่มเติม:
aboutScreenTranslationsTitle	Translations	การแปล
accServiceDesc	⛵ This service allows compatible applications to easily counteract small device movements within their user interface. 🏝️ This can improve screen readability and possibly alleviate motion sickness while on the go, e.g. while reading in a moving vehicle. 🛡️ The app needs your permission to know which window is visible on the screen. It does not read window contents. ℹ️ Find more info, implementation details and examples on: github.com/Sublimis/SteadyScreen	⛵ บริการนี้ช่วยให้แอปพลิเคชันที่เข้ากันได้สามารถตอบโต้การเคลื่อนไหวของอุปกรณ์ขนาดเล็กภายในอินเทอร์เฟซผู้ใช้ได้อย่างง่ายดาย 🏝️ สิ่งนี้สามารถปรับปรุงความสามารถในการอ่านหน้าจอและอาจบรรเทาอาการเมารถขณะเดินทาง เช่น ขณะอ่านหนังสือบนยานพาหนะที่กำลังเคลื่อนที่ 🛡️ แอปต้องได้รับอนุญาตจากคุณจึงจะทราบว่าหน้าต่างใดมองเห็นได้บนหน้าจอ มันไม่อ่านเนื้อหาของหน้าต่าง ℹ️ ค้นหาข้อมูลเพิ่มเติม รายละเอียดการใช้งาน และตัวอย่างได้ที่: github.com/Sublimis/SteadyScreen
appDesc	⛵ This service allows compatible applications to easily counteract small device movements within their user interface. 🏝️ This can improve screen readability and possibly alleviate motion sickness while on the go, e.g. while reading in a moving vehicle. ⚡ The application has been crafted very meticulously, in order to minimize resource usage and maximize performance. Hope you enjoy it 😊	⛵ บริการนี้ช่วยให้แอปพลิเคชันที่เข้ากันได้สามารถตอบโต้การเคลื่อนไหวของอุปกรณ์ขนาดเล็กภายในอินเทอร์เฟซผู้ใช้ได้อย่างง่ายดาย 🏝️ สิ่งนี้สามารถปรับปรุงความสามารถในการอ่านหน้าจอและอาจบรรเทาอาการเมารถขณะเดินทาง เช่น ขณะอ่านหนังสือบนยานพาหนะที่กำลังเคลื่อนที่ ⚡ แอปพลิเคชั่นนี้ถูกสร้างขึ้นมาอย่างพิถีพิถัน เพื่อลดการใช้ทรัพยากรและเพิ่มประสิทธิภาพสูงสุด หวังว่าคุณจะสนุกกับมัน😊
cancel	Cancel	ยกเลิก
dialogButtonRateOnPlayStore	Rate on Play Store	อัตราบน Play Store
dialogConsentButton	Accept	ยอมรับ
dialogConsentMessage	This application needs the AccessibilityService API to retrieve interactive windows on the screen, in order to find compatible ones. The service then sends multiple "move window" accessibility actions to such windows, as needed, to perform the intended function.	แอปพลิเคชันนี้ต้องการ AccessibilityService API เพื่อดึงหน้าต่างแบบโต้ตอบบนหน้าจอ เพื่อค้นหาหน้าต่างที่เข้ากันได้ จากนั้นบริการจะส่งการดำเนินการเข้าถึง "ย้ายหน้าต่าง" หลายรายการไปยังหน้าต่างดังกล่าว ตามความจำเป็น เพื่อดำเนินการฟังก์ชันที่ต้องการ
dialogConsentTitle	Consent	ยินยอม
dialogInfoButton	Go to GitHub	ไปที่ GitHub
dialogInfoMessage	Shake the device a little. Notice how the background content softens these movements, making on-screen reading easier. (Stilly service must be enabled in the Accessibility settings for this to happen.) This functionality can be easily implemented in any application. Please follow the instructions on GitHub.	เขย่าเครื่องเล็กน้อย สังเกตว่าเนื้อหาพื้นหลังทำให้การเคลื่อนไหวเหล่านี้นุ่มนวลขึ้นอย่างไร ทำให้การอ่านบนหน้าจอง่ายขึ้น (ต้องเปิดใช้งานบริการภาพนิ่งในการตั้งค่าการเข้าถึงเพื่อให้สิ่งนี้เกิดขึ้น) ฟังก์ชั่นนี้สามารถนำไปใช้ได้อย่างง่ายดายในทุกแอปพลิเคชัน โปรดปฏิบัติตามคำแนะนำบน GitHub
dialogInfoTitle	@string/menuInfo
dialogRestoreDefaultsMessage	Restore settings to default values?	คืนค่าการตั้งค่าเป็นค่าเริ่มต้นหรือไม่
dialogRestoreDefaultsTitle	@string/menuRestoreDefaults
dialogReviewNudgeMessage	Are you enjoying this app?	คุณเพลิดเพลินกับแอพนี้หรือไม่?
dialogReviewNudgeMessage2	Thanks! Please write a nice review or rate us 5 stars on the Play Store.	ขอบคุณ! กรุณาเขียนรีวิวดีๆ หรือให้คะแนนเรา 5 ดาวบน Play Store
generalError	Some error occurred. Please try again.	เกิดข้อผิดพลาดบางอย่าง กรุณาลองอีกครั้ง.
licenseItemAlreadyOwned	License item already owned	รายการลิขสิทธิ์มีเจ้าของแล้ว
licenseSuccessDialogMessage	The app was licensed successfully. Thank you for your support!	แอปได้รับใบอนุญาตเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของคุณ!
licenseSuccessDialogTitle	@string/app_name
loremIpsum	(This text is for demonstration purposes) The soldier with the green whiskers led them through the streets of the Emerald City until they reached the room where the Guardian of the Gates lived. This officer unlocked their spectacles to put them back in his great box, and then he politely opened the gate for our friends. "Which road leads to the Wicked Witch of the West?" asked Dorothy. "There is no road," answered the Guardian of the Gates. "No one ever wishes to go that way." "How, then, are we to find her?" inquired the girl. "That will be easy," replied the man, "for when she knows you are in the country of the Winkies she will find you, and make you all her slaves." "Perhaps not," said the Scarecrow, "for we mean to destroy her." "Oh, that is different," said the Guardian of the Gates. "No one has ever destroyed her before, so I naturally thought she would make slaves of you, as she has of the rest. But take care; for she is wicked and fierce, and may not allow you to destroy her. Keep to the West, where the sun sets, and you cannot fail to find her." They thanked him and bade him good-bye, and turned toward the West, walking over fields of soft grass dotted here and there with daisies and buttercups. Dorothy still wore the pretty silk dress she had put on in the palace, but now, to her surprise, she found it was no longer green, but pure white. The ribbon around Toto's neck had also lost its green color and was as white as Dorothy's dress. The Emerald City was soon left far behind. As they advanced the ground became rougher and hillier, for there were no farms nor houses in this country of the West, and the ground was untilled. In the afternoon the sun shone hot in their faces, for there were no trees to offer them shade; so that before night Dorothy and Toto and the Lion were tired, and lay down upon the grass and fell asleep, with the Woodman and the Scarecrow keeping watch. Now the Wicked Witch of the West had but one eye, yet that was as powerful as a telescope, and could see everywhere. So, as she sat in the door of her castle, she happened to look around and saw Dorothy lying asleep, with her friends all about her. They were a long distance off, but the Wicked Witch was angry to find them in her country; so she blew upon a silver whistle that hung around her neck. At once there came running to her from all directions a pack of great wolves. They had long legs and fierce eyes and sharp teeth. "Go to those people," said the Witch, "and tear them to pieces." "Are you not going to make them your slaves?" asked the leader of the wolves. "No," she answered, "one is of tin, and one of straw; one is a girl and another a Lion. None of them is fit to work, so you may tear them into small pieces." "Very well," said the wolf, and he dashed away at full speed, followed by the others. It was lucky the Scarecrow and the Woodman were wide awake and heard the wolves coming. "This is my fight," said the Woodman, "so get behind me and I will meet them as they come." He seized his axe, which he had made very sharp, and as the leader of the wolves came on the Tin Woodman swung his arm and chopped the wolf's head from its body, so that it immediately died. As soon as he could raise his axe another wolf came up, and he also fell under the sharp edge of the Tin Woodman's weapon. There were forty wolves, and forty times a wolf was killed, so that at last they all lay dead in a heap before the Woodman. Then he put down his axe and sat beside the Scarecrow, who said, "It was a good fight, friend." They waited until Dorothy awoke the next morning. The little girl was quite frightened when she saw the great pile of shaggy wolves, but the Tin Woodman told her all. She thanked him for saving them and sat down to breakfast, after which they started again upon their journey. Now this same morning the Wicked Witch came to the door of her castle and looked out with her one eye that could see far off. She saw all her wolves lying dead, and the strangers still traveling through her country. This made her angrier than before, and she blew her silver whistle twice. Straightway a great flock of wild crows came flying toward her, enough to darken the sky. And the Wicked Witch said to the King Crow, "Fly at once to the strangers; peck out their eyes and tear them to pieces." The wild crows flew in one great flock toward Dorothy and her companions. When the little girl saw them coming she was afraid. But the Scarecrow said, "This is my battle, so lie down beside me and you will not be harmed." So they all lay upon the ground except the Scarecrow, and he stood up and stretched out his arms. And when the crows saw him they were frightened, as these birds always are by scarecrows, and did not dare to come any nearer. But the King Crow said: "It is only a stuffed man. I will peck his eyes out." The King Crow flew at the Scarecrow, who caught it by the head and twisted its neck until it died. And then another crow flew at him, and the Scarecrow twisted its neck also. There were forty crows, and forty times the Scarecrow twisted a neck, until at last all were lying dead beside him. Then he called to his companions to rise, and again they went upon their journey. When the Wicked Witch looked out again and saw all her crows lying in a heap, she got into a terrible rage, and blew three times upon her silver whistle. Forthwith there was heard a great buzzing in the air, and a swarm of black bees came flying toward her. "Go to the strangers and sting them to death!" commanded the Witch, and the bees turned and flew rapidly until they came to where Dorothy and her friends were walking. But the Woodman had seen them coming, and the Scarecrow had decided what to do. "Take out my straw and scatter it over the little girl and the dog and the Lion," he said to the Woodman, "and the bees cannot sting them." This the Woodman did, and as Dorothy lay close beside the Lion and held Toto in her arms, the straw covered them entirely. The bees came and found no one but the Woodman to sting, so they flew at him and broke off all their stings against the tin, without hurting the Woodman at all. And as bees cannot live when their stings are broken that was the end of the black bees, and they lay scattered thick about the Woodman, like little heaps of fine coal. Then Dorothy and the Lion got up, and the girl helped the Tin Woodman put the straw back into the Scarecrow again, until he was as good as ever. So they started upon their journey once more. The Wicked Witch was so angry when she saw her black bees in little heaps like fine coal that she stamped her foot and tore her hair and gnashed her teeth. And then she called a dozen of her slaves, who were the Winkies, and gave them sharp spears, telling them to go to the strangers and destroy them. The Winkies were not a brave people, but they had to do as they were told. So they marched away until they came near to Dorothy. Then the Lion gave a great roar and sprang towards them, and the poor Winkies were so frightened that they ran back as fast as they could.	(ข้อความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อการสาธิต) ทหารที่มีเคราสีเขียวพาพวกเขาไปตามถนนในเมืองมรกตจนกระทั่งมาถึงห้องที่ผู้พิทักษ์ประตูอาศัยอยู่ เจ้าหน้าที่คนนี้ปลดล็อคแว่นตาเพื่อใส่กลับเข้าไปในกล่องใหญ่ของเขา จากนั้นเขาก็เปิดประตูให้เพื่อนของเราอย่างสุภาพ “ถนนสายไหนที่นำไปสู่แม่มดชั่วร้ายแห่งทิศตะวันตก?” โดโรธีถาม “ไม่มีถนน” ผู้พิทักษ์แห่งประตูตอบ “ไม่มีใครปรารถนาจะไปแบบนั้น” “แล้วเราจะหาเธอเจอได้ยังไง?” ถามหญิงสาว “นั่นจะเป็นเรื่องง่าย” ชายคนนั้นตอบ “เพราะเมื่อเธอรู้ว่าคุณอยู่ในดินแดนของวิงกี้ส์ เธอจะตามหาคุณ และทำให้คุณเป็นทาสของเธอทั้งหมด” “อาจจะไม่” หุ่นไล่กาพูด “เพราะเราตั้งใจจะทำลายเธอ” “โอ้ นั่นแตกต่างออกไป” ผู้พิทักษ์แห่งประตูกล่าว “ไม่เคยมีใครทำลายเธอมาก่อน ดังนั้นฉันคิดว่าเธอคงจะตกเป็นทาสของคุณเหมือนกับที่เธอทำส่วนที่เหลือ แต่ระวังด้วย เพราะเธอชั่วร้ายและดุร้าย และอาจไม่อนุญาตให้คุณทำลายเธอ ระวังตัวด้วย” ทิศตะวันตก ที่ซึ่งพระอาทิตย์ตกดิน และคุณไม่สามารถหาเธอเจอได้” พวกเขาขอบคุณเขาและบอกลาเขา แล้วหันไปทางทิศตะวันตก เดินผ่านทุ่งหญ้านุ่มๆ ที่เรียงรายไปด้วยดอกเดซี่และดอกบัตเตอร์คัพ โดโรธียังคงสวมชุดผ้าไหมสวยที่เธอสวมในวัง แต่ตอนนี้เธอต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าชุดนั้นไม่ใช่สีเขียวอีกต่อไป แต่เป็นสีขาวบริสุทธิ์ ริบบิ้นรอบคอของโตโต้ก็สูญเสียสีเขียวและเป็นสีขาวพอๆ กับชุดของโดโรธี ไม่นานเมืองมรกตก็ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ขณะที่พวกเขารุกคืบ พื้นดินก็ขรุขระและเป็นเนินเขามากขึ้น เนื่องจากไม่มีฟาร์มหรือบ้านเรือนในประเทศตะวันตกนี้ และพื้นดินก็ถูกไถพรวน ในเวลาบ่าย พระอาทิตย์ก็ฉายแสงร้อนใส่หน้าพวกเขา เพราะไม่มีต้นไม้ให้ร่มเงา ก่อนที่คืนนั้น โดโรธี โตโต้ และสิงโตจะเหนื่อยล้า และล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้าและหลับไป โดยมีคนตัดไม้และหุ่นไล่กาคอยเฝ้าดู ตอนนี้แม่มดชั่วร้ายแห่งทิศตะวันตกมีตาเพียงข้างเดียว แต่ทรงพลังเท่ากับกล้องโทรทรรศน์ และสามารถมองเห็นได้ทุกที่ ขณะที่เธอนั่งอยู่ที่ประตูปราสาท เธอก็บังเอิญมองไปรอบ ๆ และเห็นโดโรธีนอนหลับอยู่ โดยมีเพื่อนๆ ของเธออยู่รอบตัวเธอ พวกมันอยู่ห่างไกล แต่แม่มดชั่วร้ายกลับโกรธเมื่อพบพวกมันในประเทศของเธอ นางจึงเป่านกหวีดสีเงินที่คล้องคอนาง ทันใดนั้นก็มีฝูงหมาป่าตัวใหญ่วิ่งมาหาเธอจากทุกทิศทุกทาง พวกเขามีขาที่ยาว ดวงตาที่ดุร้าย และฟันที่แหลมคม “ไปหาคนพวกนั้น” แม่มดพูด “แล้วฉีกพวกมันเป็นชิ้นๆ” “คุณจะไม่ทำให้พวกเขาเป็นทาสของคุณเหรอ?” ถามผู้นำหมาป่า “ไม่ใช่” เธอตอบ “ตัวหนึ่งเป็นดีบุก และตัวหนึ่งเป็นฟาง คนหนึ่งเป็นเด็กผู้หญิง และอีกคนหนึ่งเป็นสิงโต ไม่มีสักตัวที่เหมาะกับการทำงาน ดังนั้นคุณจึงฉีกมันเป็นชิ้นเล็ก ๆ ได้” “ดีมาก” หมาป่าพูด และเขาก็พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงสุด ตามมาด้วยคนอื่นๆ โชคดีที่หุ่นไล่กาและคนตัดไม้ตื่นตัวดีและได้ยินเสียงหมาป่าเข้ามา “นี่คือการต่อสู้ของฉัน” คนตัดไม้กล่าว “ดังนั้น ถอยไปข้างหลังฉัน แล้วฉันจะไปพบพวกเขาเมื่อพวกเขามา” เขาคว้าขวานของเขาซึ่งเขาได้ทำให้มันคมมาก และในขณะที่ผู้นำหมาป่าเข้ามาหา Tin Woodman ก็เหวี่ยงแขนของเขาและสับหัวหมาป่าออกจากร่างของมัน จนมันตายทันที ทันทีที่เขายกขวานขึ้น หมาป่าอีกตัวก็เข้ามา และเขาก็ตกอยู่ใต้คมอาวุธของ Tin Woodman ด้วย มีหมาป่าสี่สิบตัว และหมาป่าตัวหนึ่งถูกฆ่าถึงสี่สิบครั้ง ในที่สุดพวกมันทั้งหมดก็นอนตายเป็นกองต่อหน้าคนตัดไม้ จากนั้นเขาก็วางขวานลงแล้วนั่งลงข้างหุ่นไล่กาและพูดว่า "เป็นการต่อสู้ที่ดีเพื่อน" พวกเขารอจนกระทั่งโดโรธีตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ค่อนข้างตกใจเมื่อเห็นกองหมาป่าขนดกจำนวนมาก แต่ Tin Woodman ก็เล่าให้เธอฟังทั้งหมด เธอขอบคุณเขาที่ช่วยพวกเขาไว้และนั่งรับประทานอาหารเช้า หลังจากนั้นพวกเขาก็ออกเดินทางอีกครั้ง เช้าวันเดียวกันนั้น แม่มดชั่วร้ายมาที่ประตูปราสาทของเธอ และมองออกไปด้วยตาข้างเดียวที่มองเห็นได้ไกลออกไป เธอเห็นหมาป่าของเธอนอนตายหมด และคนแปลกหน้ายังคงเดินทางผ่านประเทศของเธอ สิ่งนี้ทำให้เธอโกรธกว่าเดิม และเธอก็เป่านกหวีดสีเงินสองครั้ง ฝูงกาป่าฝูงใหญ่บินเข้ามาหาเธอทันทีจนทำให้ท้องฟ้ามืดครึ้ม แม่มดชั่วร้ายพูดกับราชาอีกาว่า "จงบินไปหาคนแปลกหน้าทันที จิกตาพวกมันและฉีกมันเป็นชิ้น ๆ" อีกาป่าบินเป็นฝูงใหญ่ไปหาโดโรธีและเพื่อนๆ ของเธอ เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยเห็นพวกเขามาเธอก็กลัว แต่หุ่นไล่กากล่าวว่า "นี่คือการต่อสู้ของฉัน ดังนั้นนอนลงข้างฉันแล้วคุณจะไม่ได้รับอันตราย" ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงนอนอยู่บนพื้นยกเว้นหุ่นไล่กา และเขาก็ยืนขึ้นและเหยียดแขนออก และเมื่อกาเห็นเขาก็ตกใจกลัวเพราะนกพวกนี้มักจะอยู่เคียงข้างหุ่นไล่กาเสมอ และไม่กล้าเข้ามาใกล้อีกเลย แต่ราชาอีกากล่าวว่า: “มันก็แค่คนยัดเยียด ฉันจะขยิบตาให้” ราชาอีกาบินไปหาหุ่นไล่กาซึ่งจับมันด้วยหัวแล้วบิดคอจนตาย แล้วอีกาอีกาตัวหนึ่งก็บินมาหาเขา และหุ่นไล่กาก็บิดคอของมันด้วย มีกาสี่สิบตัว และหุ่นไล่กาบิดคอสี่สิบครั้ง จนกระทั่งในที่สุดทุกคนก็นอนตายอยู่ข้างๆ เขา แล้วทรงเรียกพวกพ้องให้ลุกขึ้น แล้วพวกเขาก็เดินทางต่อไปอีก เมื่อแม่มดชั่วร้ายมองออกไปอีกครั้งและเห็นอีกาของเธอนอนกองกันเป็นกอง เธอก็โกรธจัดและเป่านกหวีดสีเงินสามครั้ง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหึ่งใหญ่ในอากาศ และฝูงผึ้งสีดำก็บินเข้ามาหาเธอ “ไปหาคนแปลกหน้าแล้วต่อยพวกมันให้ตาย!” แม่มดสั่ง ผึ้งก็หันกลับมาบินอย่างรวดเร็วจนกระทั่งพวกมันมาถึงที่ที่โดโรธีและเพื่อนๆ ของเธอกำลังเดินอยู่ แต่คนตัดไม้เห็นพวกเขามา และหุ่นไล่กาก็ตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร “เอาฟางของฉันออกมาโปรยให้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สุนัข และสิงโต” เขาพูดกับคนตัดไม้ “และผึ้งก็ต่อยพวกมันไม่ได้” คนตัดไม้ทำสิ่งนี้ และขณะที่โดโรธีนอนอยู่ข้างๆ สิงโตและอุ้มโตโต้ไว้ในอ้อมแขนของเธอ หลอดฟางก็ปกคลุมพวกมันไว้จนหมด ผึ้งมาและไม่พบใครเลยนอกจากคนตัดไม้ที่จะต่อย ดังนั้นพวกมันจึงบินไปหาเขาและหักเหล็กในที่ติดกระป๋องออกทั้งหมด โดยไม่ทำร้ายคนตัดไม้เลย และผึ้งไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เมื่อเหล็กในของพวกมันถูกหัก นั่นคือจุดสิ้นสุดของผึ้งดำ และพวกมันก็นอนกระจัดกระจายอยู่รอบๆ คนตัดไม้ เหมือนกองถ่านหินชั้นดีจำนวนเล็กน้อย จากนั้นโดโรธีและสิงโตก็ลุกขึ้น และเด็กหญิงก็ช่วย Tin Woodman ใส่ฟางกลับเข้าไปในหุ่นไล่กาอีกครั้ง จนกระทั่งเขาหุ่นดีเหมือนเดิม ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มต้นการเดินทางอีกครั้ง แม่มดชั่วร้ายโกรธมากเมื่อเห็นผึ้งดำของเธอกองเป็นกองเล็กๆ เหมือนถ่านหินชั้นดี เธอกระทืบเท้า ฉีกผมและขบฟัน จากนั้นเธอก็เรียกทาสของเธอหลายสิบคนซึ่งเป็นพวกวิงกี้ และมอบหอกอันแหลมคมให้พวกเขา บอกให้พวกมันไปหาคนแปลกหน้าและทำลายพวกเขา ครอบครัววิงกี้ส์ไม่ใช่คนกล้าหาญ แต่พวกเขาต้องทำตามที่ได้รับการบอกกล่าว พวกเขาจึงเคลื่อนทัพออกไปจนเข้ามาใกล้โดโรธี จากนั้นสิงโตก็ส่งเสียงคำรามและพุ่งเข้าหาพวกเขา และเหล่า Winkies ที่น่าสงสารก็ตกใจกลัวมากจนพวกมันวิ่งกลับไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
measuredSensorRate	Measured sensor rate	อัตราเซ็นเซอร์ที่วัดได้
measuredSensorRateInfo	Current sensor rate as measured by the app. This may differ from the desired sensor rate as the system ultimately decides which rate to provide.	อัตราเซ็นเซอร์ปัจจุบันตามที่วัดโดยแอป ซึ่งอาจแตกต่างจากอัตราเซ็นเซอร์ที่ต้องการ เนื่องจากในที่สุดระบบจะตัดสินใจว่าจะให้อัตราใด
menuAbout	About	เกี่ยวกับ
menuDecreaseTextSize	Decrease text size	ลดขนาดข้อความ
menuIncreaseTextSize	Increase text size	เพิ่มขนาดข้อความ
menuInfo	Info	ข้อมูล